خاندان نوبختی
مقدمه
از خاندان‌های معروف بغداد و ایرانی‌نژاد بودند. آنان با پذیرش اسلام، به دربار عباسیان راه یافتند و از راه نشر علوم و حکمت، خدمات شایانی کردند. بسیاری از افراد این خاندان در دستگاه خلافت، مناصب اداری و دیوانی داشتند و چند تن به وزارت رسیدند. حسین بن روح (نائب خاص حضرت) خود از این خاندان بود. حسن بن موسی نوبختی متکلم و فیلسوف برجسته شیعه، ابو سهل اسماعیل بن علی نوبختی متکلّم مبرّز بغداد، و ابو اسحاق ابراهیم بن نوبخت از این خاندان بودند[۱].
دعوی حسین بن منصور حلاج در خصوص بابیت و اظهار رأی مخصوص او در باب شمار ائمه، در حکم اعلان خصومت صریح با خاندان نوبختی بود؛ زیرا یک تن از آنان، یعنی ابوالقاسم حسین بن روح از سال ٣٠٥ مقام وکالت و بابیت امام غائب (ع) را داشت و یک تن دیگر از آن خانواده هم که ابو سهل اسماعیل بن علی باشد، در تاریخ شورش حلاج، رئیس امامیه در بغداد شمرده می‌شد[۲]. نیز «خاندان نوبختی» عنوان کتابی است که «اقبال آشتیانی» نوشته و به تفصیل به شخصیت‌های برجسته و موقعیت این خاندان پرداخته است[۳].
جستارهای وابسته
- نوبخت (جد خاندان نوبختی)
- ابوسهل بن نوبخت (از ندیمان و خدمتگذاران منصور عباسی متوفای ۲۰۲ق)
- اسماعیل بن ابی‌سهل بن نوبخت (ابواسحاق؛ متوفای پس از ۲۳۲ق)
- حسن بن محمد بن عباس بن اسماعیل بن ابی‌سهل بن نوبخت
- موسی بن حسن بن محمد بن عباس بن اسماعیل بن ابی‌سهل بن نوبخت (ابوالحسن ابن‌کبریاء)
- اسماعیل بن علی بن اسحاق بن ابی‌سهل بن نوبخت (ابوسهل نوبختی دایی حسن بن موسی و متوفای ۳۱۱ق)
- حسن بن موسی نوبختی (ابومحمد؛ صاحب فرق الشیعه متوفای ۳۰۲ يا ۳۱۰ق)
- ابراهیم بن نوبخت (ابواسحاق؛ صاحب کتاب الیاقوت متوفای پس از ۳۴۰ق)
- اسحاق بن اسماعيل نوبختی (ابويعقوب)
- یعقوب بن اسحاق بن اسماعيل نوبختی (ابوالفضل)
- اسماعیل بن علی بن اسحاق نوبختی (ابواسحاق)
- على بن عباس نوبختی (ابوالحسين؛ متوفای ۳۲۹ق)
- حسین بن على بن عباس نوبختی (ابوعبدالله)
- حسین بن روح نوبختی (ابوالقاسم؛ از نواب اربعه متوفای ۳۲۶ق)
- حسن بن حسين نوبختی (ابومحمد)
منابع
پانویس
- ↑ نشریه موعود، ش ۳۳، ص۶۴.
- ↑ آخرین امید، داود الهامی، ص۱۴۵.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۸۹.