وحی قرآنی و وحی بیانی (مقاله)
وحی قرآنی و وحی بیانی | |
---|---|
رتبه علمی | علمی پژوهشی |
زبان | فارسی |
نویسنده | احمد عابدی |
موضوع | مجاری علم لدنی، وحی |
مذهب | شیعه |
منتشر شده در | فصلنامه اندیشه نوین دینی |
وابسته به | نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها |
محل نشر | قم، ایران |
تاریخ نشر | تابستان ۱۳۸۷ |
شماره | ۱۳ |
شماره صفحات | از صفحه ۴۹ تا ۶۲ مجله |
ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
وحی قرآنی و وحی بیانی عنوان مقالهای است که با زبان فارسی به بررسی نظریه وحی قرآنی و وحی بیانی میپردازد. این مقالهٔ ۱۴ صفحهای به قلم احمد عابدی نگاشته شده و در فصلنامه اندیشه نوین دینی (شماره ۱۳، تابستان ۱۳۸۷) منتشر گشته است.[۱]
چکیده مقاله
نویسنده در چکیده مقاله خود مینویسد: «محور اصلی مقاله حاضر، طرح نظریه وحی بیانی است. ابتدا تقسیمات گوناگونی از وحی بیان میگردد و سپس به تفکیک وحی بیانی از وحی قرآنی پرداخته میشود. پس از نقل کلماتی از بزرگان مفسران شیعه و اهل سنت، ادله نظریه فوق بررسی شده، این ایده طرح میگردد که آنچه در قرآن کریم وجود دارد وحی قرآنی است و آنچه در روایات و سنت قطعی معصومان (ع) آمده وحی بیانی است. همچنین پس از ذکر برخی از نتایج مترتب بر عقیده فوق، تعدادی از اشکالات مطرح در حوزه وحی با استفاده از این ایده پاسخ گفته میشود».[۱]
فهرست مقاله
- چکیده؛
- طرح مسئله؛
- معنای لغوی وحی؛
- تقسیمات وحی؛
- وحی قرآنی و وحی بیانی در کلمات مفسران بزرگ؛
- اثبات وحی بیانی:
- دستاوردهای نظریه وحی بیانی؛
- منابع و مآخذ.
دربارهٔ پدیدآورنده
حجت الاسلام و المسلمین دکتر احمد عابدی، (متولد ۱۳۳۹ش، نجف آباد)، تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: محمد تقی بهجت فومنی، مرتضی حائری، حسین وحید خراسانی و حسن حسنزاده آملی پیگیری کرد. او تحصیلات دانشگاهی خود را در مقطع دکتری رشته فلسفه و حکمت اسلامی دانشگاه تهران به اتمام رساند. عضو هیئت علمی دانشگاه قم از جمله فعالیتهای وی است. او علاوه بر تدریس در حوزه و دانشگاه تاکنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشته تحریر درآورده است. «وحی قرآنی و وحی بیانی»، «اهتمام به دین در حکومت علوی (ع)»، «گذری بر «مسند الإمام علی (ع)»، «مهدویت و فرقههای انحرافی فرقه شیخیه»، «النور فی الإمام المستور»، «مدعیان و منکران بابیت و مهدویت»، «آشنايی با بحارالانوار» و «آفتاب سبزوار» برخی از این آثار است[۲]