ذکر در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علمای اخلاق]] [[دوام ذکر]] را سبب حصول [[محبت]] و انس به [[خداوند]] می‌دانند<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۳/۵۴۷؛ فیض کاشانی، مجموعه رسائل، ۴/۲۵۵.</ref> و بر این اعتقادند که دوام ذکر جز با [[دوری از دنیا]] و [[شهوات]] غیر ضروری حاصل نمی‌شود.<ref>غزالی، احیاء علوم الدین، ۳/۵۴۷–۵۴۸؛ نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۱/۲۵۹.</ref>

از [[اسرار]] تکرار زبانی ذکر این است که کم‌کم زبان قلب نیز باز می‌شود و از [[تذکر]] قلب، [[زبان]] نیز متذکر می‌گردد.<ref>امام خمینی، سرّ الصلاة، ۲۹؛ امام خمینی، چهل حدیث، ۲۹۲–۲۹۳.</ref> ایشان علامت گشوده‌ شدن زبان قلب را [[پیروی]] زبان از قلب می‌داند و [[زحمت]] تکرار مرتفع می‌شود. در حقیقت در آغاز زبان [[ذاکر]] است و به واسطه آن قلب ذاکر می‌شود، پس از آن زبان از قلب پیروی می‌کند و به مدد آن یا به مدد [[غیبی]] متذکر می‌شود.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۲۹۲–۲۹۳.</ref> بعضی [[روایات]] [[برترین عمل]] را عملی می‌شمارند که مداومت بر آن باشد <ref>کلینی، الکافی، ۲/۸۲.</ref> و دوام ذکر را سبب نورانی‌ شدن قلب و [[فکر]] ذکر کرده‌اند<ref>آمدی، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ۸۱۹.</ref>.<ref>[[حمراء سادات علوی|سادات علوی، حمراء]]، [[ذکر - علوی (مقاله)| مقاله «ذکر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۵ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۵، ص۵۰۹ – ۵۱۵.</ref>

[[امام خمینی]] نیز شرایط و آدابی برای ذکر بیان کرده است؛ ازجمله:

# '''[[طمأنینه]]:''' ذکر باید با طمأنینه و سکون نفس بیان شود و اگر با [[عجله]]، [[اضطراب]] و اختلال حواس گفته شود، اثری از آن حاصل نمی‌شود، از حد زبان و گوش فراتر نمی‌رود، به [[باطن]] [[انسان]] نمی‌رسد و اگر ذکر در باطن [[قلب]] قرار نگیرد و صورت قلب نشود، در [[آخرت]] و در سکرات و [[شداید]] [[مرگ]] و جان‌دادن از صحنه [[دل]] [[پاک]] می‌گردد و تلقین نیز به حال او فایده نمی‌بخشد؛<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ۱۸.</ref>

# '''همراه‌بودن ذکر با [[تعظیم]] و [[خوف]]:''' شخص [[ذاکر]] پس از آنکه عظمت و جلال و [[جمال]] [[حق]] را به [[برهان]] یا بیان [[پیامبران]]{{ع}} فهمید، باید قلب را به آن توجه دهد و با [[مداومت]] در ذکر عظمت و جلال حق‌تعالی [[خشوع]] را به قلب وارد کند تا نتیجه مطلوب از آن حاصل شود.<ref>امام خمینی، آداب الصلاة، ۱۶.</ref>