چگونه از ممکن‌الوجود بودن مخلوقات می‌توان نصب الهی امام را اثبات کرد؟ (پرسش)
| چگونه از ممکن‌الوجود بودن مخلوقات می‌توان نصب الهی امام را اثبات کرد؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ امامت |
| مدخل اصلی | ؟ |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
چگونه از ممکن‌الوجود بودن مخلوقات می‌توان نصب الهی امام را اثبات کرد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.
پاسخ نخست
آقایان محمد تقی فیاض‌بخش و دکتر فرید محسنی در کتاب «ولایت و امامت از منظر عقل و نقل» در این‌باره گفته‌‌اند:
«در کتب عقلی مبتنی بر جهان‌بینی توحیدی، خواه در حکمت مشاء و یا اشراق و یا متعالیه، از آنجا که مخلوقات ممکن هستند، در ذات و صفات و افعال خویش نیازمند ذات واجب الوجودی هستند که: اولاً، خود غنی مطلق و قائم بالذات است و در هیچ یک از امور سه گانه فوق محتاج غیر نیست و ثانیاً، همه مخلوقات نیازمند درگاه او هستند و دائماً دست سؤال و نیازمندی به سوی او بلند نموده‌اند. بنابراین، در همه حال، فقر و نیازمندی، ذاتی ممکنات است. از سوی دیگر، استعدادهای ممکنات در تقاضاهایشان متفاوت است و هر یک، بنا بر مرتبه هستی خود، استعداد متفاوتی در بهره‌مندی از فیض باری متعال دارند و به همان اندازه، ابراز فقر و نیاز به درگاه پروردگار نموده و تقاضای کمال می‌نمایند. بر خداوند نیز - بنا بر حکمت بالغه‌اش - لازم است که درخواست آنان را اجابت کند.
در میان مخلوقات، تنها انسان دارای استعداد کمال بی‌نهایت در امور معنوی است. به همین دلیل، خداوند متعال تنها برای او مقام خلافت الهی را معین نمود و در آیات قرآن با تعابیر گوناگون از آن به شرافت و عظمت نام برد.
نتیجه آنکه: همه انسان‌ها، بنا بر استعداد بی‌نهایتی که در کمالات معنوی دارند و خداوند در فطرت الهی آنان نهاده است، دائماً از درگاه الهی تقاضای عنایت بیشتر و استمداد برای رسیدن به کمالات بالقوه خود دارند. از سوی دیگر، حکمت الهی ایجاب می‌نماید که سؤال بندگان را بی‌پاسخ نگذارد و نیازهای کمالی آنان را برآورده سازد.
وجود اولیاء الهی (ع) که هادی خلایق و مبین کتب آسمانی در میان انسان‌ها هستند، پاسخ عملی به این درخواست فطری انسان‌ها است.»[۱]
منبع‌شناسی جامع امامت
پانویس
- ↑ فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۳ ص ۴۹.