حسان بن محدوج ذهلی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از حسان بن مخدوج)
حسان بن محدوج ذهلی
تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کاملحسان بن محدوج ذهلی
جنسیتمرد
از قبیلهبکر بن وائل
پدرمحدوج بن بشر ذهلی
برادرحذیفه بن محدوج
محل زندگیکوفه
از اصحابامام علی
حضور در جنگ

مقدمه

حسان بن محدوج بن بشر بن خوط بن مسعر بن عتود بن مالک بن اعور بن ذهل بن ثعلبة بن عکابة بن صعب بن علی بن بکر شیبانی ذهلی از سران قبیله بکر بن وائل و از کوفیانی بود که وقتی امیرالمؤمنین علی (ع) از ذی قار، فرزند خود امام حسن (ع) و عمار یاسر را به کوفه اعزام نمود تا از کوفیان برای جنگ با اهل جمل دعوت به عمل آورند ابن محدوج از کسانی بود که در کوفه وفاداری خود را اعلام و با هزاران سواره و پیاده حرکت کرد و امیرالمؤمنین (ع) را برای جنگ با ناکثین یاری نمود[۱].[۲]

او از یاران امیرالمؤمنین (ع) بود. وی در جنگ جمل پرچم‌دار سپاه آن حضرت بود. و در این جنگ او و برادرش حذیفه بن محدوج به شهادت رسید[۳].[۴]

حسان از اصحاب امیرمؤمنان بود و در جنگ صفین حضور داشت و مجاهدت کرد و فرمانده پیاده نظام قبیله کنده و ربیعه بود[۵].

نصر بن مزاحم نقل می‌کند: امیرالمؤمنین (ع) قبل از حرکت به صفین، اشعث بن قیس را از فرماندهی قبایل کنده و ربیعه عزل کرد و ریاست این دو قبیله را به حسان بن مخدوج واگذار کرد. با این اقدام بین یمنی‌ها بحث و گفت و گو شد که چرا اشعث بن قیس برکنار و به جای وی حسان بن مخدوج برگزیده شده است؟ این جریان به اطلاع معاویه رسید وی از اشعث بن قیس خواست بر ضد امام علی (ع) شورش کند! اما امام (ع) برای رفع فتنه پرچم را مجدداً به اشعث بن قیس برگرداند ولی او نپذیرفت، لذا حضرت، اشعث بن قیس را در پرچم حسان بن مخدوج شریک قرار داد، و میمنه (طرف راست) سپاه عراق را به اشعث بن قیس سپرد و ميسره در اختیار حسان بن مخدوج باقی ماند، و بدین ترتیب فتنه اشعث بن قیس و هوادارانش فروکش کرد[۶].[۷]

در نام او «حسین» نیز ذکر شده است.

در نام پدرش «مخدوج» نیز ذکر شده است.

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. وقعة صفین، ص۴۸۸.
  2. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۵۵.
  3. ر. ک: الاصابه، ج۲ در ترجمه «حسان بن خوط»، ص۶۵.
  4. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۴۴۶.
  5. الجمل، ص۳۲۰.
  6. ر. ک: وقعة صفين، ص۱۳۷ و ۱۳۹ و اعیان الشیعه، ج۴، ص۶۲۳.
  7. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۴۴۴.