صیحه (عذاب الهی)

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«صیحه» در لغت به معنی صدای عظیمی است که معمولاً از دهان انسان یا حیوانی بیرون می‌آید ولی اختصاص به آن ندارد بلکه هرگونه صدای عظیم را شامل می‌شود. در قرآن می‌خوانیم که چند قوم گنهکار به وسیله صیحه آسمانی مجازات شدند یکی همین قوم بودند و دیگر قوم لوط و دیگر قوم شعیب. از آیات دیگر قرآن در مورد قوم ثمود استفاده می‌شود که مجازات آنها به وسیله صاعقه بود و این نشان می‌دهد که منظور از «صیحه» صدای وحشتناک صاعقه است. آیا صدای وحشت‌انگیز صاعقه می‌تواند جمعیتی را نابود کند؟ جواب این سؤال مسلماً مثبت است؛ زیرا می‌دانیم امواج صوتی از حد معینی که بگذرد، می‌تواند شیشه‌ها را بشکند، حتی بعضی از عمارت‌ها را ویران کند و ارگانیسم درون بدن انسان را از کار بیندازد. این را شنیده‌ایم به هنگامی که هواپیماها دیوار صوتی را می‌شکنند (و با سرعتی بیشتر از سرعت امواج صوت حرکت می‌کنند) افرادی بیهوش به روی زمین می‌افتند و یا زنانی سقط جنین می‌کنند و یا تمام شیشه‌های عمارت‌هایی که در آن منطقه قرار دارد می‌شکند. طبیعی است اگر شدت امواج صوت از این هم بیشتر شود به آسانی ممکن است اختلالات کشنده‌ای در اعصاب و رگ‌های مغزی و حرکات قلب تولید کند و سبب مرگ انسان‌ها شود. البته طبق آیات قرآن پایان این جهان نیز با یک صیحۀ همگانی خواهد بود، همانگونه که رستاخیز نیز با صیحۀ بیدارکننده‌ای آغاز می‌شود.

منابع

1. مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن