خطبه ۲۱۴ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نهج البلاغه/بالا}}{{امامت}} | {{نهج البلاغه/بالا}}{{امامت}} | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*[[خطبه]] ۲۱۴ در [[تفسیر]] ایه ۶ سوره انفطار که می‌فرماید: "هان ای [[انسان]]! چه چیزی تو را در [[حق]] [[پروردگار]] بخشنده‌ات غرّه کرده؟" ایراد شده است. [[پیام]] [[آیه]] این است: به‌راستی چه چیزی، جز [[غفلت]] و [[نادانی]]، [[آدمی]] را در برابر [[پروردگار]] خویش به [[طغیان]] و سرکشی وامی‌دارد؟ [[امام]] {{ع}} به [[انسان‌ها]] هشدار می‌دهد که برخیزند و به مداوای [[غفلت]] خویشتن بپردازند و [[مطیع]] فرامین [[خداوند]] شوند. [[آدمی]] با اعمالش از [[خداوند]] روی می‌گرداند، اما [[خداوند]] همواره با [[بندگان]] خویش [[مهربان]] است، نعمت‌های خود را بر آنان فرود می‌آورد و سرکشی [[بندگان]] مانع [[نزول]] [[رحمت]] [[پروردگار]] نمی‌شود. [[خداوند]] همواره [[بندگان]] گناه‌کار را به دریای [[رحمت]] و [[بخشش]] خود فرامی‌خواند. | * [[خطبه]] ۲۱۴ در [[تفسیر]] ایه ۶ سوره انفطار که می‌فرماید: "هان ای [[انسان]]! چه چیزی تو را در [[حق]] [[پروردگار]] بخشنده‌ات غرّه کرده؟" ایراد شده است. [[پیام]] [[آیه]] این است: به‌راستی چه چیزی، جز [[غفلت]] و [[نادانی]]، [[آدمی]] را در برابر [[پروردگار]] خویش به [[طغیان]] و سرکشی وامی‌دارد؟ [[امام]] {{ع}} به [[انسان‌ها]] هشدار می‌دهد که برخیزند و به مداوای [[غفلت]] خویشتن بپردازند و [[مطیع]] فرامین [[خداوند]] شوند. [[آدمی]] با اعمالش از [[خداوند]] روی می‌گرداند، اما [[خداوند]] همواره با [[بندگان]] خویش [[مهربان]] است، نعمت‌های خود را بر آنان فرود می‌آورد و سرکشی [[بندگان]] مانع [[نزول]] [[رحمت]] [[پروردگار]] نمی‌شود. [[خداوند]] همواره [[بندگان]] گناه‌کار را به دریای [[رحمت]] و [[بخشش]] خود فرامی‌خواند. | ||
*[[امام]] {{ع}} تذکر می‌دهد، حال که این‌گونه است، [[خداوند]] نسبت به [[بنده]] عیب‌پوش و [[مهربان]] است، آن هم در حالی که [[بنده]] نسبت به [[پروردگار]] خویش [[سرکش]] و روی گردان است. پس بیندیشید! اگر بنده‌ای فرمان‌بر [[خداوند]] خویش باشد، چگونه خواهد شد؟ [[امام]] {{ع}} در ادامه به [[سفر آخرت]] و آغاز [[قیامت]] اشاره دارد. در آن روز [[خداوند]] با [[عدل]] گسترده خویش با [[مردمان]] [[رفتار]] می‌کند. [[انسان‌ها]] اگر از فرصت [[دنیا]] بهره نگیرند و خود را در دریای عفو و [[رحمت الهی]] غوطه‌ور نسازند، [[برزخ]] و [[قیامت]] عرصه این کار نیست و در برابر [[سلطه]] [[پروردگار]] و [[عدل]] گسترده او قرار خواهد گرفت. | * [[امام]] {{ع}} تذکر می‌دهد، حال که این‌گونه است، [[خداوند]] نسبت به [[بنده]] عیب‌پوش و [[مهربان]] است، آن هم در حالی که [[بنده]] نسبت به [[پروردگار]] خویش [[سرکش]] و روی گردان است. پس بیندیشید! اگر بنده‌ای فرمان‌بر [[خداوند]] خویش باشد، چگونه خواهد شد؟ [[امام]] {{ع}} در ادامه به [[سفر آخرت]] و آغاز [[قیامت]] اشاره دارد. در آن روز [[خداوند]] با [[عدل]] گسترده خویش با [[مردمان]] [[رفتار]] می‌کند. [[انسان‌ها]] اگر از فرصت [[دنیا]] بهره نگیرند و خود را در دریای عفو و [[رحمت الهی]] غوطه‌ور نسازند، [[برزخ]] و [[قیامت]] عرصه این کار نیست و در برابر [[سلطه]] [[پروردگار]] و [[عدل]] گسترده او قرار خواهد گرفت. | ||
==مطالب مهم [[خطبه]]== | ==مطالب مهم [[خطبه]]== | ||
#بیان [[نعمت‌های خداوند]]؛ | #بیان [[نعمت‌های خداوند]]؛ | ||
#[[انذار]] [[مردمان]] از عدم رعایت [[حدود الهی]]؛ | # [[انذار]] [[مردمان]] از عدم رعایت [[حدود الهی]]؛ | ||
#احاطه [[خداوند]] بر اعمال [[مردمان]]؛ | #احاطه [[خداوند]] بر اعمال [[مردمان]]؛ | ||
#[[غفلت]] [[مردمان]] و سفارش به [[بیداری]]؛ | # [[غفلت]] [[مردمان]] و سفارش به [[بیداری]]؛ | ||
#[[وصف]] [[دنیا]] و [[ضرورت]] [[عبرت‌پذیری]] از آن؛ | # [[وصف]] [[دنیا]] و [[ضرورت]] [[عبرت‌پذیری]] از آن؛ | ||
#[[وصف]] [[عدل الهی]]؛ | # [[وصف]] [[عدل الهی]]؛ | ||
#[[وصف]] [[قیامت]]. | # [[وصف]] [[قیامت]]. | ||
==فرازی از [[خطبه]]== | ==فرازی از [[خطبه]]== | ||
*اگر راست و [[دروغ]] اندرزها را در سرزمین‌های ویران و خانه‌های خالی بررسی کنی، می‌بینی [[بهترین]] [[موعظه]] و رساترین اندرزها را در [[اختیار]] تو قرار می‌دهند، زیرا در مرکزی رفته‌ای که نسبت به تو مهربان‌اند و برای سالم بودنت دقت می‌کنند. [[بهترین]] خانه، خانه‌ای است که آن را نپسندی و [[بهترین]] محل، محلی است که برای سکونت نپذیری. سعادتمندان فردا کسانی هستند که از [[دنیا]] گریزان بوده‌اند. | *اگر راست و [[دروغ]] اندرزها را در سرزمین‌های ویران و خانه‌های خالی بررسی کنی، می‌بینی [[بهترین]] [[موعظه]] و رساترین اندرزها را در [[اختیار]] تو قرار می‌دهند، زیرا در مرکزی رفته‌ای که نسبت به تو مهربان‌اند و برای سالم بودنت دقت می‌کنند. [[بهترین]] خانه، خانه‌ای است که آن را نپسندی و [[بهترین]] محل، محلی است که برای سکونت نپذیری. سعادتمندان فردا کسانی هستند که از [[دنیا]] گریزان بوده‌اند. | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۵
این مدخل وابسته به نهج البلاغه و تحت نگارش، توسعه یا بازبینی قرار دارد. |
مقدمه
- خطبه ۲۱۴ در تفسیر ایه ۶ سوره انفطار که می‌فرماید: "هان ای انسان! چه چیزی تو را در حق پروردگار بخشنده‌ات غرّه کرده؟" ایراد شده است. پیام آیه این است: به‌راستی چه چیزی، جز غفلت و نادانی، آدمی را در برابر پروردگار خویش به طغیان و سرکشی وامی‌دارد؟ امام (ع) به انسان‌ها هشدار می‌دهد که برخیزند و به مداوای غفلت خویشتن بپردازند و مطیع فرامین خداوند شوند. آدمی با اعمالش از خداوند روی می‌گرداند، اما خداوند همواره با بندگان خویش مهربان است، نعمت‌های خود را بر آنان فرود می‌آورد و سرکشی بندگان مانع نزول رحمت پروردگار نمی‌شود. خداوند همواره بندگان گناه‌کار را به دریای رحمت و بخشش خود فرامی‌خواند.
- امام (ع) تذکر می‌دهد، حال که این‌گونه است، خداوند نسبت به بنده عیب‌پوش و مهربان است، آن هم در حالی که بنده نسبت به پروردگار خویش سرکش و روی گردان است. پس بیندیشید! اگر بنده‌ای فرمان‌بر خداوند خویش باشد، چگونه خواهد شد؟ امام (ع) در ادامه به سفر آخرت و آغاز قیامت اشاره دارد. در آن روز خداوند با عدل گسترده خویش با مردمان رفتار می‌کند. انسان‌ها اگر از فرصت دنیا بهره نگیرند و خود را در دریای عفو و رحمت الهی غوطه‌ور نسازند، برزخ و قیامت عرصه این کار نیست و در برابر سلطه پروردگار و عدل گسترده او قرار خواهد گرفت.
مطالب مهم خطبه
- بیان نعمت‌های خداوند؛
- انذار مردمان از عدم رعایت حدود الهی؛
- احاطه خداوند بر اعمال مردمان؛
- غفلت مردمان و سفارش به بیداری؛
- وصف دنیا و ضرورت عبرت‌پذیری از آن؛
- وصف عدل الهی؛
- وصف قیامت.
فرازی از خطبه
- اگر راست و دروغ اندرزها را در سرزمین‌های ویران و خانه‌های خالی بررسی کنی، می‌بینی بهترین موعظه و رساترین اندرزها را در اختیار تو قرار می‌دهند، زیرا در مرکزی رفته‌ای که نسبت به تو مهربان‌اند و برای سالم بودنت دقت می‌کنند. بهترین خانه، خانه‌ای است که آن را نپسندی و بهترین محل، محلی است که برای سکونت نپذیری. سعادتمندان فردا کسانی هستند که از دنیا گریزان بوده‌اند.
- فردا روزی است که زمین می‌لرزد و قیامت برپا می‌شود و حوادث هولناک آن آشکار خواهند شد. هر کس راهی را که در دنیا انتخاب کرده آغاز می‌کند و دنبال معبودی که پرستش کرده است رهسپار می‌شود و هر مطیعی دنبال دستور دهنده‌اش حرکت می‌کند. در چنین روزی در عدل خدا نه به اندازه حرکت چشم و نه به مقدار صدای پای ظلم نمی‌شود، بلکه هر کس به حق خود می‌رسد. در چنین روزی دلیل باطل فراوان و عذرهای بی‌فایده زیاد است. بنابراین باید خود را برای عذری قابل اعتماد آماده کنی و دلیل خویش را به اثبات برسانی. در باقی‌مانده عمر از ثروتی که برای تو دوام ندارد بهره‌برداری کن و خود را برای سفر آماده گردان، برق پیروزی را بنگر و وسیله کوشش را به حرکت درآور[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 363-364.