عبادت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۶

معناشناسی

عبادت عبارت است از اظهار فروتنی و خاکساری^[۱] در مقابل خداوند، پرستش و پرستیدن^[۲]. اصل آن "عبد" به معنای غایت افتادگی در مقابل مولا^[۳] و نرمش و ذلّ^[۴].

براساس آیه وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ^[۵]. هدف خلقت انسان و جنّ "عبودیّت و بندگی" است؛ لذا غایت اجتماع انسانی نیز رساندن انسان به مقام عبودیّت است. مقام عبودیّت کمالی است که در خود انسان ایجاد می‌شود و آثاری دارد که به دنبال آن نصیب انسان می‌شود؛ مانند رحمت، مغفرت و رضوان الهی و... ؛ لذا اگر برای عبودیّت غرضی مانند کسب معرفت و اخلاص باشد، غرض نهایی از خلقت انسان خواهد بود^[۶].

به نظر می‌رسد، مراد از عبودیّت انسان که هدف خلقت بیان شده، تنها عبادت ظاهری و خداترسی نیست؛ بلکه رسیدن انسان به مقامی است که همه اعمال و رفتار او عبادت محسوب شود و به قصد قرب به حق‌تعالی انجام شود (رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند) و هیچ شائبه‌ای در اعمال و رفتار فردی و اجتماعی او از ریا و عجب، خودبینی، تکبر و تجاوزگری و فساد و ظلم و... نباشد؛ چنین انسانی به حق می‌پیوندد.

بارزترین بندگان خدا که به مقام عبودیّت رسیدند، انبیا و رسولان الهی بودند که همه افعال و اعمال، نیّات آنها، از قهر و محبت، حرص و خوف و شدت و... برای خدا بود و اسوه آدمیان گردیدند^[۷].

منابع

نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم

پانویس

↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۴۲.
↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۵.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص‌۱۲.
↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۲۰۵.
↑ «و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.
↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۸، ص۳۸۶.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۰۶-۴۰۷.

[1] حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۴۲.

[2] بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۵.

[3] حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص‌۱۲.

[4] ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۲۰۵.

[5] «و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.

[6] سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۸، ص۳۸۶.

[7] نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۰۶-۴۰۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 عبادت عبارت است از اظهار [[فروتنی]] و [[خاکساری]]<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۴۲.</ref> در مقابل [[خداوند]]، [[پرستش]] و [[پرستیدن]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۵.</ref>. اصل آن "[[عبد]]" به معنای [[غایت]] افتادگی در مقابل مولا<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص‌۱۲.</ref> و [[نرمش]] و [[ذلّ]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۲۰۵.</ref>.
-براساس [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref>. [[هدف خلقت انسان]] و [[جنّ]] "[[عبودیّت]] و [[بندگی]]" است؛ لذا غایت [[اجتماع]] [[انسانی]] نیز رساندن [[انسان]] به [[مقام عبودیّت]] است. مقام عبودیّت کمالی است که در خود انسان ایجاد می‌شود و آثاری دارد که به دنبال آن نصیب انسان می‌شود؛ مانند [[رحمت]]، [[مغفرت]] و [[رضوان الهی]] و...؛ لذا اگر برای عبودیّت غرضی مانند [[کسب معرفت]] و [[اخلاص]] باشد، غرض نهایی از [[خلقت انسان]] خواهد بود<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۸، ص۳۸۶.</ref>.
+براساس [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref>. [[هدف خلقت انسان]] و [[جنّ]] "[[عبودیّت]] و [[بندگی]]" است؛ لذا غایت [[اجتماع]] [[انسانی]] نیز رساندن [[انسان]] به [[مقام عبودیّت]] است. مقام عبودیّت کمالی است که در خود انسان ایجاد می‌شود و آثاری دارد که به دنبال آن نصیب انسان می‌شود؛ مانند [[رحمت]]، [[مغفرت]] و [[رضوان الهی]] و... ؛ لذا اگر برای عبودیّت غرضی مانند [[کسب معرفت]] و [[اخلاص]] باشد، غرض نهایی از [[خلقت انسان]] خواهد بود<ref>سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۸، ص۳۸۶.</ref>.
 به نظر می‌رسد، مراد از عبودیّت انسان که [[هدف خلقت]] بیان شده، تنها [[عبادت]] ظاهری و [[خداترسی]] نیست؛ بلکه رسیدن انسان به مقامی است که همه [[اعمال]] و [[رفتار]] او عبادت محسوب شود و به قصد [[قرب به حق‌تعالی]] انجام شود (رسد [[آدمی]] به جایی که به جز [[خدا]] نبیند) و هیچ شائبه‌ای در اعمال و [[رفتار فردی]] و [[اجتماعی]] او از [[ریا]] و [[عجب]]، [[خودبینی]]، [[تکبر]] و [[تجاوزگری]] و [[فساد]] و [[ظلم]] و... نباشد؛ چنین انسانی به [[حق]] می‌پیوندد.