امام حسین در زمان خلفای سه‌گانه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * )) |
|||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = سرگذشت زندگی امام حسین| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
{{همچنین|سرگذشت زندگی امام حسین}} | |||
امام حسین{{ع}} به سبب [[شخصیت]] ممتاز و [[نسب]] برجسته‌اش، در زمان خلفای سه‌گانه مورد [[احترام]] [[دستگاه خلافت]] بود، تا آنجا که انتقادات سخت آن حضرت را با [[بردباری]] [[تحمل]] می‌کردند و سعی در [[حفظ حرمت]] وی داشتند. در برخی از کتب [[اهل سنت]] آمده است که: روزی [[خلیفه دوم]] بر منبر، [[خطابه]] می‌خواند که حسین{{ع}} خطاب به وی فرمود: «از منبر پدرم فرود آی و بر منبر پدر خویش بنشین!». [[عمر]] با خونسردی پاسخ داد: «پدرم که منبری ندارد!». آنگاه حسین{{ع}} را در کنار خویش نشاند (و به او [[اظهار محبت]] کرد)<ref>کنز العمال، ج۱۳، ص۶۵۴، حدیث شماره ۳۷۶۶۲. شبیه همین اعتراض از امام حسین{{ع}} نسبت به ابوبکر و تأثر ابوبکر از سخنان وی نیز نقل شده است. (مستدرک الوسائل، ج۱۵، ص۱۶۵، ح۳).</ref>. | |||
همین ماجرا با تفاوت‌هایی در کتب [[شیعه]] نیز نقل شده است<ref>احتجاج طبرسی، ج۱، ص۲۹۲؛ امالی طوسی، ج۲، ص۳۱۳.</ref>. در [[زمان عثمان]] نیز، در چند ماجرا حضور امام حسین{{ع}} ثبت شده است که هر کدام به گونه‌ای نشان احترام و [[عظمت]] آن حضرت میان عموم [[مسلمانان]] و مراعات [[حریم]] آن حضرت از سوی [[دستگاه حاکمیت]] بود. امام حسین{{ع}} همراه پدر بزرگوارش [[امیرمؤمنان]]{{ع}} و [[برادر]] ارجمندش [[امام حسن]]{{ع}} در مسیر [[هدایت]] [[مسلمین]] و دفاع از مظلومان حضور سازنده‌ای داشت و گاه [[خشم]] [[خلیفه سوم]] را بر می‌انگیخت، ولی به هر حال، از روی [[ناچاری]] حرمتش را مراعات می‌کردند. | |||
در ماجرای بدرقه [[ابوذر]]- آن هنگام که [[عثمان]] وی را به [[سرزمین]] [[ربذه]] [[تبعید]] کرد و همگان را از بدرقه و [[همراهی]] ابوذر ممنوع ساخت - [[امام حسین]]{{ع}} همراه پدر و برادرش در [[مراسم]] بدرقه حاضر شدند و سخنانی با این مضمون برای تقویت ابوذر و تسلای خاطر وی بیان کرد؛ فرمود: «عموجان! [[خداوند]] تواناست که این اوضاع را دگرگون سازد و هر [[روز]] در کار تازه‌ای است. این گروه دنیای خویش را از تو دریغ داشتند و تو [[دین]] خود را از (دستبرد) آنان بازداشتی! پس چقدر تو از دنیای آنان [[بی‌نیازی]]؛ ولی آنان به دین تو سخت نیازمندند، [[صبر]] پیشه کن! چراکه خیر در صبر و [[شکیبایی]] است و شکیبایی نشانه [[شخصیت]] است»<ref>{{متن حدیث|يَا عَمَّاهْ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَادِرٌ أَنْ يُغَيِّرَ مَا تَرَى وَ هُوَ كُلَّ يَوْمٍ فِي شَأْنٍ إِنَّ الْقَوْمَ مَنَعُوكَ دُنْيَاهُمْ وَ مَنَعْتَهُمْ دِينَكَ فَمَا أَغْنَاكَ عَمَّا مَنَعُوكَ وَ مَا أَحْوَجَهُمْ إِلَى مَا مَنَعْتَهُمْ فَعَلَيْكَ بِالصَّبْرِ فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي الصَّبْرِ وَ الصَّبْرَ مِنَ الْكَرَمِ}}؛ (کافی، ج۸، ص۲۰۷؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۸، ص۱۳۱).</ref>. | |||
امام حسین{{ع}} به [[وظیفه]] خویش- بدون توجه به تهدیدات مخالفان- عمل می‌کرد و در عین حال مورد تعرض [[دستگاه خلافت]] قرار نمی‌گرفت، آن‌گونه که ابوذر و [[عمار]] و [[عبدالله بن مسعود]]، مورد تعرض و ضرب و شتم عثمان و عمال وی قرار گرفتند؛ زیرا [[افکار عمومی]] سخت با این کار مخالف بود<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]]، ص ۴۳.</ref>. | |||
==[[امام حسین در | == حوادث دوران خلفا == | ||
{{همچنین|خلفای سه‌گانه}} | |||
[[امام حسین]] {{ع}} در دوران [[خلفای سه گانه]] [[شاهد]] حوادث ناگواری چون [[رحلت پیامبر]]، جریان [[سقیفه بنی ساعده]] و تصرف ناحق و [[ظالمانه]] [[خلافت]] و زعامت اسلامی، [[غصب فدک]] و... بوده است که در این مقاله به اختصار بیان می‌شود. | |||
هنوز هفت [[بهار]] از [[عمر]] [[حسین بن علی]] نگذشته بود که وی با حوادث ناگوار و [[جان]] کاهی چون رحلت پیامبر، جریان سقیفه بنی ساعده و تصرف ناحق و ظالمانه خلافت و زعامت اسلامی، غصب فدک، [[حمله]] به [[خانه]] پدرش [[علی]] و ضرب و توهین به مادرش [[حضرت زهرا]] و در نهایت [[شهادت]] آن بزرگوار و [[گستاخی]] به [[امیرالمؤمنین]] که برای گرفتن [[بیعت اجباری]] از آن حضرت و در نهایت [[تهدید]] به کشتن در صورت عدم [[بیعت با خلیفه]]،<ref>دینوری، ابن قتیبه، الامامه و السیاسة، تحقیق علی شیری، ج۱، ص۳۰؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۲۰۲؛ سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، تحقیق محمد باقر انصاری زنجانی، ص۱۵۷؛ معتزلی، ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۲، ص۶۰؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۲۸، ص۲۹۸-۳۰۱ ح۴۸.</ref> روبه رو شد. امام حسین در حدود ۲۵ سال خلافت سه [[خلیفه اول]]، که [[شاهد]] و ناظر [[انحراف]] [[خلافت اسلامی]] از مسیر [[حقیقی]] خود بود، در برابر این کج روی، [[سکوت]] نکرد و از مواضع [[پدر]] بزرگوارش [[حمایت]] و [[پیروی]] کرد<ref>[[مهدی پیشوایی|پیشوایی، مهدی]]، [[مقتل جامع سیدالشهداء ج۱ (کتاب)|مقتل جامع سیدالشهداء ج۱]]، ص ۱۵۷-۱۶۰.</ref>. | |||
==منابع== | == [[امام حسین در زمان ابوبکر]] == | ||
== [[امام حسین در زمان عثمان]] == | |||
== [[امام حسین در زمان عمر]] == | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:IM010599.jpg|22px]] [[مهدی پیشوایی|پیشوایی، مهدی]]، [[مقتل جامع سیدالشهداء ج۱ (کتاب)|'''مقتل جامع سیدالشهداء ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام حسین | [[رده:امام حسین]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۳
مقدمه
امام حسین(ع) به سبب شخصیت ممتاز و نسب برجسته‌اش، در زمان خلفای سه‌گانه مورد احترام دستگاه خلافت بود، تا آنجا که انتقادات سخت آن حضرت را با بردباری تحمل می‌کردند و سعی در حفظ حرمت وی داشتند. در برخی از کتب اهل سنت آمده است که: روزی خلیفه دوم بر منبر، خطابه می‌خواند که حسین(ع) خطاب به وی فرمود: «از منبر پدرم فرود آی و بر منبر پدر خویش بنشین!». عمر با خونسردی پاسخ داد: «پدرم که منبری ندارد!». آنگاه حسین(ع) را در کنار خویش نشاند (و به او اظهار محبت کرد)[۱].
همین ماجرا با تفاوت‌هایی در کتب شیعه نیز نقل شده است[۲]. در زمان عثمان نیز، در چند ماجرا حضور امام حسین(ع) ثبت شده است که هر کدام به گونه‌ای نشان احترام و عظمت آن حضرت میان عموم مسلمانان و مراعات حریم آن حضرت از سوی دستگاه حاکمیت بود. امام حسین(ع) همراه پدر بزرگوارش امیرمؤمنان(ع) و برادر ارجمندش امام حسن(ع) در مسیر هدایت مسلمین و دفاع از مظلومان حضور سازنده‌ای داشت و گاه خشم خلیفه سوم را بر می‌انگیخت، ولی به هر حال، از روی ناچاری حرمتش را مراعات می‌کردند.
در ماجرای بدرقه ابوذر- آن هنگام که عثمان وی را به سرزمین ربذه تبعید کرد و همگان را از بدرقه و همراهی ابوذر ممنوع ساخت - امام حسین(ع) همراه پدر و برادرش در مراسم بدرقه حاضر شدند و سخنانی با این مضمون برای تقویت ابوذر و تسلای خاطر وی بیان کرد؛ فرمود: «عموجان! خداوند تواناست که این اوضاع را دگرگون سازد و هر روز در کار تازه‌ای است. این گروه دنیای خویش را از تو دریغ داشتند و تو دین خود را از (دستبرد) آنان بازداشتی! پس چقدر تو از دنیای آنان بی‌نیازی؛ ولی آنان به دین تو سخت نیازمندند، صبر پیشه کن! چراکه خیر در صبر و شکیبایی است و شکیبایی نشانه شخصیت است»[۳].
امام حسین(ع) به وظیفه خویش- بدون توجه به تهدیدات مخالفان- عمل می‌کرد و در عین حال مورد تعرض دستگاه خلافت قرار نمی‌گرفت، آن‌گونه که ابوذر و عمار و عبدالله بن مسعود، مورد تعرض و ضرب و شتم عثمان و عمال وی قرار گرفتند؛ زیرا افکار عمومی سخت با این کار مخالف بود[۴].
حوادث دوران خلفا
امام حسین (ع) در دوران خلفای سه گانه شاهد حوادث ناگواری چون رحلت پیامبر، جریان سقیفه بنی ساعده و تصرف ناحق و ظالمانه خلافت و زعامت اسلامی، غصب فدک و... بوده است که در این مقاله به اختصار بیان می‌شود.
هنوز هفت بهار از عمر حسین بن علی نگذشته بود که وی با حوادث ناگوار و جان کاهی چون رحلت پیامبر، جریان سقیفه بنی ساعده و تصرف ناحق و ظالمانه خلافت و زعامت اسلامی، غصب فدک، حمله به خانه پدرش علی و ضرب و توهین به مادرش حضرت زهرا و در نهایت شهادت آن بزرگوار و گستاخی به امیرالمؤمنین که برای گرفتن بیعت اجباری از آن حضرت و در نهایت تهدید به کشتن در صورت عدم بیعت با خلیفه،[۵] روبه رو شد. امام حسین در حدود ۲۵ سال خلافت سه خلیفه اول، که شاهد و ناظر انحراف خلافت اسلامی از مسیر حقیقی خود بود، در برابر این کج روی، سکوت نکرد و از مواضع پدر بزرگوارش حمایت و پیروی کرد[۶].
امام حسین در زمان ابوبکر
امام حسین در زمان عثمان
امام حسین در زمان عمر
منابع
پانویس
- ↑ کنز العمال، ج۱۳، ص۶۵۴، حدیث شماره ۳۷۶۶۲. شبیه همین اعتراض از امام حسین(ع) نسبت به ابوبکر و تأثر ابوبکر از سخنان وی نیز نقل شده است. (مستدرک الوسائل، ج۱۵، ص۱۶۵، ح۳).
- ↑ احتجاج طبرسی، ج۱، ص۲۹۲؛ امالی طوسی، ج۲، ص۳۱۳.
- ↑ «يَا عَمَّاهْ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَادِرٌ أَنْ يُغَيِّرَ مَا تَرَى وَ هُوَ كُلَّ يَوْمٍ فِي شَأْنٍ إِنَّ الْقَوْمَ مَنَعُوكَ دُنْيَاهُمْ وَ مَنَعْتَهُمْ دِينَكَ فَمَا أَغْنَاكَ عَمَّا مَنَعُوكَ وَ مَا أَحْوَجَهُمْ إِلَى مَا مَنَعْتَهُمْ فَعَلَيْكَ بِالصَّبْرِ فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي الصَّبْرِ وَ الصَّبْرَ مِنَ الْكَرَمِ»؛ (کافی، ج۸، ص۲۰۷؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۸، ص۱۳۱).
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها، ص ۴۳.
- ↑ دینوری، ابن قتیبه، الامامه و السیاسة، تحقیق علی شیری، ج۱، ص۳۰؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۳، ص۲۰۲؛ سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، تحقیق محمد باقر انصاری زنجانی، ص۱۵۷؛ معتزلی، ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، ج۲، ص۶۰؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۲۸، ص۲۹۸-۳۰۱ ح۴۸.
- ↑ پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء ج۱، ص ۱۵۷-۱۶۰.