عهد: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۳

مقدمه

عهد و پیمان و وفای به آن یکی از ارزش‌های مهم انسانی است؛ حتی کسانی که به هیچ آیینی پایبند نیستند، وفای به عهد را امری اخلاقی و مهم می‌شمارند. خداوند کریم، خود را وفادارترین کس نسبت به عهد و پیمان معرفی کرده^[۱] که هرگز پیمان‌شکنی نمی‌کند^[۲]. و حضرت اسماعیل (ع) را به‌عنوان الگویی از وفای به عهد ستوده است^[۳]. قرآن کریم، وفای به عهد را از نشانه‌های خردمندی و هوشیاری نسبت به خداوند متعال و عظمت او شمرده^[۴] و بر مسئولیت انسان نسبت به عهد خود تأکید کرده است^[۵].

رسول اعظم (ص) وفای به عهد را نشانه ایمان به خدا و عالم آخرت معرفی کرده است: «مَنْ‏ كانَ‏ يُؤْمِنُ‏ بِاللَّهِ‏ وَ الْيَوْمِ‏ الْآخِرِ فَلْيَفِ‏ إِذَا وَعَدَ»^[۶]؛ کسی که به خدا و روز جزا ایمان دارد، باید به پیمانی که می‌بندد وفادار باشد. امام زین‌العابدین (ع) فرمود: بهترین سرآغاز کارها صداقت و راستگویی و بهترین سرانجام آنها وفاست^[۷].

غالب موارد عهد و پیمان در صحیفه سجادیه، بر عهد الهی و پیمان بندگی و ضعف و کم‌توجهی انسان نسبت به تعهد بر پاکدامنی و دوری از گناه مبتنی است؛ زیرا اگر انسان، عهد الهی را به نیکویی بگذارد به پیمان مردم نیز وفا خواهد کرد. امام چهارم (ع)، پیمان دو جانبه میان خداوند و انسان را یادآور شده است: «ای خداوند،... همچنان‌که وعده داده‌ای توبه من بپذیر و همچنان‌که برعهده گرفته‌ای از خطاهای من در گذر و آن‌سان که شرط کرده‌ای محبت خود نصیب من ساز... من نیز شرط می‌کنم که زین پس کاری را که تواش ناخوش داشته‌ای مرتکب نشوم و برعهده می‌گیرم که عملی را که تواش ناپسند دانسته‌ای انجام ندهم و از هرچه معصیت توست دوری گزینم»^[۸].

امام سجاد (ع)، وفادار ماندن به توبه را جز در پرتو عنایت خداوند میسر ندانسته و عرضه می‌دارد: «خداوندا!، من نمی‌توانم در توبه خویش پایداری کنم، مگر آنکه تو مرا از گناه نگه داری»^[۹]. آن حضرت با یادآوری عهدشکنی انسان در برابر پیمانی که با خداوند بسته است چنین عرضه می‌دارد: «بار الها! این همه عنایت تو، مرا از آن باز نداشت که از ادامه اعمال ناپسند خود، ندامت جویم»^[۱۰]. وی وفای به عهد الهی را موجب ارتقا به مقام خاص در درگاه خداوند، خوانده و عرض می‌کند: «بار الها! مرا از بندگان خاص خود قرار ده، کسانی که به عهد خود وفا کردند و خود را در عبادت تو به رنج افکندند و برای جلب خشنودی تو کوشیدند»^[۱۱].

شایسته است این عهد و پیمانی را که امام سجاد (ع) با خدای خویش در میان می‌گذارد، از یاد نبریم. آنجا که به خدا عرض می‌کند: «وَ عَهْدِي‏ أَنْ‏ أَهْجُرَ جَمِيعَ مَعَاصِيكَ»^[۱۲]؛ با تو عهد می‌کنم که از همه معصیت‌ها دوری گزینم؛ زیرا این همان چیزی است که خدای بزرگ ما را به آن متذکر ساخته است: «ای فرزندان آدم، مگر با شما عهد نکرده بودم که شیطان را مپرستید، زیرا وی دشمن آشکار شماست؟ و اینکه مرا بپرستید؛ این است راه راست!»^[۱۳].^[۱۴].^[۱۵]

جستارهای وابسته

منابع

شایسته‌نژاد، علی اکبر، مقاله «پیمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

↑ ﴿وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ﴾ «و وفادارتر از خداوند به پیمان خویش کیست؟» سوره توبه، آیه ۱۱۱.
↑ ﴿وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ﴾ «و از تو به شتاب، عذاب می‌خواهند و هرگز خداوند در وعده خود خلاف نمی‌ورزد و همانا یک روز نزد پروردگارت برابر هزار سال است از آنچه شما برمی‌شمارید» سوره حج، آیه ۴۷.
↑ ﴿وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا﴾ «و در این کتاب، اسماعیل را یاد کن که او درست‌پیمان و فرستاده‌ای پیامبر بود» سوره مریم، آیه ۵۴.
↑ ﴿الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ * وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ﴾ «آنان که به عهد خداوند وفا می‌کنند و پیمان را نمی‌شکنند * و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۱.
↑ ﴿وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّى يَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا﴾ «و به مال یتیم نزدیک نشوید مگر به گونه‌ای که (برای یتیم) نیکوتر است تا او به برنایی خود برسد و به پیمان وفا کنید که از پیمان خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۴.
↑ اصول کافی، ج۲، ص۱۳۶۴.
↑ بحارالانوار، ج۷۵، ص۱۶۱.
↑ نیایش سی‌و‌یکم.
↑ نیایش سی‌و‌یکم.
↑ نیایش شانزدهم.
↑ نیایش چهل‌و‌هفتم.
↑ نیایش سی‌و‌یکم.
↑ ﴿أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِيمٌ﴾ «ای فرزندان آدم! آیا به شما سفارش نکردم که شیطان را نپرستید که او دشمن آشکار شماست؟ * و اینکه مرا بپرستید که این راهی است راست؟» سوره یس، آیه ۶۰-۶۱.
↑ اصول کافی، محمدبن یعقوب کلینی، ۱۳۶۲، تهران، اسلامیة؛ بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، ۱۴۰۴، بیروت، دارالوفاء الصحیفة السجادیة، امام زین العابدین (ع)، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۵ تهران، نشر سروش؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم.
↑ شایسته‌نژاد، علی اکبر، مقاله «پیمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۳۲.

[1] ﴿وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ﴾ «و وفادارتر از خداوند به پیمان خویش کیست؟» سوره توبه، آیه ۱۱۱.

[2] ﴿وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ﴾ «و از تو به شتاب، عذاب می‌خواهند و هرگز خداوند در وعده خود خلاف نمی‌ورزد و همانا یک روز نزد پروردگارت برابر هزار سال است از آنچه شما برمی‌شمارید» سوره حج، آیه ۴۷.

[3] ﴿وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا﴾ «و در این کتاب، اسماعیل را یاد کن که او درست‌پیمان و فرستاده‌ای پیامبر بود» سوره مریم، آیه ۵۴.

[4] ﴿الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ * وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ﴾ «آنان که به عهد خداوند وفا می‌کنند و پیمان را نمی‌شکنند * و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۱.

[5] ﴿وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّى يَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا﴾ «و به مال یتیم نزدیک نشوید مگر به گونه‌ای که (برای یتیم) نیکوتر است تا او به برنایی خود برسد و به پیمان وفا کنید که از پیمان خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۴.

[6] اصول کافی، ج۲، ص۱۳۶۴.

[7] بحارالانوار، ج۷۵، ص۱۶۱.

[8] نیایش سی‌و‌یکم.

[9] نیایش سی‌و‌یکم.

[10] نیایش شانزدهم.

[11] نیایش چهل‌و‌هفتم.

[12] نیایش سی‌و‌یکم.

[13] ﴿أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِيمٌ﴾ «ای فرزندان آدم! آیا به شما سفارش نکردم که شیطان را نپرستید که او دشمن آشکار شماست؟ * و اینکه مرا بپرستید که این راهی است راست؟» سوره یس، آیه ۶۰-۶۱.

[14] اصول کافی، محمدبن یعقوب کلینی، ۱۳۶۲، تهران، اسلامیة؛ بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، ۱۴۰۴، بیروت، دارالوفاء الصحیفة السجادیة، امام زین العابدین (ع)، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۵ تهران، نشر سروش؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم.

[15] شایسته‌نژاد، علی اکبر، مقاله «پیمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۳۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{ویرایش غیرنهایی}}
+{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عهد در قرآن]] - [[عهد الهی]] - [[عهد در معارف و سیره نبوی]] - [[عهد در فقه سیاسی]] - [[عهد در معارف دعا و زیارات]] - [[عهد در معارف و سیره سجادی]] | پرسش مرتبط  = }}
-{{نبوت}}
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عهد در قرآن]] | [[عهد در حدیث]] | [[عهد الهی]] | [[عهد در سیره پیامبر خاتم]]</div>
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[عهد (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
-<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
-==مقدمه==
-* [[قرآن]] از واژه‌هایی چون [[میثاق]]، عهد، [[یمین]] و [[ذمه]] در مورد معاهدات و [[لزوم]] پای‌بندی به آن استفاده می‌کند. و پای‌بندی به آن را [[واجب]] و لازم میشمارد: {{متن قرآن|وَاحْفَظُوا أَيْمَانَكُمْ}}<ref>«حرمت سوگندهای خود را بدارید» سوره مائده، آیه ۸۹.</ref>، {{متن قرآن|وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذَا عَاهَدْتُمْ وَلَا تَنْقُضُوا الْأَيْمَانَ بَعْدَ تَوْكِيدِهَا وَقَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ}}<ref>«و چون با خداوند پیمان بستید وفا کنید و سوگندهای خود را چون استوار کردید در حالی که خداوند را بر خود گواه گرفته‌اید مشکنید؛ بی‌گمان خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نحل، آیه ۹۱.</ref>، {{متن قرآن|لَا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ}}<ref>«درباره هیچ مؤمنی نه پیوندی را پاس می‌دارند و نه پیمانی را و آنانند که تجاوزگرند» سوره توبه، آیه ۱۰.</ref>. این در حالی است که یکی از اصول مهم [[اخلاقی]] [[انسان]] و [[اسلام]] رعایت عهد و [[پیمان]] و از برجسته‌ترین اصول تتمیم مکارم [[پیامبر]] است، که در [[قرآن]] بارها به آن تأکید و [[ارشاد]] شده است: {{متن قرآن|وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا}}<ref>«و به پیمان وفا کنید که از پیمان خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۴.</ref>. حتی گفته شده معیار خوبی به این نیست که به سمت [[مکه]] بروید و به سمت [[خدا]] روی بگردانید، بلکه معیار [[ایمان به خدا]] و [[وفای به عهد]] است: {{متن قرآن|لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}<ref>«نیکی آن نیست که روی را سوی خاور و باختر بگردانید، بلکه نیکی (از آن) کسی است که به خداوند و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبران ایمان آورد و دارایی را با دوست داشتنش به نزدیکان و یتیمان و بیچارگان و به راه‌ماندگان و کمک‌خواهان و در راه (آزادی) بردگان ببخشد و نماز برپا دارد و زکات پردازد و (نیکی از آن) آنان (است) که چون پیمان بندند وفا کنند؛ و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref> و حتی [[پیمان‌شکنان]] ملامت و [[تهدید]] شده: {{متن قرآن|وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذَا عَاهَدْتُمْ وَلَا تَنْقُضُوا الْأَيْمَانَ بَعْدَ تَوْكِيدِهَا وَقَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا}}<ref>«و چون با خداوند پیمان بستید وفا کنید و سوگندهای خود را چون استوار کردید در حالی که خداوند را بر خود گواه گرفته‌اید مشکنید» سوره نحل، آیه ۹۱.</ref> تا جایی که با تعبیرهایی چون [[ضرورت]] رعایت: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ}}<ref>«و آنان که سپرده‌های نزد خویش و پیمان خود را پاس می‌دارند» سوره مؤمنون، آیه ۸ و سوره معارج، آیه۳۲.</ref> و ایجاد [[خسران]] در ترک آن را مطرح می‌کند: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ}}<ref>«همان کسان که پیمان با خداوند را پس از بستن آن می‌شکنند و چیزی را که خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌گسلند و در زمین تباهی می‌ورزند، آنانند که زیانکارند» سوره بقره، آیه ۲۷.</ref>. یا رابطه‌ای میان رعایت عهد و [[تقوا]] قائل می‌شود: {{متن قرآن|بَلَى مَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ وَاتَّقَى فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«چرا، (بازخواست خواهند شد ولی) آن کس که به پیمان خود وفا کند و پرهیزگاری ورزد (بداند) بی‌گمان خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۷۶.</ref> یا می‌گوید کسانی که نقض عهد می‌کنند، [[تقوا]] ندارند: {{متن قرآن|الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ}}<ref>«همان کسانی از ایشان که با آنان پیمان بستی سپس هر بار پیمان خود را می‌شکنند و پرهیزگاری نمی‌ورزند» سوره انفال، آیه ۵۶.</ref>. البته عهد جنبه‌های فردی و [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] دارد. عهدی که [[انسان]] با خود می‌گذارد، یا با خدای خود دارد: {{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ}}<ref>«آنان که به عهد خداوند وفا می‌کنند و پیمان را نمی‌شکنند؛» سوره رعد، آیه ۲۰.</ref>. و یا [[خانواده]] و یا [[جامعه]]. اما شاید مهم‌ترین آنها عهد با [[پیامبران]] در پس [[ایمان به خدا]] و [[رسول]] است. [[فهم]] بسیاری از [[رفتارهای پیامبر]] در [[شناخت]] [[جایگاه]] عهد در [[اسلام]] و معاهدات ایشان در [[غزوات]] و در تعامل با [[مردم]] [[مکه]] و [[مدینه]] در همین اصل [[اخلاقی]] است. نمونه روشن آن در [[آیات]] آغازین [[سوره توبه]] تا [[آیه]] ۱۲ است که نشان می‌دهد که [[اعلام برائت]] و [[جنگ]] با [[مشرکین]]، جنبه [[عقیدتی]] و به [[دلیل]] [[شرک]] آنان نبوده، و جنبه [[اخلاقی]] و نقض عهد آنان داشته که بارها آن را یادآور شده و آنان [[نظام]] [[امنیت جامعه]] را [[تهدید]] نموده‌اند.
-==[[پیمان الهی]] در قالب بنیان [[فطرت]]==
+== مقدمه ==
-#{{متن قرآن|إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَأَخَذْتُمْ عَلَى ذَلِكُمْ إِصْرِي قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَأَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ}}<ref>«و آنگاه خداوند از پیامبران پیمان گرفت که چون به شما کتاب و حکمتی دادم سپس پیامبری نزدتان آمد که آن (کتاب) را که با شماست راست می‌شمارد، باید بدو ایمان آورید و باید او را یاوری کنید و (آنگاه) فرمود: آیا اقرار کردید و بر (پایه) آن پیمان مرا پذیرفتید؟ گفتند: اقرار کردیم؛ فرمود: پس گواه باشید و من نیز همراه شما از گواهانم» سوره آل عمران، آیه ۸۱.</ref>.
+عهد و [[پیمان]] و وفای به آن یکی از ارزش‌های مهم [[انسانی]] است؛ حتی کسانی که به هیچ آیینی پایبند نیستند، [[وفای به عهد]] را امری [[اخلاقی]] و مهم می‌شمارند. [[خداوند]] [[کریم]]، خود را [[وفادارترین]] کس نسبت به عهد و پیمان معرفی کرده<ref>{{متن قرآن|وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ}} «و وفادارتر از خداوند به پیمان خویش کیست؟» سوره توبه، آیه ۱۱۱.</ref> که هرگز [[پیمان‌شکنی]] نمی‌کند<ref>{{متن قرآن|وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ}} «و از تو به شتاب، عذاب می‌خواهند و هرگز خداوند در وعده خود خلاف نمی‌ورزد و همانا یک روز نزد پروردگارت برابر هزار سال است از آنچه شما برمی‌شمارید» سوره حج، آیه ۴۷.</ref>. و [[حضرت اسماعیل]] {{ع}} را به‌عنوان الگویی از وفای به عهد ستوده است<ref>{{متن قرآن|وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا}} «و در این کتاب، اسماعیل را یاد کن که او درست‌پیمان و فرستاده‌ای پیامبر بود» سوره مریم، آیه ۵۴.</ref>. [[قرآن کریم]]، وفای به عهد را از نشانه‌های [[خردمندی]] و [[هوشیاری]] نسبت به [[خداوند متعال]] و [[عظمت]] او شمرده<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ * وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ}} «آنان که به عهد خداوند وفا می‌کنند و پیمان را نمی‌شکنند * و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۱.</ref> و بر [[مسئولیت انسان]] نسبت به عهد خود تأکید کرده است<ref>{{متن قرآن|وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّى يَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا}} «و به مال یتیم نزدیک نشوید مگر به گونه‌ای که (برای یتیم) نیکوتر است تا او به برنایی خود برسد و به پیمان وفا کنید که از پیمان خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۴.</ref>.
-#{{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَبِئْسَ مَا يَشْتَرُونَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که خداوند از اهل کتاب پیمان گرفت که آن (کتاب آسمانی) را برای مردم، روشن بگویید و پنهانش مدارید اما آن را پس پشت افکندند و با آن بهای ناچیزی ستاندند و بد است آنچه می‌ستاندند» سوره آل عمران، آیه ۱۸۷.</ref>.
-#{{متن قرآن|وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَمِيثَاقَهُ الَّذِي وَاثَقَكُمْ بِهِ إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ}}<ref>«و نعمت خداوند را به یاد آورید و (نیز) پیمانی را که استوار با شما بسته است هنگامی که گفتید: شنیدیم و گردن نهادیم؛ و از خداوند پروا کنید بی‌گمان خداوند به اندیشه‌ها داناست» سوره مائده، آیه ۷.</ref>.
-#{{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که از پیامبران پیمان گرفتیم و (نیز) از تو و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی پسر مریم و از آنها پیمانی استوار گرفتیم» سوره احزاب، آیه ۷.</ref>.
-'''نتیجه''': در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
+[[رسول اعظم]] {{صل}} وفای به عهد را [[نشانه]] [[ایمان به خدا]] و [[عالم آخرت]] معرفی کرده است: {{متن حدیث|مَنْ‏ كانَ‏ يُؤْمِنُ‏ بِاللَّهِ‏ وَ الْيَوْمِ‏ الْآخِرِ فَلْيَفِ‏ إِذَا وَعَدَ}}<ref>اصول کافی، ج۲، ص۱۳۶۴.</ref>؛ کسی که به [[خدا]] و [[روز جزا]] [[ایمان]] دارد، باید به پیمانی که می‌بندد [[وفادار]] باشد. [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} فرمود: [[بهترین]] سرآغاز [[کارها]] [[صداقت]] و [[راستگویی]] و بهترین سرانجام آنها وفاست<ref>بحارالانوار، ج۷۵، ص۱۶۱.</ref>.
-# [[ایمان به پیامبر]] [[اسلام]] و [[یاری]] کردن او، عهد و [[میثاق الهی]] از [[انبیای گذشته]] و امت‌های آنان: {{متن قرآن|إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَأَخَذْتُمْ عَلَى ذَلِكُمْ إِصْرِي قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَأَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ}} عامل: {{متن قرآن|وَإِذْ}} از (اُذکر) محذوف است یعنی به یاد آور وقتی را که... و گفته شده که (اذ) عطف بر گذشته یعنی {{متن قرآن|إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ}} است. و از [[امیرمؤمنان]] [[روایت]] شده که [[خداوند]] [[میثاق]] و پیمانی از [[انبیاء]] پیشین گرفت که به [[امت]] خود از [[بعثت]] و صفات و خصوصیات وی خبر و [[بشارت]] دهند و آنها را به [[تصدیق]] [[پیغمبری]] وی امر نمایند<ref>ترجمه مجمع البیان، ج۴، ص۱۴۴.</ref>.
-# [[پیامبر]] [[مأمور]] توجه دادن علمای [[اهل کتاب]]، به عهد و میثاق‌شان با [[خداوند]]: {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَكْتُمُونَهُ}}، چنان‌که در برخی [[روایات]] آمده که مراد [[یهود]] یا [[یهود]] و [[نصاری]] هر دو یا هر کس که کتابی آسمانی داده شده است. {{متن قرآن|لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ}} یعنی [[محمد]]{{صل}} را به [[مردم]] معرفی کنید و [[مرجع]] [[ضمیر]] در {{متن قرآن|لَتُبَيِّنُنَّهُ}} [[محمد]]{{صل}} است؛ زیرا در کتاب ایشان آمده که [[محمد]]{{صل}} [[رسول]] خداست و [[دین الهی]] [[اسلام]] می‌باشد. ممکن است [[ضمیر]] به کتاب برگردد، یعنی کتاب را که اسم [[محمد]] در آن است بیان کنید<ref>ترجمه مجمع البیان، ج۴، ص۳۷۹.</ref>.
-# عهد و [[پیمان]] [[مؤمنان]] [[صدر اسلام]] با [[پیامبر]] بر [[اطاعت]] کامل از وی: {{متن قرآن|وَاذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَمِيثَاقَهُ الَّذِي وَاثَقَكُمْ بِهِ إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا...}} که در این باره اقوالی است: یکم، مقصود همان [[پیمان]] و بیعتی است که [[پیامبر]] در موقع [[مسلمان]] شدن، از آنها گرفت، تا [[خدا]] را در همه امور [[واجب]] [[اطاعت]] کنند، خواه طبق میلشان باشد یا نباشد. این قول از [[ابن عباس]] و [[سدی]] است. دوم، [[ابو الجارود]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[روایت]] کرده است که: مقصود مطالبی از قبیل [[حرام]] بودن چیزهای غیر [[مباح]] و کیفیت [[طهارت]] و [[وجوب]] [[ولایت]] است که در [[حجة الوداع]] بیان شده بود. این معنی داخل در قول اول است. سوم: ابو [[علی]] جبایی گوید: مقصود، متابعت آنها از [[پیامبر]] است در روز [[بیعت عقبه]] و [[بیعت رضوان]]<ref>ترجمه مجمع البیان، ج۶، ص۳۳.</ref>.
-# [[خداوند]] این نکته را مطرح می‌کند که [[پیامبری]] - [[نبوت]] - امتیازی ذاتی نیست که [[خداوند]] با تشریفات به اشخاصی ویژه بخشیده باشد بلکه پیمانی معهود میان [[خدا]] و [[پیامبران]] که [[مسئولیت]] [[دعوت به توحید]] را بپذیرند و در [[تحمل]] [[مشکلات]] و اذیت‌ها در این راه [[صبر]] داشته باشند و با رویی گشاده و [[اخلاقی]] [[نیکو]] و موعظه‌ای [[زیبا]] با [[مردم]] روبه‌رو شوند و از میان [[پیامبران]] [[خداوند]] نام [[نوح]] و [[ابراهیم]] و [[موسی]] و [[عیسی]] و [[محمد]]{{صل}} [[درود]] [[خدا]] بر همه آنها باد را برده است {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُوحٍ وَإِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ}} به [[دلیل]] [[رسالت]] آنان از نظر امتداد زمانی و وسعت جغرافیایی از [[پیامبران]] دیگر متفاوت بوده است و از آنها [[پیمان]] محکمی گرفتم این [[دعوت]] [[توحیدی]] عام را در امتداد زمان و در پهنای عالم با تلاش و کوشش مستمر بگسترانند {{متن قرآن|وَأَخَذْنَا مِنْهُمْ مِيثَاقًا غَلِيظًا}}<ref>من وحی القرآن، ج۱۸، ص۲۶۵.</ref>.
-==موارد نقض عهد با [[پیامبر]]==
+غالب موارد عهد و [[پیمان]] در [[صحیفه سجادیه]]، بر [[عهد الهی]] و [[پیمان بندگی]] و [[ضعف]] و کم‌توجهی [[انسان]] نسبت به [[تعهد]] بر [[پاکدامنی]] و [[دوری از گناه]] مبتنی است؛ زیرا اگر انسان، عهد الهی را به نیکویی بگذارد به پیمان [[مردم]] نیز [[وفا]] خواهد کرد.
-#{{متن قرآن|أَوَكُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَبَذَهُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ * وَلَمَّا جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ كِتَابَ اللَّهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و چرا هر بار پیمانی بستند برخی از ایشان آن را شکستند؟ (نه) بلکه بیشتر ایشان ایمان ندارند * و چون فرستاده‌ای از سوی خدا نزدشان آمد که آنچه را آنان با خود داشتند راست می‌شمرد، گروهی از اهل کتاب، کتاب خداوند را پس پشت افکندند گویی (چیزی) نمی‌دانند» سوره بقره، آیه ۱۰۰-۱۰۱.</ref>
+[[امام چهارم]] {{ع}}، پیمان دو جانبه میان [[خداوند]] و انسان را یادآور شده است: «ای خداوند،... همچنان‌که [[وعده]] داده‌ای [[توبه]] من بپذیر و همچنان‌که برعهده گرفته‌ای از خطاهای من در گذر و آن‌سان که شرط کرده‌ای [[محبت]] خود نصیب من ساز... من نیز شرط می‌کنم که زین پس کاری را که تواش ناخوش داشته‌ای مرتکب نشوم و برعهده می‌گیرم که عملی را که تواش [[ناپسند]] دانسته‌ای انجام ندهم و از هرچه [[معصیت]] توست دوری گزینم»<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>.
-#{{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ * الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ}}<ref>«بی‌گمان بدترین جنبندگان نزد خداوند کافرانند که ایمان نمی‌آورند * همان کسانی از ایشان که با آنان پیمان بستی سپس هر بار پیمان خود را می‌شکنند و پرهیزگاری نمی‌ورزند» سوره انفال، آیه ۵۵-۵۶.</ref>.
-#{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّمَا يَنْكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«بی‌گمان آنان که با تو بیعت می‌کنند جز این نیست که با خداوند بیعت می‌کنند؛ دست خداوند بالای دست‌های آنان است؛ از این روی هر که پیمان شکند به زیان خویش می‌شکند و هر کس به آنچه با خداوند پیمان بسته است وفا کند به زودی به او پاداشی سترگ خواهد داد» سوره فتح، آیه ۱۰.</ref>.
-#{{متن قرآن|لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنْزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا * وَمَغَانِمَ كَثِيرَةً يَأْخُذُونَهَا وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا * وَعَدَكُمُ اللَّهُ مَغَانِمَ كَثِيرَةً تَأْخُذُونَهَا فَعَجَّلَ لَكُمْ هَذِهِ وَكَفَّ أَيْدِيَ النَّاسِ عَنْكُمْ وَلِتَكُونَ آيَةً لِلْمُؤْمِنِينَ وَيَهْدِيَكُمْ صِرَاطًا مُسْتَقِيمًا}}<ref>«به راستی خداوند از مؤمنان خشنود شد هنگامی که با تو در زیر آن درخت بیعت می‌کردند پس آنچه در دل داشتند معلوم داشت، از این‌رو آرامش را بر آنها فرو فرستاد و به پیروزی زودرسی پاداششان داد * و نیز به غنیمت‌های فراوانی که به دست خواهند آورد؛ و خداوند، پیروزمندی فرزانه است خداوند غنیمت‌های فراوانی را به شما وعده داد که به دست می‌آورید، آنگاه این (وعده) را برایتان پیش افکند و دست مردم را از شما کوتاه کرد و (چنین کرد) تا نشانه‌ای برای مؤمنان باشد و شما را به راهی راست رهنمون گردد» سوره فتح، آیه ۱۸-۲۰.</ref>.
-#{{متن قرآن|وَمَا لَكُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَبِّكُمْ وَقَدْ أَخَذَ مِيثَاقَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«و شما را چه می‌شود که به خداوند ایمان نمی‌آورید در حالی که پیامبر شما را فرا می‌خواند که به پروردگارتان ایمان آورید و اگر مؤمن باشید از شما پیمان گرفته است» سوره حدید، آیه ۸.</ref>.
-#{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ * وَلَوْلَا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلَاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابُ النَّارِ}}<ref>«اوست که کافران اهل کتاب را از خانه‌هایشان در نخستین گردآوری بیرون راند (هر چند) شما گمان نمی‌کردید که بیرون روند و (خودشان) گمان می‌کردند که دژهایشان بازدارنده آنان در برابر خداوند است اما (اراده) خداوند از جایی که گمان نمی‌بردند بدیشان رسید و در دل‌هایشان هراس افکند؛ به دست خویش و به دست مؤمنان خانه‌های خویش را ویران می‌کردند؛ پس ای دیده‌وران پند بگیرید! * و اگر خداوند آوارگی را بر آنان مقرّر نکرده بود بی‌گمان در این جهان عذابشان می‌کرد و آنان را در جهان واپسین عذاب آتش (دوزخ) خواهد بود» سوره حشر، آیه ۲-۳.</ref>.
-'''نتیجه''': در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
+[[امام سجاد]] {{ع}}، وفادار ماندن به توبه را جز در پرتو [[عنایت خداوند]] میسر ندانسته و عرضه می‌دارد: «خداوندا!، من نمی‌توانم در توبه خویش [[پایداری]] کنم، مگر آنکه تو مرا از [[گناه]] نگه داری»<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>. آن [[حضرت]] با [[یادآوری]] [[عهدشکنی]] انسان در برابر پیمانی که با خداوند بسته است چنین عرضه می‌دارد: «بار الها! این همه [[عنایت]] تو، مرا از آن باز نداشت که از ادامه [[اعمال]] ناپسند خود، [[ندامت]] جویم»<ref>نیایش شانزدهم.</ref>. وی [[وفای به عهد الهی]] را موجب ارتقا به [[مقام]] خاص در درگاه خداوند، خوانده و عرض می‌کند: «بار الها! مرا از [[بندگان]] خاص خود قرار ده، کسانی که به عهد خود وفا کردند و خود را در [[عبادت]] تو به [[رنج]] افکندند و برای جلب [[خشنودی]] تو کوشیدند»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.
-#برخی [[دانشمندان]] [[اهل کتاب]]، ناقض [[پیمان]] خود با [[خداوند]]، در [[ایمان به پیامبر]] [[اسلام]]: {{متن قرآن|أَوَكُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَبَذَهُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ}}؛
-# [[خداوند]] میگوید: بدترین جنبندگان نزد [[خدا]] کسانی هستند که راه [[کفر]] پیش گرفتند و همچنان به آن ادامه می‌دهند و به هیچ رو [[ایمان]] نمی‌آورند {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ}} اینها همان کسانی بودند که با آنها عهد و [[پیمان]] بستی که لااقلّ بی‌طرفی را رعایت کنند ولی آنها هر بار [[پیمان]] خود را می‌شکستند {{متن قرآن|الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ}} نه از [[خدا]] [[شرم]] می‌کردند و نه از [[مخالفت]] [[فرمان]] او [[پرهیز]] داشتند و نه از زیر پا گذاردن اصول [[انسانی]] [[پروا]] می‌نمودند {{متن قرآن|وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ}}؛
-# [[خداوند]] می‌فرماید: کسانی که با تو [[بیعت]] می‌کنند در [[حقیقت]] تنها با [[خدا]] [[بیعت]] می‌کنند {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ}} و [[دست خدا]] بالای دست آنهاست {{متن قرآن|يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ}} سپس می‌افزاید: پس هر کس [[پیمان‌شکنی]] کند تنها به زیان خود [[پیمان]] شکسته است {{متن قرآن|فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّمَا يَنْكُثُ عَلَى نَفْسِهِ}} و آن کس که نسبت به عهدی که با [[خدا]] بسته [[وفا]] کند، به زودی، [[پاداش]] عظیمی به او خواهد داد {{متن قرآن|وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}} و چون [[بیعت]] با [[خدا]] است برهم زدن آن به [[خدا]] نمی‌تواند زیانی برساند؛ بلکه زیان و [[خسران]] نصیب خودش می‌شود ولی پای‌بندی به عهد و [[پیمان]] از سوی [[خداوند]] اجری [[عظیم]] خواهد داشت؛
-# عهد و [[پیمان]] [[مؤمنان]] با [[پیامبر]] و [[وفاداری]] به آن، مایه [[رضایت‌مندی]] [[خدا]] از آنان: {{متن قرآن|لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ}}؛
-# [[آرامش]] [[قلوب]] [[مؤمنان]]، بر اثر [[وفای به عهد]]، در [[بیعت]] با [[پیامبر]]: {{متن قرآن|فَأَنْزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ}}؛
-# [[پیمان]] [[پیامبر]] از [[مردم]] برای [[ایمان به خدا]] و [[رسول]]: {{متن قرآن|وَمَا لَكُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَبِّكُمْ وَقَدْ أَخَذَ مِيثَاقَكُمْ...}}.
-==[[کیفر]] ناقضان عهد==
+[[شایسته]] است این عهد و پیمانی را که [[امام سجاد]] {{ع}} با خدای خویش در میان می‌گذارد، از یاد نبریم. آنجا که به [[خدا]] عرض می‌کند: {{متن حدیث|وَ عَهْدِي‏ أَنْ‏ أَهْجُرَ جَمِيعَ مَعَاصِيكَ}}<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>؛ با تو [[عهد]] می‌کنم که از همه معصیت‌ها دوری گزینم؛ زیرا این همان چیزی است که [[خدای بزرگ]] ما را به آن متذکر ساخته است: «ای [[فرزندان آدم]]، مگر با شما عهد نکرده بودم که [[شیطان]] را مپرستید، زیرا وی [[دشمن]] آشکار شماست؟ و اینکه مرا بپرستید؛ این است [[راه راست]]!»<ref>{{متن قرآن|أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِيمٌ}} «ای فرزندان آدم! آیا به شما سفارش نکردم که شیطان را نپرستید که او دشمن آشکار شماست؟ * و اینکه مرا بپرستید که این راهی است راست؟» سوره یس، آیه ۶۰-۶۱.</ref>.<ref>اصول کافی، محمدبن یعقوب کلینی، ۱۳۶۲، تهران، اسلامیة؛ بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، ۱۴۰۴، بیروت، دارالوفاء الصحیفة السجادیة، امام زین العابدین {{ع}}، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۵ تهران، نشر سروش؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم.</ref>.<ref>[[علی اکبر شایسته‌نژاد|شایسته‌نژاد، علی اکبر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «پیمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۳۲.</ref>
-#{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ * وَلَوْلَا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلَاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابُ النَّارِ}}<ref>«اوست که کافران اهل کتاب را از خانه‌هایشان در نخستین گردآوری بیرون راند (هر چند) شما گمان نمی‌کردید که بیرون روند و (خودشان) گمان می‌کردند که دژهایشان بازدارنده آنان در برابر خداوند است اما (اراده) خداوند از جایی که گمان نمی‌بردند بدیشان رسید و در دل‌هایشان هراس افکند؛ به دست خویش و به دست مؤمنان خانه‌های خویش را ویران می‌کردند؛ پس ای دیده‌وران پند بگیرید! * و اگر خداوند آوارگی را بر آنان مقرّر نکرده بود بی‌گمان در این جهان عذابشان می‌کرد و آنان را در جهان واپسین عذاب آتش (دوزخ) خواهد بود» سوره حشر، آیه ۲-۳.</ref>.
-#{{متن قرآن|بَرَاءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ * إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئًا وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«(این) بیزاری خداوند و پیامبر اوست از مشرکانی که با آنان پیمان بسته‌اید * مگر کسانی از مشرکان که با آنان پیمان بسته‌اید سپس چیزی از (پیمان) شما نکاسته‌اند و در برابر شما از کسی پشتیبانی نکرده‌اند؛ پیمان اینان را تا پایان زمانشان پاس بدارید؛ بی‌گمان خداوند پرهیزکاران را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۱ و ۴.</ref>.
-#{{متن قرآن|كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}}<ref>«چگونه مشرکان را نزد خداوند و پیامبرش پیمانی تواند بود؟ جز کسانی که با آنها در کنار مسجد الحرام پیمان بسته‌اید پس تا (در پیمان خود) با شما پایدارند شما نیز (بر پیمان) با آنان پایدار بمانید که خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۷.</ref>.
-#{{متن قرآن|وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ * أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«و اگر پیمانشان را پس از بستن بشکنند و به دینتان طعنه زنند با پیشگامان کفر که به هیچ پیمانی پایبند نیستند کارزار کنید باشد که باز ایستند * چرا با گروهی که پیمان‌های خود را شکستند و به بیرون راندن پیامبر دل نهادند و نخست بار پیکار با شما را آغاز کردند جنگ نمی‌کنید؟ آیا از آنها می‌هراسید؟ با آنکه- اگر مؤمنید- خداوند سزاوارتر است که از وی بهراسید» سوره توبه، آیه ۱۲-۱۳.</ref>.
-'''نتیجه''': در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
-# عهد و [[پیمان]] [[صلح]] و عدم تعرض [[یهود]] [[بنی‌نضیر]] با [[پیامبر]] و نقض آن از سوی آنان: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ...}} گفته شده که این [[آیه]] [[تسبیح]] موجودات و [[عزت]] و [[حکمت]] خدای را که در [[آیه]] قبلی آمده را [[تأیید]] می‌کند، و مراد از جمله “آنان که از [[اهل کتاب]] [[کافر]] شدند و [[خدا]] بیرونشان کرد” [[قبیله]] بنی‌النضیر است که یکی از قبائل [[یهود]] بودند، و در بیرون [[شهر مدینه]] منزل داشتند، و بین آنان و [[رسول خدا]]{{صل}} عهدی برقرار شده بود که همواره با هم به [[مسالمت]] [[زندگی]] کنند، [[دشمنان]] هر یک [[دشمنان]] دیگری و [[دوستان]] هر یک [[دوستان]] دیگری باشد. ولی [[بنی‌نضیر]] این [[پیمان]] را شکستند، و [[رسول خدا]]{{صل}} [[دستور]] داد تا جلای وطن کنند<ref>ترجمه المیزان، ج۱۹، ص۳۴۹.</ref>؛
-# عهد و [[پیمان]] مکرّر [[پیامبر]] از [[کافران]] و نادیده گرفتن آن از سوی آنان: {{متن قرآن|الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ}}؛
-#وفای [[مؤمنان]] به عهد خود با [[پیامبر]]، مایه دستیابی آنان به [[غنائم]] و [[فتح خیبر]] و [[مکه]]: {{متن قرآن|وَمَغَانِمَ كَثِيرَةً يَأْخُذُونَهَا وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا...}}؛
-# مشرکان عصر بعثت، از عهد شکنان [[معاهده]] [[صلح]] با [[مسلمانان]]: {{متن قرآن|بَرَاءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئًا وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ * وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ...}} [[اخراج]] از [[مسجدالحرام]] و [[برائت از مشرکان]] جزای [[پیمان‌شکنان]] با [[پیامبر]] و [[مسلمین]] {{متن قرآن|بَرَاءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ}}؛
-#نتیجه شکستن [[پیمان]] [[صلح]] مقابله وجنگ با [[پیمان‌شکنان]] {{متن قرآن|وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ * أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۳۰۶.</ref>.
 == جستارهای وابسته ==
-* [[عهد الهی]]
+{{مدخل وابسته}}
-* [[حلف]]
+* [[مسئولیت]]
+* [[وفای به عهد]]
+* [[نقض عهد]]
+{{پایان مدخل‌ وابسته}}
-==منابع==
+== منابع ==
-# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم''']]
+{{منابع}}
+# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[علی اکبر شایسته‌نژاد|شایسته‌نژاد، علی اکبر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «پیمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']]
+{{پایان منابع}}
-==پانویس==
+== پانویس ==
-{{یادآوری پانویس}}
+{{پانویس}}
-{{پانویس2}}
-[[رده:عهد]]
+[[رده:فضایل اخلاقی]]
-[[رده:مدخل]]