امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟
امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاتر	مهدویت / عصر ظهور امام مهدی / قیام امام مهدی / روش برخورد امام مهدی با دشمنان
مدخل اصلی	اهل کتاب
	v; t; e;

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۲۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۴۰

الگو:پرسش غیرنهایی

امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

آقای مجتبی تونه‌ای، در کتاب «موعودنامه» در این‌باره گفته است:

«از روایات فهمیده می‌شود که ستیز و رویارویی حضرت مهدی (ع) با اهل کتاب، همیشه یکسان نبوده، بلکه در مواردی با دریافت جزیه، به آنان اجازه می‌دهد به دین خودشان برجای بمانند و با گروهی به بحث و مناظره می‌پردازد و آنان را با این روش، به اسلام دعوت می‌کند و ممکن است بگوییم در آغاز قیام، با آنان به بحث می‌پردازد، و با کسانی که حق را پنهان سازند، می‌جنگد^[۱]. شهر بن حوشب می‌گوید: حجاج به من گفت: در قرآن آیه‌ای است که مرا خسته کرده است (و معنای آن را نمی‌فهمم). گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که خداوند می‌فرماید: ﴿وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ﴾^[۲]؛ هیچ‌یک از اهل کتاب نیست مگر آنکه قبل از مرگش ایمان می‌آورد. و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی نصرانی یا یهودی را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که نفس او قطع می‌شود. شهر بن حوشب می‌گوید: به او گفتم: معنای آیه، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از قیامت، عیسی بن مریم از آسمان فرود آید و به حضرت قائم (ع) اقتدا کند، در آن هنگام هیچ یهودی و نصرانی نمی‌ماند، مگر آنکه پیش از مرگ به او ایمان می‌آورد. حجاج پرسید: این تفسیر را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این تفسیر را امام باقر (ع) فرمود. حجاج گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای^[۳].

عبدالله بن بکیر از امام کاظم (ع) درباره تفسیر آیه ﴿وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا﴾^[۴] سؤال کرد. امام فرمود: "این آیه درباره قائم (ع) فرود آمده است. هنگامی که علیه یهود، نصارا، صائبیان، مادی‌گرایان و برگشتگان از اسلام و کافران در شرق و غرب کره زمین قیام می‌کند و اسلام را به آنان پیشنهاد می‌نماید. هرکس پذیرفت، دستور می‌دهد که نماز بخواند و زکات بدهد و برطبق آن‌چه فرد مسلمان، مأمور به انجام آن است، رفتار نماید و هرکس مسلمان نشود گردنش را می‌زند تا آنکه در شرق و غرب جهان، یک کافر بر جای نمی‌ماند." عبدالله پرسید: قربانت گردم، در روی زمین مردم بسیاری هستند؛ چگونه حضرت می‌تواند همه آنان را مسلمان کند یا گردن بزند؟ امام کاظم (ع) فرمود: "وقتی خداوند چیزی را اراده کند، چیز اندک را بسیار و بسیار را اندک می‌گرداند"^[۵]»^[۶].

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

↑ طبسی، نجم الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی، ص ۱۴۳.
↑ سوره نساء، ۱۵۹.
↑ بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.
↑ سوره آل عمران، ۸۴.
↑ نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۴۵.

[1] طبسی، نجم الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی، ص ۱۴۳.

[2] سوره نساء، ۱۵۹.

[3] بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.

[4] سوره آل عمران، ۸۴.

[5] نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.

[6] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۴۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 [[پرونده:13681078.jpg|100px|right|بندانگشتی|[[مجتبی تونه‌ای]]]]
 ::::::آقای '''[[مجتبی تونه‌ای]]'''، در کتاب ''«[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]»'' در این‌باره گفته است:
-::::::«از [[روایات]] فهمیده می‌شود که ستیز و رویارویی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} با [[اهل کتاب]]، همیشه یکسان نبوده، بلکه در مواردی با دریافت [[جزیه]]، به آنان اجازه می‌دهد به [[دین]] خودشان برجای بمانند و با گروهی به بحث و [[مناظره]] می‌پردازد و آنان را با این روش، به [[اسلام]] [[دعوت]] می‌کند و ممکن است بگوییم در آغاز [[قیام]]، با آنان به بحث می‌پردازد، و با کسانی که [[حق]] را [[پنهان]] سازند، می‌جنگد<ref>[[نجم الدین طبسی|طبسی، نجم الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم‌اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۱۴۳.</ref>. [[شهر بن حوشب]] می‌گوید: [[حجاج]] به من گفت: در [[قرآن]] آیه‌ای است که مرا خسته کرده است (و معنای آن را نمی‌فهمم). گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ}}<ref>سوره نساء، ۱۵۹.</ref>؛ هیچ‌یک از [[اهل کتاب]] نیست مگر آنکه قبل از مرگش [[ایمان]] می‌آورد. و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی نصرانی یا [[یهودی]] را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که [[نفس]] او قطع می‌شود. شهر بن حوشب می‌گوید: به او گفتم: معنای [[آیه]]، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از [[قیامت]]، [[عیسی بن مریم]] از [[آسمان]] فرود آید و به [[حضرت قائم]] {{ع}} [[اقتدا]] کند، در آن هنگام هیچ [[یهودی]] و نصرانی نمی‌ماند، مگر آنکه پیش از [[مرگ]] به او [[ایمان]] می‌آورد. [[حجاج]] پرسید: این [[تفسیر]] را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این [[تفسیر]] را [[امام باقر]] {{ع}} فرمود. [[حجاج]] گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.</ref>.
+::::::«از [[روایات]] فهمیده می‌شود که ستیز و رویارویی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} با [[اهل کتاب]]، همیشه یکسان نبوده، بلکه در مواردی با دریافت [[جزیه]]، به آنان اجازه می‌دهد به [[دین]] خودشان برجای بمانند و با گروهی به بحث و [[مناظره]] می‌پردازد و آنان را با این روش، به [[اسلام]] [[دعوت]] می‌کند و ممکن است بگوییم در آغاز [[قیام]]، با آنان به بحث می‌پردازد، و با کسانی که [[حق]] را پنهان سازند، می‌جنگد<ref>[[نجم الدین طبسی|طبسی، نجم الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم‌اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۱۴۳.</ref>. [[شهر بن حوشب]] می‌گوید: [[حجاج]] به من گفت: در [[قرآن]] آیه‌ای است که مرا خسته کرده است (و معنای آن را نمی‌فهمم). گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ}}<ref>سوره نساء، ۱۵۹.</ref>؛ هیچ‌یک از [[اهل کتاب]] نیست مگر آنکه قبل از مرگش [[ایمان]] می‌آورد. و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی نصرانی یا [[یهودی]] را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که [[نفس]] او قطع می‌شود. شهر بن حوشب می‌گوید: به او گفتم: معنای [[آیه]]، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از [[قیامت]]، [[عیسی بن مریم]] از [[آسمان]] فرود آید و به [[حضرت قائم]] {{ع}} [[اقتدا]] کند، در آن هنگام هیچ [[یهودی]] و نصرانی نمی‌ماند، مگر آنکه پیش از [[مرگ]] به او [[ایمان]] می‌آورد. [[حجاج]] پرسید: این [[تفسیر]] را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این [[تفسیر]] را [[امام باقر]] {{ع}} فرمود. [[حجاج]] گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.</ref>.
 ::::::[[عبدالله بن بکیر]] از [[امام کاظم]] {{ع}} درباره [[تفسیر]] [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}}<ref>سوره آل عمران، ۸۴.</ref> سؤال کرد. [[امام]] فرمود: "این [[آیه]] درباره [[قائم]] {{ع}} فرود آمده است. هنگامی که علیه [[یهود]]، [[نصارا]]، صائبیان، مادی‌گرایان و برگشتگان از [[اسلام]] و [[کافران]] در شرق و غرب کره [[زمین]] [[قیام]] می‌کند و [[اسلام]] را به آنان پیشنهاد می‌نماید. هرکس پذیرفت، [[دستور]] می‌دهد که [[نماز]] بخواند و [[زکات]] بدهد و برطبق آن‌چه فرد [[مسلمان]]، [[مأمور]] به انجام آن است، [[رفتار]] نماید و هرکس [[مسلمان]] نشود گردنش را می‌زند تا آنکه در شرق و غرب [[جهان]]، یک [[کافر]] بر جای نمی‌ماند." [[عبدالله]] پرسید: قربانت گردم، در روی [[زمین]] [[مردم]] بسیاری هستند؛ چگونه [[حضرت]] می‌تواند همه آنان را [[مسلمان]] کند یا گردن بزند؟ [[امام کاظم]] {{ع}} فرمود: "وقتی [[خداوند]] چیزی را [[اراده]] کند، چیز اندک را بسیار و بسیار را اندک می‌گرداند"<ref>نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۴۵.</ref>.