ابومالک اشجعی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابومالک اشجعی در تراجم و رجال]] - [[ابومالک اشجعی در تاریخ اسلامی]]</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۳۵
مقدمه
ابن حجر[۱] نامی برای وی نشناخته است، ولی برخی نام وی را عمرو بن حارث بن هانی، گفته‌اند. این نام برای وی پذیرفته نشده است؛ چراکه نام ابومالک اشعری (نه اشجعی) است. بیشتر وی را اشجعی و برخی اشعری خوانده‌اند[۲]. اشعری دانستن وی اشتباه است و این اشتباه که در خلط احادیث این دو نیز وجود دارد. به دلیل تشابه در کنیه و هم شکلی انتسابات قبیله‌ای ایشان است که زمینه تصحیف را پدید آورده است. شکل نگارش اشجعی و اشعری، عامل دیگر در این تصحیف است.
ابن سعد[۳] او را در شمار صحابه‌ای یاد کرده که پیش از فتح مکه مسلمان شدند. دو حدیث از وی نقل شده است: یکی درباره خیانت در تصرف زمین دیگران[۴] و دیگری درباره چهار ویژگی دوران جاهلیت "الفخر في الأحساب والطعن في الأنساب والاستسقاء بالنجوم و النياحه" است که در امت رسول خدا(ص) ادامه حیات می‌دهند. حدیث دوم هر چند در برخی منابع مانند بخاری [۵] از ابومالک اشجعی دانسته شده، اما در بیشتر منابع، از ابومالک اشعری (نه اشجعی) نقل گردیده است[۶]. در میان تابعین، فرد شناخته شده‌ای با کنیه ابومالک اشجعی با نام سعد بن طارق اشجعی وجود دارد که راوی تعداد بسیاری حدیث است. وی کوفی است و در صحابی نبودنش اتفاق است [۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۷، ص۲۹۵.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۰۸؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۶۶.
- ↑ ابن سعد، ج۴، ص۲۱۳.
- ↑ ابن سعد، ج۴، ص۲۱۳؛ احمدبن حنبل، ج۴، ص۱۴۰.
- ↑ بخاری، ص۶۷.
- ↑ احمد بن حنبل، ج۵، ص۳۴۲؛ مسلم، ج۳، ص۴۵؛ ابن ابی شیبه، ج۳، ص۲۶۳؛ حاکم نیشابوری، ج۱، ص۳۸۱؛ بیهقی، ج۴، ص۶۳.
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص:۳۰۸.
- ↑ داداش‌نژاد، منصور، مقاله «ابومالک اشجعی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۹۲.