محمد بن علی بن ابراهیم بن موسی قرشی صیرفی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
|||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[ابوجعفر محمد بن علی بن ابراهیم صیرفی قرشی کوفی]] معروف به [[ابوسمینه]]، [[اهل کوفه]] و خواهرزاده [[خلاد سدی]]<ref>رجال ابن داود ۵۰۷.</ref> و از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}}بود<ref>رجال البرقی ۵۴.</ref> و با [[محمد بن علی بن ابراهیم همدانی]] متفاوت است و چون از [[موالی]] [[قریش]] بوده، [[لقب]] قرشی گرفته است. به گفته [[آیت‌الله خوئی]]، [[فضل بن شاذان]] ابوسمینه را در میان چند تن [[کذّاب]] مشهورترین می‌‌دانست.<ref>معجم رجال الحدیث ۱۷/۳۱۹ و ۳۲۳.</ref> وی از [[عبدالرحمان بن محمد بن ابی هشام]]، [[ابراهیم | [[ابوجعفر محمد بن علی بن ابراهیم صیرفی قرشی کوفی]] معروف به [[ابوسمینه]]، [[اهل کوفه]] و خواهرزاده [[خلاد سدی]]<ref>رجال ابن داود ۵۰۷.</ref> و از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}}بود<ref>رجال البرقی ۵۴.</ref> و با [[محمد بن علی بن ابراهیم همدانی]] متفاوت است و چون از [[موالی]] [[قریش]] بوده، [[لقب]] قرشی گرفته است. به گفته [[آیت‌الله خوئی]]، [[فضل بن شاذان]] ابوسمینه را در میان چند تن [[کذّاب]] مشهورترین می‌‌دانست.<ref>معجم رجال الحدیث ۱۷/۳۱۹ و ۳۲۳.</ref> وی از [[عبدالرحمان بن محمد بن ابی هشام]]، [[ابراهیم حذاء]]، [[عیسی بن عبدالله عمری]]،<ref>الکافی ۱/۷۴، ۳/۲۲۷ و ۲/۲۵۰.</ref> [[نصر بن مزاحم منقری]]<ref> رجال النجاشی ۲/۳۸۵.</ref> و [[محمد بن عبدالله خراسانی]] [[خادم]] [[امام رضا]]{{ع}} [[روایت]] کرده است.<ref>عیون اخبار الرضا{{ع}} ۲/۱۲۰.</ref> [[احمد برقی]]،<ref>الکافی ۱/۷۴.</ref>[[احمد بن هلیل]]،<ref>دلائل الامامه ۳۶۷.</ref> [[ابن داهر مرادی]]<ref>فرج المهوم ۲۲۵.</ref> و [[محمد بن حسان رازی]] از او [[حدیث]] شنیده و روایت کرده‌اند.<ref>الغیبه (نعمانی) ۱۵۶.</ref> | ||
رجال‌شناسان [[شیعی]] ابوسمینه را محدثی [[ضعیف]]، غالی بد اندیش و [[دروغگو]]، غیر قابل [[اعتماد]]<ref>خلاصة الاقوال ۲۵۳.</ref> و جاعل حدیث خوانده‌اند.<ref>رجال ابن داود ۵۰۷.</ref> وی در [[کوفه]] به [[دروغگویی]] [[شهرت]] داشت. [[نجاشی]] نوشته است که صیرفی زمانی به [[قم]] [[مسافرت]] کرد و مدتی نزد [[احمد بن محمد بن عیسی اشعری]]، [[فقیه]] بزرگ قمّیین به سر برد، ولی دیری نپایید که غالی‌گری وی شهرت یافت و به دستور [[اشعری]] از قم [[اخراج]] گردید.<ref>رجال النجاشی ۲/۲۱۶.</ref> تألیفات صیرفی عبارت‌اند از: الدلائل العتق، تفسیر عمّ یتسائلون، الآداب و کتاب الوصایا که محمد ماجیلویه و محمد بن عبدالله محمدی آنها را روایت کرده‌اند.<ref>رجال النجاشی ۲/۲۱۶.</ref> گفته شده است که آثار وی همانند کتاب‌های [[حسین بن سعید اهوازی]] بوده است<ref> الفهرست (طوسی) ۱۵۳.</ref> که حدود سی کتاب در موضوعات مختلف [[فقهی]] داشت.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۷۱۱-۷۱۲.</ref> | رجال‌شناسان [[شیعی]] ابوسمینه را محدثی [[ضعیف]]، غالی بد اندیش و [[دروغگو]]، غیر قابل [[اعتماد]]<ref>خلاصة الاقوال ۲۵۳.</ref> و جاعل حدیث خوانده‌اند.<ref>رجال ابن داود ۵۰۷.</ref> وی در [[کوفه]] به [[دروغگویی]] [[شهرت]] داشت. [[نجاشی]] نوشته است که صیرفی زمانی به [[قم]] [[مسافرت]] کرد و مدتی نزد [[احمد بن محمد بن عیسی اشعری]]، [[فقیه]] بزرگ قمّیین به سر برد، ولی دیری نپایید که غالی‌گری وی شهرت یافت و به دستور [[اشعری]] از قم [[اخراج]] گردید.<ref>رجال النجاشی ۲/۲۱۶.</ref> تألیفات صیرفی عبارت‌اند از: الدلائل العتق، تفسیر عمّ یتسائلون، الآداب و کتاب الوصایا که محمد ماجیلویه و محمد بن عبدالله محمدی آنها را روایت کرده‌اند.<ref>رجال النجاشی ۲/۲۱۶.</ref> گفته شده است که آثار وی همانند کتاب‌های [[حسین بن سعید اهوازی]] بوده است<ref> الفهرست (طوسی) ۱۵۳.</ref> که حدود سی کتاب در موضوعات مختلف [[فقهی]] داشت.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۷۱۱-۷۱۲.</ref> | ||
نسخهٔ ۳۱ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۱۲
مقدمه
ابوجعفر محمد بن علی بن ابراهیم صیرفی قرشی کوفی معروف به ابوسمینه، اهل کوفه و خواهرزاده خلاد سدی[۱] و از اصحاب امام رضا(ع)بود[۲] و با محمد بن علی بن ابراهیم همدانی متفاوت است و چون از موالی قریش بوده، لقب قرشی گرفته است. به گفته آیت‌الله خوئی، فضل بن شاذان ابوسمینه را در میان چند تن کذّاب مشهورترین می‌‌دانست.[۳] وی از عبدالرحمان بن محمد بن ابی هشام، ابراهیم حذاء، عیسی بن عبدالله عمری،[۴] نصر بن مزاحم منقری[۵] و محمد بن عبدالله خراسانی خادم امام رضا(ع) روایت کرده است.[۶] احمد برقی،[۷]احمد بن هلیل،[۸] ابن داهر مرادی[۹] و محمد بن حسان رازی از او حدیث شنیده و روایت کرده‌اند.[۱۰]
رجال‌شناسان شیعی ابوسمینه را محدثی ضعیف، غالی بد اندیش و دروغگو، غیر قابل اعتماد[۱۱] و جاعل حدیث خوانده‌اند.[۱۲] وی در کوفه به دروغگویی شهرت داشت. نجاشی نوشته است که صیرفی زمانی به قم مسافرت کرد و مدتی نزد احمد بن محمد بن عیسی اشعری، فقیه بزرگ قمّیین به سر برد، ولی دیری نپایید که غالی‌گری وی شهرت یافت و به دستور اشعری از قم اخراج گردید.[۱۳] تألیفات صیرفی عبارت‌اند از: الدلائل العتق، تفسیر عمّ یتسائلون، الآداب و کتاب الوصایا که محمد ماجیلویه و محمد بن عبدالله محمدی آنها را روایت کرده‌اند.[۱۴] گفته شده است که آثار وی همانند کتاب‌های حسین بن سعید اهوازی بوده است[۱۵] که حدود سی کتاب در موضوعات مختلف فقهی داشت.[۱۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ رجال ابن داود ۵۰۷.
- ↑ رجال البرقی ۵۴.
- ↑ معجم رجال الحدیث ۱۷/۳۱۹ و ۳۲۳.
- ↑ الکافی ۱/۷۴، ۳/۲۲۷ و ۲/۲۵۰.
- ↑ رجال النجاشی ۲/۳۸۵.
- ↑ عیون اخبار الرضا(ع) ۲/۱۲۰.
- ↑ الکافی ۱/۷۴.
- ↑ دلائل الامامه ۳۶۷.
- ↑ فرج المهوم ۲۲۵.
- ↑ الغیبه (نعمانی) ۱۵۶.
- ↑ خلاصة الاقوال ۲۵۳.
- ↑ رجال ابن داود ۵۰۷.
- ↑ رجال النجاشی ۲/۲۱۶.
- ↑ رجال النجاشی ۲/۲۱۶.
- ↑ الفهرست (طوسی) ۱۵۳.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۷۱۱-۷۱۲.