ادب کلام در محضر امام: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = زیارت | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
== | == ادب کلام در محضر امام== | ||
[[سخن گفتن]] [[زائر]] در [[حضور معصوم]]{{ع}}، ویژگی ممتازی را می‌طلبد؛ زیرا، نه زائر به دیدار یک [[انسان]] عادی رفته است، و نه [[زیارت]] یک کار ساده و کم ارج و بی‌بهاست. دیدار یک زائر، از مزار [[حجت خدا]] و زبان گشودن به [[تمجید]] و [[ستایش]] و عرض حال و طرح سؤال، ادبی را می‌طلبد که این [[ادب]]، هم در [[رفتار]] و [[سلوک]] زائر، هم در [[کلام]] و متن گفتارش بروز و جلوه یابد. در مواجهه با [[امام]] [[معصوم]]{{عم}} و هنگام [[تشرف]] به زیارت مرقد [[پاک]] و [[نورانی]] [[ائمه اطهار]]{{عم}} و [[اولیای دین]]، چه باید گفت؟ چه باید خواست؟ چگونه باید شروع کرد؟ با چه تعبیراتی باید ستود؟ چگونه باید آنان را واسطه و [[شفیع]] قرار داد؟ با عنوان کردن چه مطلبی باید رابطه [[روحی]] برقرار کرد؟ با بیان چه فضیلتی باید [[عشق]] و ارادت را نشان داد؟ چه [[کلامی]] باید گفت که شایسته [[مقام]] آنان باشد؟ متنی که به عنوان [[زیارتنامه]] از سوی [[امامان]] صادر شده است، راهگشای کیفیت ارتباط و شیوه [[رعایت ادب]] کلام در برخورد با [[معصومین]]{{عم}} است. زیارت‌های [[مأثور]]، که به‌عنوان یک اثر از [[ائمه]]{{عم}} نقل شده، راهنمای ماست که امامان را چگونه مورد خطاب قرار دهیم و چه نکاتی را عنوان کنیم و چگونه زیارت کنیم و چه بخواهیم. | |||
گرچه ما می‌توانیم در [[زیارت‌ها]]، به زبان خویش آنچه را می‌توانیم در ثنا و ستایش [[حجج الهی]] بیان کنیم، اما هرگز به پای بیان معصومین{{عم}} نمی‌رسد؛ زیرا آنان، امام‌شناس‌تر و به [[مقامات]] خویش، واقف‌تر از مایند و آنچه را که آنان به [[پیروان]] خویش [[تعلیم]] دهند که در مزارهای ائمه{{عم}} خوانده شود، عمیق‌تر، صحیح‌تر، غنی‌تر، زیباتر و متعالی‌تر است. همان‌گونه که در [[نیایش]] [[الهی]] در [[نماز]]، متنی که باید خواند، [[سوره حمد]] است که [[کلام خدا]] بخشی از [[قرآن]] است و [[خدا]] را با کلام خودش، بهتر می‌توان ستود و نیایش کرد، در [[گفتگو]] با [[ائمه]]{{ع}} نیز، [[کلامی]] را که خود آنان [[القاء]] کرده و [[تعلیم]] نموده‌اند شایسته‌تر است که در حضورشان گفته و خوانده شود. از این رو، بجاست که سیری در مضمون [[زیارتنامهها]] داشته باشیم، تا بدانیم در این [[متون مقدس]] و [[شریف]]، چه مطالب و معارفی مطرح است و چه نکاتی مورد توجه و [[عنایت ائمه]]{{عم}} بوده که بنا به اهمیتش، در زیارتنامه‌های تعلیمی آنان انعکاس یافته است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۸۳ ـ ۲۸۴.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:81.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|'''فرهنگ زیارت''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۲: | ||
[[رده:زیارت]] | [[رده:زیارت]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ زیارت]] | [[رده:مدخل فرهنگ زیارت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۷
ادب کلام در محضر امام
سخن گفتن زائر در حضور معصوم(ع)، ویژگی ممتازی را می‌طلبد؛ زیرا، نه زائر به دیدار یک انسان عادی رفته است، و نه زیارت یک کار ساده و کم ارج و بی‌بهاست. دیدار یک زائر، از مزار حجت خدا و زبان گشودن به تمجید و ستایش و عرض حال و طرح سؤال، ادبی را می‌طلبد که این ادب، هم در رفتار و سلوک زائر، هم در کلام و متن گفتارش بروز و جلوه یابد. در مواجهه با امام معصوم(ع) و هنگام تشرف به زیارت مرقد پاک و نورانی ائمه اطهار(ع) و اولیای دین، چه باید گفت؟ چه باید خواست؟ چگونه باید شروع کرد؟ با چه تعبیراتی باید ستود؟ چگونه باید آنان را واسطه و شفیع قرار داد؟ با عنوان کردن چه مطلبی باید رابطه روحی برقرار کرد؟ با بیان چه فضیلتی باید عشق و ارادت را نشان داد؟ چه کلامی باید گفت که شایسته مقام آنان باشد؟ متنی که به عنوان زیارتنامه از سوی امامان صادر شده است، راهگشای کیفیت ارتباط و شیوه رعایت ادب کلام در برخورد با معصومین(ع) است. زیارت‌های مأثور، که به‌عنوان یک اثر از ائمه(ع) نقل شده، راهنمای ماست که امامان را چگونه مورد خطاب قرار دهیم و چه نکاتی را عنوان کنیم و چگونه زیارت کنیم و چه بخواهیم.
گرچه ما می‌توانیم در زیارت‌ها، به زبان خویش آنچه را می‌توانیم در ثنا و ستایش حجج الهی بیان کنیم، اما هرگز به پای بیان معصومین(ع) نمی‌رسد؛ زیرا آنان، امام‌شناس‌تر و به مقامات خویش، واقف‌تر از مایند و آنچه را که آنان به پیروان خویش تعلیم دهند که در مزارهای ائمه(ع) خوانده شود، عمیق‌تر، صحیح‌تر، غنی‌تر، زیباتر و متعالی‌تر است. همان‌گونه که در نیایش الهی در نماز، متنی که باید خواند، سوره حمد است که کلام خدا بخشی از قرآن است و خدا را با کلام خودش، بهتر می‌توان ستود و نیایش کرد، در گفتگو با ائمه(ع) نیز، کلامی را که خود آنان القاء کرده و تعلیم نموده‌اند شایسته‌تر است که در حضورشان گفته و خوانده شود. از این رو، بجاست که سیری در مضمون زیارتنامهها داشته باشیم، تا بدانیم در این متون مقدس و شریف، چه مطالب و معارفی مطرح است و چه نکاتی مورد توجه و عنایت ائمه(ع) بوده که بنا به اهمیتش، در زیارتنامه‌های تعلیمی آنان انعکاس یافته است[۱].
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص۲۸۳ ـ ۲۸۴.
