رقیه دختر امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[رقیه دختر امام علی در تاریخ اسلامی]] - [[رقیه دختر امام علی در معارف و سیره حسینی]] | پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = فرزندان امام علی | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}


== مقدمه ==
== مقدمه ==
[[رقیه]] دختر [[امام علی]]، [[همسر]] [[مسلم بن عقیل]] و لقبش [[ام کلثوم]] بود. او با دو پسرش به نام‌های [[عبدالله بن مسلم بن عقیل]] و [[محمد بن مسلم بن عقیل]] و دخترش همراه [[امام]] به [[کربلا]] آمد. پسرانش در کربلا به [[شهادت]] رسیدند.
[[رقیه]] دختر [[امام علی]]، [[همسر]] [[مسلم بن عقیل]] و لقبش [[ام کلثوم]] بود. او با دو پسرش به نام‌های [[عبدالله بن مسلم بن عقیل]] و [[محمد بن مسلم بن عقیل]] و دخترش همراه [[امام]] به [[کربلا]] آمد. پسرانش در کربلا به [[شهادت]] رسیدند.


برخی از [[مقاتل]] و [[مورخان]]، عبدالله را اولین [[شهید]] [[بنی هاشم]] دانسته‌اند<ref>الفتوح، ج۵، ص۲۵۲؛ ابن شهر آشوب، المناقب، ج۴، ص۱۱۴؛ خوارزمی، مقتل الحسین، ج۲، ص۲۶.</ref>، ولی بیشتر بر این باورند که او پس از [[علی اکبر]] به شهادت رسیده است. بنا به [[نقلی]] نام دخترش [[عاتکه]] و هفت ساله بود. بعضی دیگر نام او را [[حمیده]] و سن او را یازده سال دانسته‌اند. نقل شده در بین راه کربلا آنگاه که خبر شهادت مسلم به [[امام حسین]] {{ع}} رسید، آن [[حضرت]] او را بر زانوی خود نشاند و دست نوازش بر سرش کشید و فرمود: من پدرت و دخترانم خواهرانت هستند. در این لحظه صدای [[گریه]] او و دیگر [[فرزندان مسلم]] بلند شد و فریاد: {{متن حدیث|وا مسلما و وا ابن عقیلاه}}، سر دادند. [[روز عاشورا]] هنگام [[هجوم]] [[لشکریان]] به خیمه‌ها این دختر در زیردست و پای مهاجمان به شهادت رسید<ref>ابن جوزی، تذکرة الخواص، ص۲۵۵؛ اعلام الوری، ص۲۰۴؛ وسیلة الدارین، ص۲۹۷.</ref>.<ref>[[محمد صادق مزینانی|مزینانی، محمد صادق]]، [[نقش زنان در حماسه عاشورا (کتاب)|نقش زنان در حماسه عاشورا]]، ص:۲۱۷-۲۱۸.</ref>
برخی از [[مقاتل]] و مورخان، عبدالله را اولین [[شهید]] [[بنی هاشم]] دانسته‌اند<ref>الفتوح، ج۵، ص۲۵۲؛ ابن‌شهرآشوب، المناقب، ج۴، ص۱۱۴؛ خوارزمی، مقتل الحسین، ج۲، ص۲۶.</ref>، ولی بیشتر بر این باورند که او پس از [[علی اکبر]] به شهادت رسیده است. بنا به [[نقلی]] نام دخترش عاتکه و هفت ساله بود. بعضی دیگر نام او را حمیده و سن او را یازده سال دانسته‌اند. نقل شده در بین راه کربلا آنگاه که خبر شهادت مسلم به [[امام حسین]] {{ع}} رسید، آن حضرت او را بر زانوی خود نشاند و دست نوازش بر سرش کشید و فرمود: من پدرت و دخترانم خواهرانت هستند. در این لحظه صدای [[گریه]] او و دیگر فرزندان مسلم بلند شد و فریاد: {{متن حدیث|وا مسلما و وا ابن عقیلاه}}، سر دادند. [[روز عاشورا]] هنگام هجوم [[لشکریان]] به خیمه‌ها این دختر در زیردست و پای مهاجمان به شهادت رسید<ref>ابن جوزی، تذکرة الخواص، ص۲۵۵؛ اعلام الوری، ص۲۰۴؛ وسیلة الدارین، ص۲۹۷.</ref>.<ref>[[محمد صادق مزینانی|مزینانی، محمد صادق]]، [[نقش زنان در حماسه عاشورا (کتاب)|نقش زنان در حماسه عاشورا]]، ص:۲۱۷-۲۱۸.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۱۹: خط ۱۹:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده: رقیه دختر امام علی]]
[[رده:فرزندان امام علی]]
[[رده: اعلام]]
[[رده:بانوان عاشورایی]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۳

مقدمه

رقیه دختر امام علی، همسر مسلم بن عقیل و لقبش ام کلثوم بود. او با دو پسرش به نام‌های عبدالله بن مسلم بن عقیل و محمد بن مسلم بن عقیل و دخترش همراه امام به کربلا آمد. پسرانش در کربلا به شهادت رسیدند.

برخی از مقاتل و مورخان، عبدالله را اولین شهید بنی هاشم دانسته‌اند[۱]، ولی بیشتر بر این باورند که او پس از علی اکبر به شهادت رسیده است. بنا به نقلی نام دخترش عاتکه و هفت ساله بود. بعضی دیگر نام او را حمیده و سن او را یازده سال دانسته‌اند. نقل شده در بین راه کربلا آنگاه که خبر شهادت مسلم به امام حسین (ع) رسید، آن حضرت او را بر زانوی خود نشاند و دست نوازش بر سرش کشید و فرمود: من پدرت و دخترانم خواهرانت هستند. در این لحظه صدای گریه او و دیگر فرزندان مسلم بلند شد و فریاد: «وا مسلما و وا ابن عقیلاه»، سر دادند. روز عاشورا هنگام هجوم لشکریان به خیمه‌ها این دختر در زیردست و پای مهاجمان به شهادت رسید[۲].[۳]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. الفتوح، ج۵، ص۲۵۲؛ ابن‌شهرآشوب، المناقب، ج۴، ص۱۱۴؛ خوارزمی، مقتل الحسین، ج۲، ص۲۶.
  2. ابن جوزی، تذکرة الخواص، ص۲۵۵؛ اعلام الوری، ص۲۰۴؛ وسیلة الدارین، ص۲۹۷.
  3. مزینانی، محمد صادق، نقش زنان در حماسه عاشورا، ص:۲۱۷-۲۱۸.