آیا وجه نزول آیه تبلیغ بی تأثیر شدن توطئه یهود و نصارا است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '| پاسخ‌دهنده = ۱ پاسخ↵| پاسخ‌دهندگان = ↵}}' به '| تعداد پاسخ = ۱ }}') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات پرسش | {{جعبه اطلاعات پرسش | ||
| موضوع اصلی = [[امامت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ امامت]] | | موضوع اصلی = [[امامت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ امامت]] | ||
| تصویر = 110050.jpg | | تصویر = 110050.jpg | ||
| نمایه وابسته = [[کلیاتی از امامت (نمایه)|کلیاتی از امامت]] | | نمایه وابسته = [[کلیاتی از امامت (نمایه)|کلیاتی از امامت]] | ||
| مدخل اصلی = [[امامت]] | | مدخل اصلی = [[امامت]] | ||
| تعداد پاسخ = ۱ | | تعداد پاسخ = ۱ | ||
}} | }} | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۲: | ||
حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی ربانی گلپایگانی]]''' در کتاب ''«[[براهین و نصوص امامت (کتاب)|براهین و نصوص امامت]]»'' در این‌باره گفته است: | حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی ربانی گلپایگانی]]''' در کتاب ''«[[براهین و نصوص امامت (کتاب)|براهین و نصوص امامت]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
«گفته شده اگر چه [[روایات]] یاد شده بسیار است، ولی بهتر است آنها را بر [[امنیت]] [[الهی]] به پیامبر{{صل}} از [[مکر]] و توطئه یهود و [[نصاری]] حمل کنیم، یعنی پیامبر{{صل}} باید [[دین]] را [[تبلیغ]] کند و به آنان اعتنا نکند، زیرا [[آیات]] قبل و بعد این آیه، ناظر به [[کلام الهی]] با [[یهود]] است. بنابراین [[وحدت سیاق]]، مؤید این وجه است<ref>مفاتیح الغیب، ج۲۸، ص۵۰؛ تفسیر المنار، ج۶، ص۴۶۷.</ref>. | «گفته شده اگر چه [[روایات]] یاد شده بسیار است، ولی بهتر است آنها را بر [[امنیت]] [[الهی]] به پیامبر {{صل}} از [[مکر]] و توطئه یهود و [[نصاری]] حمل کنیم، یعنی پیامبر {{صل}} باید [[دین]] را [[تبلیغ]] کند و به آنان اعتنا نکند، زیرا [[آیات]] قبل و بعد این آیه، ناظر به [[کلام الهی]] با [[یهود]] است. بنابراین [[وحدت سیاق]]، مؤید این وجه است<ref>مفاتیح الغیب، ج۲۸، ص۵۰؛ تفسیر المنار، ج۶، ص۴۶۷.</ref>. | ||
'''نقد''': اگر [[آیه کریمه]] ناظر به [[اهل کتاب]] باشد مفاد آن این خواهد بود که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} را به تبلیغ آنچه درباره اهل کتاب نازل شده است [[دستور]] مؤکد می‌دهد، و با توجه به [[سیاق]]، مراد، همان مطلبی است که در آیه ۶۸ [[سوره مائده]] بیان شده است<ref>چنان که مؤلف المنار همین وجه را برگزیده است.</ref>: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلَى شَيْءٍ حَتَّى تُقِيمُوا التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! تا تورات و انجیل و آنچه را از پروردگارتان به سوی شما فرو فرستاده شده است بر پا ندارید بر حق نیستید» سوره مائده، آیه ۶۸.</ref>. [[اهل کتاب]]! شما بر [[حق]] نیستید مگر اینکه [[تورات]] و [[انجیل]] و آنچه از سوی پروردگارتان برای شما نازل شده است را به کار بندید؛ ولی این معنا با [[سیاق آیه]] مورد بحث تناسب ندارد، زیرا مفاد جمله {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ}}<ref>«و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref> این است که [[دستوری]] که [[پیامبر]]{{صل}} باید آن را [[ابلاغ]] کند به گونه‌ای است که پیامبر{{صل}} از ابلاغ آن نسبت به کامیابی تبلیغش نگران و بیمناک بوده است، ولی [[یهود]] و [[نصاری]] در آن [[زمان]] از چنان موقعیتی برخوردار نبودند، که از سوی آنان خطری متوجه [[اسلام]] شود که پیامبر{{صل}} از [[ابلاغ پیام الهی]] به آنان بیمناک باشد، در حالی که وی پیام‌های خطرآفرین‌تری را ابلاغ کرده بود، مانند ابلاغ [[توحید]] و [[نفی]] [[شرک]] و [[بت‌پرستی]] که [[مشرکان]] [[عرب]]، سخت به آن پایبند بودند، ولی در این باره نه [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از [[ابلاغ پیام]] توحید به آنان بیمناک بود و نه از سوی [[خداوند]] درباره ابلاغ آن [[دستور]] به مشرکان، تهدیدی متوجه پیامبر{{صل}} شد، و نه [[وعده]] [[حفظ]] از [[کید]] و [[مکر]] آنان داده شد. همچنین بسیاری از [[آیات]] [[سوره مائده]]، ناظر به اهل کتاب است، و سوره مائده، آخرین سوره‌ای است که بر پیامبر اکرم{{صل}} نازل شده است و در آن زمان، [[قدرت]] یهود و اهل کتاب [[درهم]] شکسته شده بود، و از سوی آنان خطری جدی متوجه [[آیین اسلام]] نبود. بنابراین، [[نگرانی]] پیامبر{{صل}} از آنان وجه معقولی نداشت. از این نکات به دست می‌آید که [[آیه]] مورد بحث، به آیات قبل و بعد آن، که مربوط به اهل کتاب است ارتباطی ندارد، بلکه آیه‌ای است که مستقل و جداگانه نازل شده است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۴۲-۴۳.</ref>»<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[براهین و نصوص امامت (کتاب)|براهین و نصوص امامت]]، ص ۳۰۶.</ref>. | '''نقد''': اگر [[آیه کریمه]] ناظر به [[اهل کتاب]] باشد مفاد آن این خواهد بود که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} را به تبلیغ آنچه درباره اهل کتاب نازل شده است [[دستور]] مؤکد می‌دهد، و با توجه به [[سیاق]]، مراد، همان مطلبی است که در آیه ۶۸ [[سوره مائده]] بیان شده است<ref>چنان که مؤلف المنار همین وجه را برگزیده است.</ref>: {{متن قرآن|قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلَى شَيْءٍ حَتَّى تُقِيمُوا التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! تا تورات و انجیل و آنچه را از پروردگارتان به سوی شما فرو فرستاده شده است بر پا ندارید بر حق نیستید» سوره مائده، آیه ۶۸.</ref>. [[اهل کتاب]]! شما بر [[حق]] نیستید مگر اینکه [[تورات]] و [[انجیل]] و آنچه از سوی پروردگارتان برای شما نازل شده است را به کار بندید؛ ولی این معنا با [[سیاق آیه]] مورد بحث تناسب ندارد، زیرا مفاد جمله {{متن قرآن|وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ}}<ref>«و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref> این است که [[دستوری]] که [[پیامبر]] {{صل}} باید آن را [[ابلاغ]] کند به گونه‌ای است که پیامبر {{صل}} از ابلاغ آن نسبت به کامیابی تبلیغش نگران و بیمناک بوده است، ولی [[یهود]] و [[نصاری]] در آن [[زمان]] از چنان موقعیتی برخوردار نبودند، که از سوی آنان خطری متوجه [[اسلام]] شود که پیامبر {{صل}} از [[ابلاغ پیام الهی]] به آنان بیمناک باشد، در حالی که وی پیام‌های خطرآفرین‌تری را ابلاغ کرده بود، مانند ابلاغ [[توحید]] و [[نفی]] [[شرک]] و [[بت‌پرستی]] که [[مشرکان]] [[عرب]]، سخت به آن پایبند بودند، ولی در این باره نه [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از [[ابلاغ پیام]] توحید به آنان بیمناک بود و نه از سوی [[خداوند]] درباره ابلاغ آن [[دستور]] به مشرکان، تهدیدی متوجه پیامبر {{صل}} شد، و نه [[وعده]] [[حفظ]] از [[کید]] و [[مکر]] آنان داده شد. همچنین بسیاری از [[آیات]] [[سوره مائده]]، ناظر به اهل کتاب است، و سوره مائده، آخرین سوره‌ای است که بر پیامبر اکرم {{صل}} نازل شده است و در آن زمان، [[قدرت]] یهود و اهل کتاب [[درهم]] شکسته شده بود، و از سوی آنان خطری جدی متوجه [[آیین اسلام]] نبود. بنابراین، [[نگرانی]] پیامبر {{صل}} از آنان وجه معقولی نداشت. از این نکات به دست می‌آید که [[آیه]] مورد بحث، به آیات قبل و بعد آن، که مربوط به اهل کتاب است ارتباطی ندارد، بلکه آیه‌ای است که مستقل و جداگانه نازل شده است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۴۲-۴۳.</ref>»<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[براهین و نصوص امامت (کتاب)|براهین و نصوص امامت]]، ص ۳۰۶.</ref>. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۱: | ||
[[رده:پرسش]] | [[رده:پرسش]] | ||
[[رده:پرسمان امامت]] | [[رده:پرسمان امامت]] | ||
[[رده:(اا): پرسش‌های امامت با ۱ پاسخ]] | [[رده:(اا): پرسش‌های امامت با ۱ پاسخ]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۵۶
| آیا وجه نزول آیه تبلیغ بی تأثیر شدن توطئه یهود و نصارا است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ امامت |
| مدخل اصلی | امامت |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
آیا وجه نزول آیه تبلیغ بی تأثیر شدن توطئه یهود و نصارا است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.
پاسخ نخست
حجت الاسلام و المسلمین علی ربانی گلپایگانی در کتاب «براهین و نصوص امامت» در این‌باره گفته است:
«گفته شده اگر چه روایات یاد شده بسیار است، ولی بهتر است آنها را بر امنیت الهی به پیامبر (ص) از مکر و توطئه یهود و نصاری حمل کنیم، یعنی پیامبر (ص) باید دین را تبلیغ کند و به آنان اعتنا نکند، زیرا آیات قبل و بعد این آیه، ناظر به کلام الهی با یهود است. بنابراین وحدت سیاق، مؤید این وجه است[۱].
نقد: اگر آیه کریمه ناظر به اهل کتاب باشد مفاد آن این خواهد بود که پیامبر اکرم (ص) را به تبلیغ آنچه درباره اهل کتاب نازل شده است دستور مؤکد می‌دهد، و با توجه به سیاق، مراد، همان مطلبی است که در آیه ۶۸ سوره مائده بیان شده است[۲]: 
قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلَى شَيْءٍ حَتَّى تُقِيمُوا التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ
[۳]. اهل کتاب! شما بر حق نیستید مگر اینکه تورات و انجیل و آنچه از سوی پروردگارتان برای شما نازل شده است را به کار بندید؛ ولی این معنا با سیاق آیه مورد بحث تناسب ندارد، زیرا مفاد جمله وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ[۴] این است که دستوری که پیامبر (ص) باید آن را ابلاغ کند به گونه‌ای است که پیامبر (ص) از ابلاغ آن نسبت به کامیابی تبلیغش نگران و بیمناک بوده است، ولی یهود و نصاری در آن زمان از چنان موقعیتی برخوردار نبودند، که از سوی آنان خطری متوجه اسلام شود که پیامبر (ص) از ابلاغ پیام الهی به آنان بیمناک باشد، در حالی که وی پیام‌های خطرآفرین‌تری را ابلاغ کرده بود، مانند ابلاغ توحید و نفی شرک و بت‌پرستی که مشرکان عرب، سخت به آن پایبند بودند، ولی در این باره نه پیامبر اکرم (ص) از ابلاغ پیام توحید به آنان بیمناک بود و نه از سوی خداوند درباره ابلاغ آن دستور به مشرکان، تهدیدی متوجه پیامبر (ص) شد، و نه وعده حفظ از کید و مکر آنان داده شد. همچنین بسیاری از آیات سوره مائده، ناظر به اهل کتاب است، و سوره مائده، آخرین سوره‌ای است که بر پیامبر اکرم (ص) نازل شده است و در آن زمان، قدرت یهود و اهل کتاب درهم شکسته شده بود، و از سوی آنان خطری جدی متوجه آیین اسلام نبود. بنابراین، نگرانی پیامبر (ص) از آنان وجه معقولی نداشت. از این نکات به دست می‌آید که آیه مورد بحث، به آیات قبل و بعد آن، که مربوط به اهل کتاب است ارتباطی ندارد، بلکه آیه‌ای است که مستقل و جداگانه نازل شده است[۵]»[۶].
پانویس
- ↑ مفاتیح الغیب، ج۲۸، ص۵۰؛ تفسیر المنار، ج۶، ص۴۶۷.
- ↑ چنان که مؤلف المنار همین وجه را برگزیده است.
- ↑ «بگو: ای اهل کتاب! تا تورات و انجیل و آنچه را از پروردگارتان به سوی شما فرو فرستاده شده است بر پا ندارید بر حق نیستید» سوره مائده، آیه ۶۸.
- ↑ «و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد» سوره مائده، آیه ۶۷.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۴۲-۴۳.
- ↑ ربانی گلپایگانی، علی، براهین و نصوص امامت، ص ۳۰۶.