شک: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه')
 
(۱۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش غیرنهایی}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[شک در قرآن]] - [[شک در معارف دعا و زیارات]] - [[شک در معارف و سیره سجادی]]| پرسش مرتبط = }}
{{نبوت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شک در قرآن]] | [[شک در حدیث]] | [[شک در کلام اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[شک (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
==مقدمه==
*منظور هشدارهایی است که [[خدا]] به [[مؤمنین]] داده و از موضع در شک ماندن برحذر داشته است؛ زیرا اصل ایجاد شک طبیعی و غیر اختیاری است که هشدار دادن معنا ندارد و چاره‌ای از به وجود آمدنش نیست، اما مقابله با ایجاد شک ممکن است و یافتن راه برای ایجاد کسب [[اطمینان]] عملی و در [[اختیار انسان]] است. به این جهت اگر از شک [[مذمت]] شده، منظور همین قسمت [[ایستادگی]] بر شک و یا [[تظاهر]] بر شک است. مباحثی که ناظر به تردید [[پیامبر]] و رفع آن است، در بحث تردید [[پیامبر]] مطرح شده است.
#{{متن قرآن|ثُمَّ أَنْزَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُعَاسًا يَغْشَى طَائِفَةً مِنْكُمْ وَطَائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ يَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَيْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجَاهِلِيَّةِ يَقُولُونَ هَلْ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ مِنْ شَيْءٍ قُلْ إِنَّ الْأَمْرَ كُلَّهُ لِلَّهِ يُخْفُونَ فِي أَنْفُسِهِمْ مَا لَا يُبْدُونَ لَكَ يَقُولُونَ لَوْ كَانَ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ مَا قُتِلْنَا هَاهُنَا قُلْ لَوْ كُنْتُمْ فِي بُيُوتِكُمْ لَبَرَزَ الَّذِينَ كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقَتْلُ إِلَى مَضَاجِعِهِمْ وَلِيَبْتَلِيَ اللَّهُ مَا فِي صُدُورِكُمْ وَلِيُمَحِّصَ مَا فِي قُلُوبِكُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ}}<ref>«آنگاه، (خداوند) پس از آن اندوه با خوابی سبک آرامشی بر شما فرو فرستاد که گروهی از شما را فرا گرفت و گروهی (دیگر) که در اندیشه جان خود بودند با پنداری جاهلی به خداوند گمان نادرست بردند؛ می‌گفتند: آیا ما در این کار (از خود) اختیاری داریم؟ بگو:» سوره آل عمران، آیه ۱۵۴.</ref>
#{{متن قرآن|وَيَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالرَّسُولِ وَأَطَعْنَا ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ وَمَا أُولَئِكَ بِالْمُؤْمِنِينَ * وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ}}<ref>«و می‌گویند به خداوند و به پیامبر ایمان آورده‌ایم و فرمان می‌بریم سپس گروهی از ایشان پس از آن، پشت می‌کنند و مؤمن نیستند * و چون به سوی خداوند و پیامبرش فرا خوانده می‌شوند تا (پیامبر) میان آنان داوری کند ناگاه گروهی از آنان رو می‌گردانند» سوره نور، آیه ۴۷-۴۸.</ref>؛ {{متن قرآن|أَفِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَمِ ارْتَابُوا أَمْ يَخَافُونَ أَنْ يَحِيفَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَرَسُولُهُ بَلْ أُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ}}<ref>«آیا آنان به دل بیمارند یا تردید دارند یا می‌هراسند که خداوند و پیامبرش بر آنان بیداد روا دارند؟ (خیر)، بلکه آنان ستمگرند» سوره نور، آیه ۵۰.</ref>
#{{متن قرآن|وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ}}<ref>«و به پراکندگی نیفتادند مگر پس از آنکه به دانش دست یافتند  (آن هم) از سر افزونجویی  میان خود و اگر سخنی از سوی پروردگارت تا زمانی معیّن پیشی نگرفته بود بی‌گمان میان آنان داوری می‌شد و آنان که پس از ایشان به کتاب (آسمانی) رسیدند از آن در تردیدی گمان‌انگیز» سوره شوری، آیه ۱۴.</ref>
#{{متن قرآن|وَانْطَلَقَ الْمَلَأُ مِنْهُمْ أَنِ امْشُوا وَاصْبِرُوا عَلَى آلِهَتِكُمْ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ يُرَادُ * مَا سَمِعْنَا بِهَذَا فِي الْمِلَّةِ الْآخِرَةِ إِنْ هَذَا إِلَّا اخْتِلَاقٌ * أَأُنْزِلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ مِنْ بَيْنِنَا بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِنْ ذِكْرِي بَلْ لَمَّا يَذُوقُوا عَذَابِ}}<ref>«و سرکردگان آنان راه افتادند (و به همراهان خود گفتند): بروید و در (پرستش) خدایان خود شکیبا باشید که این چیزی است که (از شما) می‌خواهند * ما چنین چیزی در آیین واپسین نشنیدیم، این جز دروغبافی نیست * آیا از میان ما قرآن (تنها) بر او نازل شده است؟ باری  آنان از یادکرد من در تردیدند یا  هنوز عذاب مرا نچشیده‌اند» سوره ص، آیه ۶-۸.</ref>
#{{متن قرآن|أَفَتُمَارُونَهُ عَلَى مَا يَرَى}}<ref>«پس آیا شما با او در آنچه می‌بیند، بگو- مگو می‌کنید؟» سوره نجم، آیه ۱۲.</ref>
#{{متن قرآن| وَ مٰا کنْتَ تَتْلُوا مِنْ قَبْلِهِ مِنْ کتٰابٍ وَ لَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ}}<ref>«و تو پیش از آن (قرآن) نه کتابی می‌خواندی و نه به دست خویش آن را می‌نوشتی که آنگاه، تباه‌اندیشان،  بدگمان می‌شدند» سوره عنکبوت، آیه ۴۸.</ref>
#{{متن قرآن|وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}}<ref>«و اگر در آنچه بر بنده خود فرو فرستاده‌ایم تردیدی دارید، چنانچه راست می‌گویید سوره‌ای همگون آن بیاورید و (در این کار) گواهان خود را (نیز) در برابر خداوند، فرا خوانید» سوره بقره، آیه ۲۳.</ref>
#{{متن قرآن|لَا يَزَالُ بُنْيَانُهُمُ الَّذِي بَنَوْا رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلَّا أَنْ تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ}}<ref>«همواره بنیانی که بنا نهاده‌اند مایه تردید در دل‌های آنان است تا آنکه دل‌های آنها پاره‌پاره گردد و خداوند، دانایی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۱۱۰.</ref>
#{{متن قرآن|إِنَّمَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ}}<ref>«تنها کسانی از تو اجازه (ی معاف بودن از جهاد) می‌خواهند که به خداوند و روز بازپسین ایمان ندارند و دل به شک سپرده‌اند و در تردید خود سرگردانند» سوره توبه، آیه ۴۵.</ref>
#{{متن قرآن|لَا يَزَالُ بُنْيَانُهُمُ الَّذِي بَنَوْا رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلَّا أَنْ تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ}}<ref>«همواره بنیانی که بنا نهاده‌اند مایه تردید در دل‌های آنان است تا آنکه دل‌های آنها پاره‌پاره گردد و خداوند، دانایی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۱۱۰.</ref>
#{{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ}}<ref>«تنها مؤمنانند که به خداوند و پیامبرش ایمان آورده‌اند سپس تردید نورزیده‌اند و با دارایی‌ها و جان‌هایشان در راه خداوند جهاد کرده‌اند، آنانند که راستگویند» سوره حجرات، آیه ۱۵.</ref>
#{{متن قرآن|وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِكَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَيَزْدَادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيمَانًا وَلَا يَرْتَابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِيَقُولَ الَّذِينَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْکٰافِرُونَ مٰا ذٰا أَرٰادَ اللٰهُ بِهٰذٰا مَثَلاً کذٰلِک یضِل اللٰهُ مَنْ یشٰاءُ وَ یهْدِی مَنْ یشٰاءُ وَ مٰا یعْلَمُ جُنُودَ رَبک إِلاٰ هُوَ وَ مٰا هِی إِلاٰ ذِکریٰ لِلْبَشَرِ}}<ref>«و دوزخبانان را جز از فرشتگان نگماردیم و شمار آنان را جز آزمونی برای کافران قرار ندادیم تا اهل کتاب، یقین پیدا کنند و مؤمنان بر ایمان خود بیفزایند و اهل کتاب و مؤمنان، دچار تردید نشوند و سرانجام بیماردلان و کافران بگویند که خداوند از این مثل چه می‌خواهد؟» سوره مدثر، آیه ۳۱.</ref>


==نکات==
== مقدمه ==
در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
شکّ در مقابل [[یقین]] است<ref>لسان‌العرب.</ref> و به حالت [[نفسانی]] ناشی از تردید بین دو یا چند چیز شک، گفته می‌شود<ref>جواهرالکلام، ج۲، ص۳۴۸-۳۴۹.</ref>. راغب گوید: شک [[اعتدال]] و [[تساوی]] نقیضین است در نزد [[انسان]]<ref>المفردات فی غریب القرآن.</ref>. در واقع، شک آن است که شخص به هیچ یک از دو طرف قضیه یقین نکند و ترجیح هم ندهد دهد بلکه بود و نبود در نظر وی مساوی باشد، برخلاف [[ظنّ]] که یکی از دو طرف را ترجیح می‌دهد. باید دانست که شک نوعی از [[جهل]] است و این کلمه پانزده بار در [[کلام‌الله مجید]] آمده است<ref>قاموس قرآن.</ref> به عبارت دیگر، برابر بودن احتمال وقوع و عدم وقوع خبر را شک می‌گویند، یعنی هر دو طرف را به یک اندازه احتمال می‌دهد<ref>منطق مظفر، ج۱، ص۳۱.</ref>.
# [[شکست]]، عاملی برای بروز تردید [[مسلمانان]] [[سست]] [[اندیشه]]، در مورد [[حقانیت]] [[پیامبر]]: {{متن قرآن|يُخْفُونَ فِي أَنْفُسِهِمْ مَا لَا يُبْدُونَ لَكَ يَقُولُونَ لَوْ كَانَ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ مَا قُتِلْنَا هَاهُنَا قُ}}<ref>«آنگاه، (خداوند) پس از آن اندوه با خوابی سبک آرامشی بر شما فرو فرستاد که گروهی از شما را فرا گرفت و گروهی (دیگر) که در اندیشه جان خود بودند  با پنداری جاهلی به خداوند گمان نادرست بردند؛ می‌گفتند: آیا ما در این کار (از خود) اختیاری داریم؟ بگو:» سوره آل عمران، آیه ۱۵۴.</ref>.
# [[شک و تردید]] [[منافقان]] به [[حکمیت]] [[رسول خدا]] [[مانع]] [[اطاعت]] آنان از آن [[حضرت]]: {{متن قرآن|وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ}}<ref>«و چون به سوی خداوند و پیامبرش فرا خوانده می‌شوند تا (پیامبر) میان آنان داوری کند ناگاه گروهی از آنان رو می‌گردانند» سوره نور، آیه ۴۸.</ref>؛ {{متن قرآن|أَفِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَمِ ارْتَابُوا}}<ref>«آیا آنان به دل بیمارند یا تردید دارند یا می‌هراسند که خداوند و پیامبرش بر آنان بیداد روا دارند؟ (خیر)، بلکه آنان ستمگرند» سوره نور، آیه ۵۰.</ref>
# [[شک و تردید]] [[اهل کتاب]] در [[رسالت]] [[محمد]]: {{متن قرآن|وَإِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ}}<ref>«و به پراکندگی نیفتادند مگر پس از آنکه به دانش دست یافتند  (آن هم) از سر افزونجویی  میان خود و اگر سخنی از سوی پروردگارت تا زمانی معیّن پیشی نگرفته بود بی‌گمان میان آنان داوری می‌شد و آنان که پس از ایشان به کتاب (آسمانی) رسیدند از آن در تردیدی گمان‌انگیز» سوره شوری، آیه ۱۴.</ref>
# [[شک و تردید]] در اصل [[نزول وحی]] و [[الهی]] بودن [[قرآن]]، موجب مقابله سران [[کفر]] و [[شرک]] با [[پیامبر اسلام]]: {{متن قرآن|بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِنْ ذِكْرِي بَلْ لَمَّا يَذُوقُوا عَذَابِ}}<ref>«آیا از میان ما قرآن (تنها) بر او نازل شده است؟ باری  آنان از یادکرد من در تردیدند یا  هنوز عذاب مرا نچشیده‌اند» سوره ص، آیه ۸.</ref>
# [[شک و تردید]] [[مشرکان]] در باره [[وحی]] و مشاهدات [[قلبی]] [[پیامبر]]: {{متن قرآن|أَفَتُمَارُونَهُ عَلَى مَا يَرَى}}<ref>«پس آیا شما با او در آنچه می‌بیند، بگو- مگو می‌کنید؟» سوره نجم، آیه ۱۲.</ref>
#درس ناخواندگی و [[قدرت]] نداشتن [[پیامبر]] بر کتابت، از عوامل رفع شک [[باطل]] اندیشان در [[حقانیت قرآن]]: {{متن قرآن|وَ مٰا کنْتَ تَتْلُوا مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتَابٍ وَلَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ}}<ref>«و تو پیش از آن (قرآن) نه کتابی می‌خواندی و نه به دست خویش آن را می‌نوشتی که آنگاه، تباه‌اندیشان،  بدگمان می‌شدند» سوره عنکبوت، آیه ۴۸.</ref>
# [[تحدی]] وبه مبارزه‌طلبیدن [[مخالفان]] [[قرآن]] نازل شده بر [[پیامبر]] در صورت شک در [[نزول وحی]]، به آوردن سوره‌ای مثل آن {{متن قرآن|وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ}}<ref>«و اگر در آنچه بر بنده خود فرو فرستاده‌ایم تردیدی دارید، چنانچه راست می‌گویید سوره‌ای همگون آن بیاورید و (در این کار) گواهان خود را (نیز) در برابر خداوند، فرا خوانید» سوره بقره، آیه ۲۳.</ref>
# [[منافقان]] که [[ایمان به خدا]] و [[پیامبر]] ندارند با شک و تردیدی که در [[دل]] دارند اجازه - [[تخلف]] - و شرکت نکردن در [[جهاد]] را از [[پیامبر]] می‌خواهند {{متن قرآن|إِنَّمَا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَارْتَابَتْ قُلُوبُهُمْ فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ}}<ref>«تنها کسانی از تو اجازه (ی معاف بودن از جهاد) می‌خواهند که به خداوند و روز بازپسین ایمان ندارند و دل به شک سپرده‌اند و در تردید خود سرگردانند» سوره توبه، آیه ۴۵.</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۸۱۴.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
شک آفت یقین است و انسان را از [[حقیقت]] دور می‌سازد. منشأ شک [[دل]] [[بیمار]] و چشم نابینای [[کافران]] و [[منافقان]] است: {{متن قرآن|بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِنْهَا بَلْ هُمْ مِنْهَا عَمُونَ}}<ref>«بلکه دانش آنان درباره جهان واپسین پایان یافته است؛ یا در آن تردید دارند یا در (دریافتن) آن کوردلند» سوره نمل، آیه ۶۶.</ref> و [[مؤمن حقیقی]] [[اعتقاد]] خود را از ریب، [[اضطراب]] و شک که آفت اعتقاد است می‌رهاند و ایمن می‌کند<ref>تفسیر تسنیم، ج۲، ص۱۳۸ و ۱۵۶.</ref> [[قرآن]] [[مشرکان]] را [[سرزنش]] می‌کند که جویای یقین و طالب[[حق]] نیستند بلکه در شکند و با حقایق [[بازی]] می‌کنند<ref>تفسیر نمونه، ج۲۱، ص۱۵۸.</ref>.
 
امیرالمؤمنین علی {{ع}} در خطبه‌ای فرمود: «دودلی و تردید به خود [[راه]] ندهید تا به شک افتید و شک نکنید تا [[کافر]] شوید»<ref>اصول کافی، ج۵، ص۴۳۱.</ref>. همچنین [[امام باقر]] {{ع}} درباره شک فرمود: «با شک و [[انکار]] هیچ عملی سودمند نیست»<ref>اصول کافی، ج۵، ص۴۳۱.</ref>. در [[وصیّت]] مفضّل (یکی از [[یاران امام صادق]] {{ع}} هم آمده است که: شنیدم [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرمود: هرکه شک کند و یا [[گمان]] برد و یا بر یکی از آنها بیاید و بماند، [[خدا]] عمل او را حبط کند و ساقط نماید؛ [[راستی]] که [[حجّت]] [[خدا]] همان حجّت واضح و روشن است<ref>اصول کافی، ج۵، ص۴۳۱.</ref>.<ref>[[آرزو زارع‌زاده|زارع‌زاده، آرزو]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۹۶.</ref>
 
== تفاوت شک و ریب ==
فرق بین شک و ریب این است که ریب شکّ همراه با [[تهمت]] است. کسی که در مطلبی‌شک کند و [[شبهه]] [[اتهام]] و [[افترا]] در میان باشد، شک وی را ریب می‌نامند<ref>تفسیر تسنیم، جلد ۲، ص۴۱۰.</ref>. [[کافر]] و [[منافق]] همواره در شک و تردیدند و هیچ بلایی بدتر از این نیست که [[انسان]] سرگردان باشد. [[خداوند سبحان]] در [[تبیین]] [[عذاب]] [[منافقان]] و [[کفار]] می‌فرماید: {{متن قرآن|فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ}}<ref>«و در تردید خود سرگردانند» سوره توبه، آیه ۴۵.</ref> اینها در شکشان سرگردانند و [[راه]] [[خروج]] ندارند. همواره در یک مدار بسته دور می‌زنند<ref>حکمت عبادات، ص۴۳.</ref>.
[[امام سجاد]] {{ع}} درخصوص دوری از ریب و [[طلب]] [[یقین]] می‌فرماید: «پس غبار ریب و تردید از [[دل]] ما بزدای و ما را به [[یقینی]] چون یقین [[مخلصان]] [[یاری]] فرما»<ref>نیایش سی‌وسوم.</ref>.<ref>آرزو زارع‌زاده|زارع‌زاده، آرزو، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۹۷.</ref>
 
== اهمیت دوری از شک و رسیدن به یقین ==
از آنجایی که شک مانع از [[رسوخ]] [[ایمان]] در [[قلب]] می‌شود لذا انسان [[مؤمن]] باید در راهی قدم گذارد که دچار [[شک و تردید]] نشود. انسان به [[تنهایی]] دچار [[اضطراب]] و تشویش می‌شود در نتیجه با اتصال به منبع [[الهی]] و [[طلب یاری]] می‌تواند خود را از خطرات شک ایمن بدارد. در نیایش‌های امام سجاد {{ع}} این مطلب به وضوح یافت می‌شود؛ [[امام]] در دعای خود عرضه می‌دارد: «چنان کن که به راه [[باطل]] نگرایم، و نیتی صوابم ده و چنان کن که در آن تردید روا ندارم»<ref>نیایش بیستم.</ref> همچنین عرضه می‌دارد: {{متن حدیث|وَ أَزِلْ‏ عَنِّي‏ كُلَّ شَكٍّ‏ وَ شُبْهَةٍ...}}؛ «هر شک و شبهتی از دلم بزدای. از دروازه‌های [[رحمت]] راه من به [[حق]] بگشای»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.
 
هرگاه دل متوجه [[ذکر خدا]] و نفس مایل به [[ورع]] و [[تقوی]] شد مجال [[شیطان]] تنگ می‌گردد و از [[دل]] بیرون می‌رود و [[جنود]] ملائک در دل می‌نشینند و [[الهامات]] [[الهی]] به [[قلب]] وارد می‌شود<ref>معراج السعادة، ص۱۳۳.</ref>. در نتیجه در هرحال برای دوری از [[شیطان]] و رسیدن به [[حقیقت]] باید این رابطه الهی [[حفظ]] شود. یکی از راه‌های حفظ این [[ارتباط]] [[اعتقاد]] [[راسخ]] به [[قرآن]] است که [[کلام]] و [[پیام الهی]] می‌باشد. [[امام سجاد]] {{ع}} در [[صحیفه]] درباره اعتقاد به قرآن عرضه می‌دارد: «بار خدایا،... ما را در زمره کسانی قرار ده که از سر [[صدق]] معترف‌اند که قرآن از نزد تو نازل شده، تا هیچ شک و تردیدی با [[یقین]] ما معارضه نکند، و چون قدم به [[راه راست]] قرآن نهادیم هیچ چیز ما را در [[راه]] نلغزاند»<ref>نیایش چهل‌و‌دوم.</ref>. و در [[نیایش]] دیگری بیان می‌دارد: «بار خدایا، [[درود]] بفرست بر [[محمد]] و [[خاندان]] او و ما را دور دار از [[الحاد]] در [[توحید]] خود، و [[قصور]] در [[بزرگداشت]] خود، و شک در [[دین]] خود، و [[نابینایی]] در طریق خود، و [[غفلت]] از [[تعظیم]] خود، و فریفته شدن به دشمنت؛ آن شیطان رجیم»<ref>نیایش چهل‌و‌چهارم.</ref>.
 
[[انسان]] هیچ‌گاه نباید از اتصال به منبع الهی [[غافل]] شود و در همه حال باید از [[خداوند]] [[طلب یاری]] نماید. چنان که [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} می‌گوید: «بار خدایا، بر من فروغی تابناک افکن که در پرتو آن در میان [[مردم]] راه بسپرم و در تاریکی‌ها راه خود بیابم و در [[روشنایی]] آن از دام هر شک و [[شبهه]] برهم»<ref>نیایش بیست‌و‌دوم.</ref>.
 
دوری از [[شک و تردید]] به قدری اهمیت دارد که امام سجاد {{ع}} در دعایی از [[تابعین]] [[اصحاب]] [[حضرت رسول]] {{صل}} یاد می‌کند و در خصوصیات ایشان می‌فرماید: «در دلشان شائبه تردید پدید نیامد تا از راهشان [[منحرف]] سازد یا در [[پیروی]] آثار ایشان خلل آورد»<ref>نیایش چهارم.</ref>.
امام سجاد {{ع}} در دعای [[روز]] [[عید فطر]] طریقه [[توبه]] کردن و خصوصیت بارز آن را [[آموزش]] می‌دهد<ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref>. یکی از خصوصیات توبه این است که انسان در آن شک و تردیدی نداشته باشد و همین عامل سبب عدم بازگشت او به [[گناه]] می‌شود.
 
در انتها، باید گفت [[انسان]] [[مؤمن]] در هرحال باید به [[حمد]] و ثنای [[پروردگار]] بپردازد و از [[خالق]] بی‌همتایی که [[سیطره]] عالم را در دست دارد [[غافل]] نباشد. [[امام سجاد]] {{ع}} عرض می‌کند: «حمد و [[سپاس]] خداوندی را که خود را به ما شناسانید و شیوه سپاسگزاری‌اش را به ما [[الهام]] کرد و ابواب [[علم]] [[ربوبیّت]] خویش را به روی ما بگشاد و ما را به [[اخلاص]] در [[توحید]] خویش [[راه]] نمود و از [[الحاد]] و تردید در امر خود به دور داشت»<ref>نیایش یکم.</ref>.<ref>اصول کافی، محمدبن یعقوب کلینی، ترجمه کمره‌ای، نشر اسوه، ۱۳۷۴ ش؛ تفسیر تسنیم، عبدالله جوادی آملی، نشر اسراء قم، ۱۳۹۱ ش؛ تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیه تهران، ۱۳۷۴ ش؛ جواهر الکلام، الشیخ محمدحسن النجفی، دار احیا التراث العربی، بیروت، ۱۹۸۱ م؛ حکمت عبادات، عبدالله جوادی آملی، نشر اسراء قم، ۱۳۹۳ ش؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۲ ش؛ قاموس قرآن، سیدعلی اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۷۱ ش؛ المفردات فی غریب القرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، دارالعلم دارالشامیه، دمشق، بیروت، ۱۴۱۲ ق؛ معراج‌السعاده، ملااحمد نراقی، نشر آیین دانش، قم، ۱۳۹۲ ش؛ منطق، محمدرضا مظفر، ترجمه علی شیروانی، دارالعلم، قم، ۱۳۹۲ ش.</ref>.<ref>[[آرزو زارع‌زاده|زارع‌زاده، آرزو]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۲۹۷.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل وابسته}}
* [[یقین]]
* [[ظن]]
{{پایان مدخل‌ وابسته}}


==منابع==
== منابع ==
# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم''']]
{{منابع}}
# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[آرزو زارع‌زاده|زارع‌زاده، آرزو]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']]
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس}}
{{پانویس2}}


[[رده:شک]]
[[رده:شک]]
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۲

شک از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: شک در قرآن - شک در معارف دعا و زیارات - شک در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

شکّ در مقابل یقین است[۱] و به حالت نفسانی ناشی از تردید بین دو یا چند چیز شک، گفته می‌شود[۲]. راغب گوید: شک اعتدال و تساوی نقیضین است در نزد انسان[۳]. در واقع، شک آن است که شخص به هیچ یک از دو طرف قضیه یقین نکند و ترجیح هم ندهد دهد بلکه بود و نبود در نظر وی مساوی باشد، برخلاف ظنّ که یکی از دو طرف را ترجیح می‌دهد. باید دانست که شک نوعی از جهل است و این کلمه پانزده بار در کلام‌الله مجید آمده است[۴] به عبارت دیگر، برابر بودن احتمال وقوع و عدم وقوع خبر را شک می‌گویند، یعنی هر دو طرف را به یک اندازه احتمال می‌دهد[۵].

شک آفت یقین است و انسان را از حقیقت دور می‌سازد. منشأ شک دل بیمار و چشم نابینای کافران و منافقان است: ﴿بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِنْهَا بَلْ هُمْ مِنْهَا عَمُونَ﴾[۶] و مؤمن حقیقی اعتقاد خود را از ریب، اضطراب و شک که آفت اعتقاد است می‌رهاند و ایمن می‌کند[۷] قرآن مشرکان را سرزنش می‌کند که جویای یقین و طالبحق نیستند بلکه در شکند و با حقایق بازی می‌کنند[۸].

امیرالمؤمنین علی (ع) در خطبه‌ای فرمود: «دودلی و تردید به خود راه ندهید تا به شک افتید و شک نکنید تا کافر شوید»[۹]. همچنین امام باقر (ع) درباره شک فرمود: «با شک و انکار هیچ عملی سودمند نیست»[۱۰]. در وصیّت مفضّل (یکی از یاران امام صادق (ع) هم آمده است که: شنیدم امام صادق (ع) می‌فرمود: هرکه شک کند و یا گمان برد و یا بر یکی از آنها بیاید و بماند، خدا عمل او را حبط کند و ساقط نماید؛ راستی که حجّت خدا همان حجّت واضح و روشن است[۱۱].[۱۲]

تفاوت شک و ریب

فرق بین شک و ریب این است که ریب شکّ همراه با تهمت است. کسی که در مطلبی‌شک کند و شبهه اتهام و افترا در میان باشد، شک وی را ریب می‌نامند[۱۳]. کافر و منافق همواره در شک و تردیدند و هیچ بلایی بدتر از این نیست که انسان سرگردان باشد. خداوند سبحان در تبیین عذاب منافقان و کفار می‌فرماید: ﴿فَهُمْ فِي رَيْبِهِمْ يَتَرَدَّدُونَ﴾[۱۴] اینها در شکشان سرگردانند و راه خروج ندارند. همواره در یک مدار بسته دور می‌زنند[۱۵]. امام سجاد (ع) درخصوص دوری از ریب و طلب یقین می‌فرماید: «پس غبار ریب و تردید از دل ما بزدای و ما را به یقینی چون یقین مخلصان یاری فرما»[۱۶].[۱۷]

اهمیت دوری از شک و رسیدن به یقین

از آنجایی که شک مانع از رسوخ ایمان در قلب می‌شود لذا انسان مؤمن باید در راهی قدم گذارد که دچار شک و تردید نشود. انسان به تنهایی دچار اضطراب و تشویش می‌شود در نتیجه با اتصال به منبع الهی و طلب یاری می‌تواند خود را از خطرات شک ایمن بدارد. در نیایش‌های امام سجاد (ع) این مطلب به وضوح یافت می‌شود؛ امام در دعای خود عرضه می‌دارد: «چنان کن که به راه باطل نگرایم، و نیتی صوابم ده و چنان کن که در آن تردید روا ندارم»[۱۸] همچنین عرضه می‌دارد: «وَ أَزِلْ‏ عَنِّي‏ كُلَّ شَكٍّ‏ وَ شُبْهَةٍ...»؛ «هر شک و شبهتی از دلم بزدای. از دروازه‌های رحمت راه من به حق بگشای»[۱۹].

هرگاه دل متوجه ذکر خدا و نفس مایل به ورع و تقوی شد مجال شیطان تنگ می‌گردد و از دل بیرون می‌رود و جنود ملائک در دل می‌نشینند و الهامات الهی به قلب وارد می‌شود[۲۰]. در نتیجه در هرحال برای دوری از شیطان و رسیدن به حقیقت باید این رابطه الهی حفظ شود. یکی از راه‌های حفظ این ارتباط اعتقاد راسخ به قرآن است که کلام و پیام الهی می‌باشد. امام سجاد (ع) در صحیفه درباره اعتقاد به قرآن عرضه می‌دارد: «بار خدایا،... ما را در زمره کسانی قرار ده که از سر صدق معترف‌اند که قرآن از نزد تو نازل شده، تا هیچ شک و تردیدی با یقین ما معارضه نکند، و چون قدم به راه راست قرآن نهادیم هیچ چیز ما را در راه نلغزاند»[۲۱]. و در نیایش دیگری بیان می‌دارد: «بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و ما را دور دار از الحاد در توحید خود، و قصور در بزرگداشت خود، و شک در دین خود، و نابینایی در طریق خود، و غفلت از تعظیم خود، و فریفته شدن به دشمنت؛ آن شیطان رجیم»[۲۲].

انسان هیچ‌گاه نباید از اتصال به منبع الهی غافل شود و در همه حال باید از خداوند طلب یاری نماید. چنان که امام زین‌العابدین (ع) می‌گوید: «بار خدایا، بر من فروغی تابناک افکن که در پرتو آن در میان مردم راه بسپرم و در تاریکی‌ها راه خود بیابم و در روشنایی آن از دام هر شک و شبهه برهم»[۲۳].

دوری از شک و تردید به قدری اهمیت دارد که امام سجاد (ع) در دعایی از تابعین اصحاب حضرت رسول (ص) یاد می‌کند و در خصوصیات ایشان می‌فرماید: «در دلشان شائبه تردید پدید نیامد تا از راهشان منحرف سازد یا در پیروی آثار ایشان خلل آورد»[۲۴]. امام سجاد (ع) در دعای روز عید فطر طریقه توبه کردن و خصوصیت بارز آن را آموزش می‌دهد[۲۵]. یکی از خصوصیات توبه این است که انسان در آن شک و تردیدی نداشته باشد و همین عامل سبب عدم بازگشت او به گناه می‌شود.

در انتها، باید گفت انسان مؤمن در هرحال باید به حمد و ثنای پروردگار بپردازد و از خالق بی‌همتایی که سیطره عالم را در دست دارد غافل نباشد. امام سجاد (ع) عرض می‌کند: «حمد و سپاس خداوندی را که خود را به ما شناسانید و شیوه سپاسگزاری‌اش را به ما الهام کرد و ابواب علم ربوبیّت خویش را به روی ما بگشاد و ما را به اخلاص در توحید خویش راه نمود و از الحاد و تردید در امر خود به دور داشت»[۲۶].[۲۷].[۲۸]

جستارهای وابسته

منابع

  1. زارع‌زاده، آرزو، مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه

پانویس

  1. ↑ لسان‌العرب.
  2. ↑ جواهرالکلام، ج۲، ص۳۴۸-۳۴۹.
  3. ↑ المفردات فی غریب القرآن.
  4. ↑ قاموس قرآن.
  5. ↑ منطق مظفر، ج۱، ص۳۱.
  6. ↑ «بلکه دانش آنان درباره جهان واپسین پایان یافته است؛ یا در آن تردید دارند یا در (دریافتن) آن کوردلند» سوره نمل، آیه ۶۶.
  7. ↑ تفسیر تسنیم، ج۲، ص۱۳۸ و ۱۵۶.
  8. ↑ تفسیر نمونه، ج۲۱، ص۱۵۸.
  9. ↑ اصول کافی، ج۵، ص۴۳۱.
  10. ↑ اصول کافی، ج۵، ص۴۳۱.
  11. ↑ اصول کافی، ج۵، ص۴۳۱.
  12. ↑ زارع‌زاده، آرزو، مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۹۶.
  13. ↑ تفسیر تسنیم، جلد ۲، ص۴۱۰.
  14. ↑ «و در تردید خود سرگردانند» سوره توبه، آیه ۴۵.
  15. ↑ حکمت عبادات، ص۴۳.
  16. ↑ نیایش سی‌وسوم.
  17. ↑ آرزو زارع‌زاده|زارع‌زاده، آرزو، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۹۷.
  18. ↑ نیایش بیستم.
  19. ↑ نیایش چهل‌و‌هفتم.
  20. ↑ معراج السعادة، ص۱۳۳.
  21. ↑ نیایش چهل‌و‌دوم.
  22. ↑ نیایش چهل‌و‌چهارم.
  23. ↑ نیایش بیست‌و‌دوم.
  24. ↑ نیایش چهارم.
  25. ↑ نیایش چهل‌و‌پنجم.
  26. ↑ نیایش یکم.
  27. ↑ اصول کافی، محمدبن یعقوب کلینی، ترجمه کمره‌ای، نشر اسوه، ۱۳۷۴ ش؛ تفسیر تسنیم، عبدالله جوادی آملی، نشر اسراء قم، ۱۳۹۱ ش؛ تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیه تهران، ۱۳۷۴ ش؛ جواهر الکلام، الشیخ محمدحسن النجفی، دار احیا التراث العربی، بیروت، ۱۹۸۱ م؛ حکمت عبادات، عبدالله جوادی آملی، نشر اسراء قم، ۱۳۹۳ ش؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۲ ش؛ قاموس قرآن، سیدعلی اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۷۱ ش؛ المفردات فی غریب القرآن، حسین بن محمد راغب اصفهانی، دارالعلم دارالشامیه، دمشق، بیروت، ۱۴۱۲ ق؛ معراج‌السعاده، ملااحمد نراقی، نشر آیین دانش، قم، ۱۳۹۲ ش؛ منطق، محمدرضا مظفر، ترجمه علی شیروانی، دارالعلم، قم، ۱۳۹۲ ش.
  28. ↑ زارع‌زاده، آرزو، مقاله «شک»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۹۷.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=شک&oldid=1105092»