ادب در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = ادب | |||
| عنوان مدخل = ادب | |||
| مداخل مرتبط = [[ادب در لغت]] - [[ادب در قرآن]] - [[ادب در حدیث]] - [[ادب در نهج البلاغه]] - [[ادب در فقه اسلامی]] - [[ادب در معارف و سیره پیامبران]] - [[ادب در معارف و سیره نبوی]] - [[ادب در معارف و سیره فاطمی]] - [[ادب در معارف و سیره رضوی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[آداب]] | [[آداب]] عبارت است از [[رفتارها]] و حالتهای دخیل در کمال و [[حُسن]] چیزی. آداب در ابواب متعدّد [[فقه]] به همان معنای لغوی به کار رفته است، لکن با توجّه به تعدّد معنای لغوی، آنچه در بیشتر ابواب فقه منظور [[فقیهان]] است، مجموع [[رفتارها]] و هیئت‌هایی است که فعل یا ترک آنها از دیدگاه شارع مقدّس، موجب [[حسن]] و کمال فعل یا موضوعی می‌شود که [[حکم شرعی]] به آن تعلّق گرفته است، مانند آداب [[نماز]]، [[روزه]]، [[زیارت]]، [[جهاد]] و تخلّی. | ||
آداب در باب [[حدود و تعزیرات]]، معنای [[ادب]] کردن را میدهد، حتّی برخی [[فقها]] در عنوان این باب، واژه آداب را جایگزین کلمه [[تعزیرات]] کرده و نوشتهاند: "کتاب الحدود و الآداب" | آداب در باب [[حدود و تعزیرات]]، معنای [[ادب]] کردن را میدهد، حتّی برخی [[فقها]] در عنوان این باب، واژه آداب را جایگزین کلمه [[تعزیرات]] کرده و نوشتهاند: "کتاب الحدود و الآداب"<ref>جواهر الکلام، ج۷، ص ۲۵۷</ref>. | ||
آداب در باب [[تجارت]]، در بحث فروختن کتاب‌های مربوط به ادب یا [[آموزش]] آداب و گرفتن مزد در برابر آن، در معنای [[علوم]] ادبی به کار رفته است | آداب در باب [[تجارت]]، در بحث فروختن کتاب‌های مربوط به ادب یا [[آموزش]] آداب و گرفتن مزد در برابر آن، در معنای [[علوم]] ادبی به کار رفته است<ref>العروة الوثقی (ج)، ج۲، ص۲۶۹ ـ ۲۷۰</ref>. | ||
آداب به معنای اول، گاه فعلی از [[افعال]] است و گاه ترک فعلی از افعال، چنانکه گاه به عنوان عملی مستقلّ نگریسته شده است، مانند | آداب به معنای اول، گاه فعلی از [[افعال]] است و گاه ترک فعلی از افعال، چنانکه گاه به عنوان عملی مستقلّ نگریسته شده است، مانند نظافت کردن و ناخن گرفتن و گاه حالت و هیئتی در فعلی است، از قبیل آداب غَذا خوردن. در بعضی آداب، مانند [[غسل]] [[جمعه]] و [[زیارت]] و [[احرام]] قصد قربت معتبر است، ولی در بعضی دیگر، مانند آداب تجارت، معتبر نیست. | ||
از بررسی کلمات فقیهان و کاربرد این واژه در فقه بر میآید که آداب، اعم از [[احکام]] لزومی و غیر لزومی است؛ یعنی هم مستحبّات و مکروهات را در بر میگیرد و هم [[واجبات]] و [[محرّمات]] را، مانند آداب تخلّی که ضمن آن، واجبات و محرّمات آن نیز ذکر شده | از بررسی کلمات فقیهان و کاربرد این واژه در فقه بر میآید که آداب، اعم از [[احکام]] لزومی و غیر لزومی است؛ یعنی هم مستحبّات و مکروهات را در بر میگیرد و هم [[واجبات]] و [[محرّمات]] را، مانند آداب تخلّی که ضمن آن، واجبات و محرّمات آن نیز ذکر شده است<ref>الحدائق الناضرة، ج۲، ص۲.</ref>، هر چند اصل [[وجوب]] یا [[حرمت]] فعلی، مانند وجوب نماز و حرمت [[زنا]]، [[ادب]] نامیده نمیشود. | ||
در بیشتر کتاب‌ها و | در بیشتر کتاب‌ها و ابواب فقهی، عنوانی برای بیان آداب آن قرار داده شده است، مانند آداب نماز، روزه، [[حج]]، جهاد، [[اعتکاف]]، [[دعا]]، [[تجارت]]، [[قضاء]]، [[ازدواج]]، [[معاشرت]]، خوابیدن، [[سفر]]، زیارت، [[احتضار]]، تکفین، [[دفن]] و غیره<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]]، ج۱، ص ۱۲۳-۱۲۴.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ادب است. ادب از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ادب در لغت - ادب در قرآن - ادب در حدیث - ادب در نهج البلاغه - ادب در فقه اسلامی - ادب در معارف و سیره پیامبران - ادب در معارف و سیره نبوی - ادب در معارف و سیره فاطمی - ادب در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
آداب عبارت است از رفتارها و حالتهای دخیل در کمال و حُسن چیزی. آداب در ابواب متعدّد فقه به همان معنای لغوی به کار رفته است، لکن با توجّه به تعدّد معنای لغوی، آنچه در بیشتر ابواب فقه منظور فقیهان است، مجموع رفتارها و هیئت‌هایی است که فعل یا ترک آنها از دیدگاه شارع مقدّس، موجب حسن و کمال فعل یا موضوعی می‌شود که حکم شرعی به آن تعلّق گرفته است، مانند آداب نماز، روزه، زیارت، جهاد و تخلّی.
آداب در باب حدود و تعزیرات، معنای ادب کردن را میدهد، حتّی برخی فقها در عنوان این باب، واژه آداب را جایگزین کلمه تعزیرات کرده و نوشتهاند: "کتاب الحدود و الآداب"[۱].
آداب در باب تجارت، در بحث فروختن کتاب‌های مربوط به ادب یا آموزش آداب و گرفتن مزد در برابر آن، در معنای علوم ادبی به کار رفته است[۲].
آداب به معنای اول، گاه فعلی از افعال است و گاه ترک فعلی از افعال، چنانکه گاه به عنوان عملی مستقلّ نگریسته شده است، مانند نظافت کردن و ناخن گرفتن و گاه حالت و هیئتی در فعلی است، از قبیل آداب غَذا خوردن. در بعضی آداب، مانند غسل جمعه و زیارت و احرام قصد قربت معتبر است، ولی در بعضی دیگر، مانند آداب تجارت، معتبر نیست.
از بررسی کلمات فقیهان و کاربرد این واژه در فقه بر میآید که آداب، اعم از احکام لزومی و غیر لزومی است؛ یعنی هم مستحبّات و مکروهات را در بر میگیرد و هم واجبات و محرّمات را، مانند آداب تخلّی که ضمن آن، واجبات و محرّمات آن نیز ذکر شده است[۳]، هر چند اصل وجوب یا حرمت فعلی، مانند وجوب نماز و حرمت زنا، ادب نامیده نمیشود.
در بیشتر کتاب‌ها و ابواب فقهی، عنوانی برای بیان آداب آن قرار داده شده است، مانند آداب نماز، روزه، حج، جهاد، اعتکاف، دعا، تجارت، قضاء، ازدواج، معاشرت، خوابیدن، سفر، زیارت، احتضار، تکفین، دفن و غیره[۴].
منابع
پانویس
- ↑ جواهر الکلام، ج۷، ص ۲۵۷
- ↑ العروة الوثقی (ج)، ج۲، ص۲۶۹ ـ ۲۷۰
- ↑ الحدائق الناضرة، ج۲، ص۲.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص ۱۲۳-۱۲۴.