حب خدا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
جز (جایگزینی متن - 'وصف' به 'وصف') |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[حب خدا در قرآن]] - [[حب خدا در حدیث]] - [[حب خدا در اخلاق اسلامی]] - [[حب خدا در معارف دعا و زیارات]] - [[حب خدا در معارف و سیره سجادی]] - [[حب خدا در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = حب خدا (پرسش)}} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[حُبّ]]، به معنی [[دوستی]]، علاقه و میل شدید است و ضد آن بُغض می‌باشد<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ص۱۷۸.</ref>. متعلَّق حُبّ، اشخاص و اشیای گوناگونی می‌توانند باشند. ارزشمندترین مرتبه [[حب]] و عالی‌ترین سنخ [[محبّت]] آن است که به [[خدای بزرگ]] تعلّق پیدا کند. [[قرآن کریم]] از گروهی ممتاز سخن می‌گوید که | [[حُبّ]]، به معنی [[دوستی]]، علاقه و میل شدید است و ضد آن بُغض می‌باشد<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ص۱۷۸.</ref>. متعلَّق حُبّ، اشخاص و اشیای گوناگونی می‌توانند باشند. ارزشمندترین مرتبه [[حب]] و عالی‌ترین سنخ [[محبّت]] آن است که به [[خدای بزرگ]] تعلّق پیدا کند. [[قرآن کریم]] از گروهی ممتاز سخن می‌گوید که وصف بارز آنان [[محبت]] متقابل ایشان و [[خداوند]] است؛ کسانی که [[خدا]] ایشان را [[دوست]] می‌دارد و آنان نیز [[دوستدار]] خدایند<ref>{{متن قرآن|فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ}} «خداوند به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند» سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>. بنا به توصیف [[قرآن]]، [[اهل]] [[ایمان]] خدا را بیشتر از هرچیز و هر کس دوست می‌دارند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ}}<ref>«و مؤمنان، خداوند را دوستدارترند» سوره بقره، آیه ۱۶۵.</ref>. | ||
در سخنان [[اهل‌بیت]] و اولیای [[معصومین]]{{عم}} نیز محبّت خدا به شکل بارزی نمودار است. برای [[اولیای الهی]] محبت [[محبوب]] ارزنده‌ترین چیز است و [[فراق]] و جدایی او بزرگ‌ترین [[کیفر]]. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} در [[دعای کمیل]] خدایش را چنین می‌خواند: «ای [[معبود]] من، آقای من، مولای من و ای پروردگارم، گیرم که بر [[عذاب]] تو [[صبر]] کنم، چگونه بر دوری‌ات صبر نمایم؟!»<ref>مفاتیح الجنان.</ref> و نیز: {{متن حدیث|وَ اجْعَلْ لِسَانِي بِذِكْرِكَ لَهِجاً وَ قَلْبِي بِحُبِّكَ مُتَيَّماً}}<ref>مفاتیح الجنان.</ref>؛ «زبانم را به ذکرت گویا کن، و دلم را به محبتت شیفته ساز». | در سخنان [[اهل‌بیت]] و اولیای [[معصومین]] {{عم}} نیز محبّت خدا به شکل بارزی نمودار است. برای [[اولیای الهی]] محبت [[محبوب]] ارزنده‌ترین چیز است و [[فراق]] و جدایی او بزرگ‌ترین [[کیفر]]. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در [[دعای کمیل]] خدایش را چنین می‌خواند: «ای [[معبود]] من، آقای من، مولای من و ای پروردگارم، گیرم که بر [[عذاب]] تو [[صبر]] کنم، چگونه بر دوری‌ات صبر نمایم؟!»<ref>مفاتیح الجنان.</ref> و نیز: {{متن حدیث|وَ اجْعَلْ لِسَانِي بِذِكْرِكَ لَهِجاً وَ قَلْبِي بِحُبِّكَ مُتَيَّماً}}<ref>مفاتیح الجنان.</ref>؛ «زبانم را به ذکرت گویا کن، و دلم را به محبتت شیفته ساز». | ||
[[امام سجاد]]{{ع}} نیز در دعاهای خویش [[حبّ]] [[الله]] را درخواست می‌کند: «معبودا! ما را از کسانی قرار ده که برای [[قرب]] و [[ولایت]] خود [[اختیار]] کردی و برای مهر و دوستی خود خالصشان نمودی و دلشان را برای دوستی‌ات فارغ ساخت»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، ص۱۹۰.</ref>. | [[امام سجاد]] {{ع}} نیز در دعاهای خویش [[حبّ]] [[الله]] را درخواست می‌کند: «معبودا! ما را از کسانی قرار ده که برای [[قرب]] و [[ولایت]] خود [[اختیار]] کردی و برای مهر و دوستی خود خالصشان نمودی و دلشان را برای دوستی‌ات فارغ ساخت»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، ص۱۹۰.</ref>. | ||
و همچنین: «از تو می‌خواهم که مرا از آنان قرار دهی که از دوستی‌ات سهم بیشتری می‌گیرند»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۸۹.</ref>. | و همچنین: «از تو می‌خواهم که مرا از آنان قرار دهی که از دوستی‌ات سهم بیشتری می‌گیرند»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۸۹.</ref>. | ||
[[حضرت]] در وصف محبّین، که محبّت شدیدی به [[ذات باری تعالی]] دارند، می‌فرماید: «اینان کسانی هستند که سوز محبت تو سراسر دلشان را پر کرده است»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۹۳.</ref>. | [[حضرت]] در وصف محبّین، که محبّت شدیدی به [[ذات باری تعالی]] دارند، می‌فرماید: «اینان کسانی هستند که سوز محبت تو سراسر دلشان را پر کرده است»<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۹۳.</ref>. | ||
از حوض‌های [[دوستی]] با جام [[لطف]] جرعه می‌نوشند<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۹۳.</ref>.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۷۸.</ref> | از حوض‌های [[دوستی]] با جام [[لطف]] جرعه می‌نوشند<ref>الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۹۳.</ref>.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۷۸.</ref> | ||
==[[محبت الهی]] [[حقیقی]] و [[راستین]]== | == [[محبت الهی]] [[حقیقی]] و [[راستین]] == | ||
عده‌ای گفته‌اند که [[محبّت]] وصفی [[شهوانی]] است و لذا تنها به مادیات و جسمانیات تعلق می‌گیرد. و اگر در پاره‌ای [[آیات]] و [[روایات]] این کلمه به کار رفته، منظور از محبّت به [[خدا]]، [[اطاعت]] اوست؛ یعنی استعمال کلمه [[محبت]] در [[خدای تعالی]] مجازی است نه حقیقی. اما به [[حکم]] [[آیه]] ۳۱ [[سوره آل عمران]] این سخن [[باطل]] است و استعمال محبت در خدای تعالی آنجا که می‌فرماید: «بگو اگر خدای را [[دوست]] دارید از من [[پیروی]] کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا [[آمرزنده]] و [[مهربان]] است». استعمالی است حقیقی<ref>المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۳، ص۱۶۲.</ref>. | عده‌ای گفته‌اند که [[محبّت]] وصفی [[شهوانی]] است و لذا تنها به مادیات و جسمانیات تعلق می‌گیرد. و اگر در پاره‌ای [[آیات]] و [[روایات]] این کلمه به کار رفته، منظور از محبّت به [[خدا]]، [[اطاعت]] اوست؛ یعنی استعمال کلمه [[محبت]] در [[خدای تعالی]] مجازی است نه حقیقی. اما به [[حکم]] [[آیه]] ۳۱ [[سوره آل عمران]] این سخن [[باطل]] است و استعمال محبت در خدای تعالی آنجا که می‌فرماید: «بگو اگر خدای را [[دوست]] دارید از من [[پیروی]] کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا [[آمرزنده]] و [[مهربان]] است». استعمالی است حقیقی<ref>المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۳، ص۱۶۲.</ref>. | ||
ما اگر به خودمان مراجعه کنیم می‌بینیم حتی محبتی که به [[انبیا]] و [[اوصیا]]{{عم}} داریم و همچنین علاقه‌ای که به [[بندگان]] [[صالح]] و [[اولیای پاک]] [[الهی]] داریم از آن روست که آنها را بندگان [[شایسته]] و [[محبوب]] خدا می‌دانیم. پس در واقع ریشه محبت ما به آنان، چیزی جز محبت [[فطری]] و [[پاک]] [[انسانی]] نسبت به [[خدای متعال]] نیست. این محبت ریشه در نهاد [[آدمی]] دارد که با [[معرفت خداوند]] و [[حب]] به او سرشته شده است، همان که [[آفریدگار]] ما، [[ولی نعمت]] ما و [[هادی]] ماست.<ref>فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۹.</ref> | ما اگر به خودمان مراجعه کنیم می‌بینیم حتی محبتی که به [[انبیا]] و [[اوصیا]] {{عم}} داریم و همچنین علاقه‌ای که به [[بندگان]] [[صالح]] و [[اولیای پاک]] [[الهی]] داریم از آن روست که آنها را بندگان [[شایسته]] و [[محبوب]] خدا می‌دانیم. پس در واقع ریشه محبت ما به آنان، چیزی جز محبت [[فطری]] و [[پاک]] [[انسانی]] نسبت به [[خدای متعال]] نیست. این محبت ریشه در نهاد [[آدمی]] دارد که با [[معرفت خداوند]] و [[حب]] به او سرشته شده است، همان که [[آفریدگار]] ما، [[ولی نعمت]] ما و [[هادی]] ماست.<ref>فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۹.</ref> | ||
==عوامل و زمینه‌های [[محبت خدا]]== | == عوامل و زمینه‌های [[محبت خدا]] == | ||
بر اساس آیه ۳۱ سوره آل عمران و مطابق توضیحی که داده شد پیروی از [[بنده]] [[خالص]] و محبوب خدا یعنی [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} هم نشانه [[صدق]] ما در ادعای محبت خدا و هم عامل تعلّق محبت خدا به ما است که نتیجه آن [[آمرزش گناهان]] و پاکسازی وجود ما می‌باشد. با نگاهی به دیگر [[آیات قرآن]] می‌توان از [[احسان]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ}} «خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۱۹۵.</ref>؛ [[توبه]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ}} «بی‌گمان خداوند توبه کاران و شست‌وشوکنندگان را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۲۲۲.</ref>؛ [[پاکیزگی]] و [[طهارت]]<ref>{{متن قرآن|وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ}} «و خداوند پاکیزگان | بر اساس آیه ۳۱ سوره آل عمران و مطابق توضیحی که داده شد پیروی از [[بنده]] [[خالص]] و محبوب خدا یعنی [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} هم نشانه [[صدق]] ما در ادعای محبت خدا و هم عامل تعلّق محبت خدا به ما است که نتیجه آن [[آمرزش گناهان]] و پاکسازی وجود ما می‌باشد. با نگاهی به دیگر [[آیات قرآن]] می‌توان از [[احسان]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ}} «خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۱۹۵.</ref>؛ [[توبه]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ}} «بی‌گمان خداوند توبه کاران و شست‌وشوکنندگان را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۲۲۲.</ref>؛ [[پاکیزگی]] و [[طهارت]]<ref>{{متن قرآن|وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ}} «و خداوند پاکیزگان را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۱۰۸.</ref>؛ [[تقوا]]<ref>{{متن قرآن|فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ}} «بی‌گمان خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۷۶.</ref>؛ [[صبر]]<ref>{{متن قرآن|وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ}} «و خداوند شکیبایان را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.</ref>؛ [[توکل]]<ref>{{متن قرآن| {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ}} «خداوند توکل کنندگان (به خویش) را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.</ref>، [[قسط]] و [[عدالت]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}} «خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره مائده، آیه ۴۲.</ref> و [[قتال]] و [[جهاد در راه خدا]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ}} «بی‌گمان خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او صف زده کارزار می‌کنند چنان که گویی بنیادی به هم پیوسته (و استوار) اند» سوره صف، آیه ۴.</ref> به عنوان عوامل جلب [[محبت الهی]] نام برد.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۷۹.</ref> | ||
==[[حبّ]] [[الهی]] در [[صحیفه سجادیه]]== | == [[حبّ]] [[الهی]] در [[صحیفه سجادیه]] == | ||
[[محبت خدا]] در صحیفه سجادیه نمود آشکاری دارد و ابعاد گوناگونی را شامل می‌شود. [[امام سجاد]]{{ع}} از [[خداوند]] می‌خواهد که دلش را از هر محبتی جز [[محبت]] خداوند خالی گرداند: {{متن حدیث|فَرِّغْ قَلْبِي لِمَحَبَّتِكَ}}<ref>دعای ۲۱.</ref>؛ (بار خدایا بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] بفرست) و دلم از هر محبتی تهی گردان (تا تنها جای محبت تو باشد). وی آرزومندانه محبت الهی را [[طلب]] می‌کند: «ای خداوند من، تو خود در کتاب محکمت گفته‌ای که توبه بندگانت را می‌پذیری و گناهانشان را [[عفو]] می‌کنی و توبه کنندگان را [[دوست]] می‌داری، پس همچنان که [[وعده]] داده‌ای توبه من بپذیر و همچنان که برعهده گرفته‌ای از خطاهای من درگذر و آن سان که شرط کرده‌ای محبت خود نصیب من ساز»<ref>نیایش سی‌ویکم.</ref>. | [[محبت خدا]] در صحیفه سجادیه نمود آشکاری دارد و ابعاد گوناگونی را شامل می‌شود. [[امام سجاد]] {{ع}} از [[خداوند]] می‌خواهد که دلش را از هر محبتی جز [[محبت]] خداوند خالی گرداند: {{متن حدیث|فَرِّغْ قَلْبِي لِمَحَبَّتِكَ}}<ref>دعای ۲۱.</ref>؛ (بار خدایا بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] بفرست) و دلم از هر محبتی تهی گردان (تا تنها جای محبت تو باشد). وی آرزومندانه محبت الهی را [[طلب]] می‌کند: «ای خداوند من، تو خود در کتاب محکمت گفته‌ای که توبه بندگانت را می‌پذیری و گناهانشان را [[عفو]] می‌کنی و توبه کنندگان را [[دوست]] می‌داری، پس همچنان که [[وعده]] داده‌ای توبه من بپذیر و همچنان که برعهده گرفته‌ای از خطاهای من درگذر و آن سان که شرط کرده‌ای محبت خود نصیب من ساز»<ref>نیایش سی‌ویکم.</ref>. | ||
همچنین: «بار خدایا، بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] بفرست و ما را از پیش‌رو و پشت‌سر و جانب راست و جانب چپ و از هر طرف [[حفاظت]] فرمای، آن سان که از [[معصیت]] تو در [[امان]] مانیم و به [[اطاعت]] تو [[راه]] یابیم و هر چه کنیم در طریق [[محبت]] تو باشد»<ref>نیایش ششم.</ref>. و نیز: «بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و در اوقات غفلتم به یادِ [[خود آگاهی]] ده و در ایام فرصتم به [[طاعت]] خود برگمار و برای وصول به آستان محبت خود راهی هموار پیش پای من گشای»<ref>نیایش بیستم.</ref>. | همچنین: «بار خدایا، بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] بفرست و ما را از پیش‌رو و پشت‌سر و جانب راست و جانب چپ و از هر طرف [[حفاظت]] فرمای، آن سان که از [[معصیت]] تو در [[امان]] مانیم و به [[اطاعت]] تو [[راه]] یابیم و هر چه کنیم در طریق [[محبت]] تو باشد»<ref>نیایش ششم.</ref>. و نیز: «بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و در اوقات غفلتم به یادِ [[خود آگاهی]] ده و در ایام فرصتم به [[طاعت]] خود برگمار و برای وصول به آستان محبت خود راهی هموار پیش پای من گشای»<ref>نیایش بیستم.</ref>. | ||
با دقت در [[ادعیه]] [[صحیفه]] می‌بینیم که [[حضرت]] در سخن از محبت، آن را در گستره [[اجتماع]] و چگونگی برقراری [[روابط اجتماعی]] هم مطرح می‌کند: «بار خدایا،... قلبم را از بدسیرتان به [[بیم]] افکن و [[انس]] خود و [[دوستان]] خود و [[بندگان]] فرمانبردارت را نصیب من کن»<ref>نیایش بیست‌ویکم.</ref>. همچنین: «خدایا،... چنان مکن که دیدگانم از دیدن راه تو [[نابینا]] بود یا به خلاف محبت تو گام بردارم، یا به آنان که از تو بریده‌اند پیوندم، یا از آنان که به تو پیوسته‌اند بریده شوم»<ref>نیایش بیستم.</ref>. | با دقت در [[ادعیه]] [[صحیفه]] می‌بینیم که [[حضرت]] در سخن از محبت، آن را در گستره [[اجتماع]] و چگونگی برقراری [[روابط اجتماعی]] هم مطرح می‌کند: «بار خدایا،... قلبم را از بدسیرتان به [[بیم]] افکن و [[انس]] خود و [[دوستان]] خود و [[بندگان]] فرمانبردارت را نصیب من کن»<ref>نیایش بیست‌ویکم.</ref>. همچنین: «خدایا،... چنان مکن که دیدگانم از دیدن راه تو [[نابینا]] بود یا به خلاف محبت تو گام بردارم، یا به آنان که از تو بریده‌اند پیوندم، یا از آنان که به تو پیوسته‌اند بریده شوم»<ref>نیایش بیستم.</ref>. | ||
همان‌طور که در ابتدای نوشتار مذکور آمد افراد با [[ایمانی]] هستند که [[خدا]] را [[دوست]] می‌دارند و خدا نیز ایشان را دوست می‌دارد<ref>{{متن قرآن|فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ}} «خداوند به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند» سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>. لازمه [[محبت خدا]] به این افراد آن است که ایشان پروردگارشان را بر همه چیز ترجیح می‌دهند؛ بر هر چیزی، مثل [[مال]] و [[ثروت]]، [[شرف]] و [[منزلت]]، [[قوم]] و خویش و [[یاران]] و غیر اینها. در نتیجه در عرصه اجتماع آنان با هیچ‌کس از [[دشمنان خدا]] پیوند [[دوستی]] برقرار نمی‌کنند و پیوند [[ولایت]] و دوستی آنها تنها با [[اولیای الهی]] است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۳۸۳.</ref>. دعاهای اخیر که از [[امام سجاد]]{{ع}} [[نقل]] شد انعکاس همین [[فرهنگ]] [[قرآنی]] است.<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ۱۴۳۰ هجری؛ الصحیفة السجادیة الجامعة، (تصحیح) سیدمحمدباقر موحّد ابطحی اصفهانی، مؤسسه الامام الهدی، قم، ۱۳۸۱ش، ۱۴۲۳ق؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۱ش؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی، انتشارات اسلامی، تهران؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، منشورات جامعه المدرسین فی الحوزة العلمیه، قم؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، انشارات الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان.</ref>.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۷۹.</ref> | همان‌طور که در ابتدای نوشتار مذکور آمد افراد با [[ایمانی]] هستند که [[خدا]] را [[دوست]] می‌دارند و خدا نیز ایشان را دوست می‌دارد<ref>{{متن قرآن|فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ}} «خداوند به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند» سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>. لازمه [[محبت خدا]] به این افراد آن است که ایشان پروردگارشان را بر همه چیز ترجیح می‌دهند؛ بر هر چیزی، مثل [[مال]] و [[ثروت]]، [[شرف]] و [[منزلت]]، [[قوم]] و خویش و [[یاران]] و غیر اینها. در نتیجه در عرصه اجتماع آنان با هیچ‌کس از [[دشمنان خدا]] پیوند [[دوستی]] برقرار نمی‌کنند و پیوند [[ولایت]] و دوستی آنها تنها با [[اولیای الهی]] است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۳۸۳.</ref>. دعاهای اخیر که از [[امام سجاد]] {{ع}} [[نقل]] شد انعکاس همین [[فرهنگ]] [[قرآنی]] است.<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ۱۴۳۰ هجری؛ الصحیفة السجادیة الجامعة، (تصحیح) سیدمحمدباقر موحّد ابطحی اصفهانی، مؤسسه الامام الهدی، قم، ۱۳۸۱ش، ۱۴۲۳ق؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۱ش؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی، انتشارات اسلامی، تهران؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، منشورات جامعه المدرسین فی الحوزة العلمیه، قم؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، انشارات الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان.</ref>.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۷۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۳: | ||
[[رده:حب خدا]] | [[رده:حب خدا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۶
حب خدا از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حب خدا در قرآن - حب خدا در حدیث - حب خدا در اخلاق اسلامی - حب خدا در معارف دعا و زیارات - حب خدا در معارف و سیره سجادی - حب خدا در معارف و سیره رضوی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
حُبّ، به معنی دوستی، علاقه و میل شدید است و ضد آن بُغض می‌باشد[۱]. متعلَّق حُبّ، اشخاص و اشیای گوناگونی می‌توانند باشند. ارزشمندترین مرتبه حب و عالی‌ترین سنخ محبّت آن است که به خدای بزرگ تعلّق پیدا کند. قرآن کریم از گروهی ممتاز سخن می‌گوید که وصف بارز آنان محبت متقابل ایشان و خداوند است؛ کسانی که خدا ایشان را دوست می‌دارد و آنان نیز دوستدار خدایند[۲]. بنا به توصیف قرآن، اهل ایمان خدا را بیشتر از هرچیز و هر کس دوست می‌دارند: ﴿وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ﴾[۳]. در سخنان اهل‌بیت و اولیای معصومین (ع) نیز محبّت خدا به شکل بارزی نمودار است. برای اولیای الهی محبت محبوب ارزنده‌ترین چیز است و فراق و جدایی او بزرگ‌ترین کیفر. امیرالمؤمنین (ع) در دعای کمیل خدایش را چنین می‌خواند: «ای معبود من، آقای من، مولای من و ای پروردگارم، گیرم که بر عذاب تو صبر کنم، چگونه بر دوری‌ات صبر نمایم؟!»[۴] و نیز: «وَ اجْعَلْ لِسَانِي بِذِكْرِكَ لَهِجاً وَ قَلْبِي بِحُبِّكَ مُتَيَّماً»[۵]؛ «زبانم را به ذکرت گویا کن، و دلم را به محبتت شیفته ساز».
امام سجاد (ع) نیز در دعاهای خویش حبّ الله را درخواست می‌کند: «معبودا! ما را از کسانی قرار ده که برای قرب و ولایت خود اختیار کردی و برای مهر و دوستی خود خالصشان نمودی و دلشان را برای دوستی‌ات فارغ ساخت»[۶]. و همچنین: «از تو می‌خواهم که مرا از آنان قرار دهی که از دوستی‌ات سهم بیشتری می‌گیرند»[۷]. حضرت در وصف محبّین، که محبّت شدیدی به ذات باری تعالی دارند، می‌فرماید: «اینان کسانی هستند که سوز محبت تو سراسر دلشان را پر کرده است»[۸]. از حوض‌های دوستی با جام لطف جرعه می‌نوشند[۹].[۱۰]
محبت الهی حقیقی و راستین
عده‌ای گفته‌اند که محبّت وصفی شهوانی است و لذا تنها به مادیات و جسمانیات تعلق می‌گیرد. و اگر در پاره‌ای آیات و روایات این کلمه به کار رفته، منظور از محبّت به خدا، اطاعت اوست؛ یعنی استعمال کلمه محبت در خدای تعالی مجازی است نه حقیقی. اما به حکم آیه ۳۱ سوره آل عمران این سخن باطل است و استعمال محبت در خدای تعالی آنجا که می‌فرماید: «بگو اگر خدای را دوست دارید از من پیروی کنید تا خدا نیز شما را دوست بدارد و گناهانتان را ببخشد و خدا آمرزنده و مهربان است». استعمالی است حقیقی[۱۱]. ما اگر به خودمان مراجعه کنیم می‌بینیم حتی محبتی که به انبیا و اوصیا (ع) داریم و همچنین علاقه‌ای که به بندگان صالح و اولیای پاک الهی داریم از آن روست که آنها را بندگان شایسته و محبوب خدا می‌دانیم. پس در واقع ریشه محبت ما به آنان، چیزی جز محبت فطری و پاک انسانی نسبت به خدای متعال نیست. این محبت ریشه در نهاد آدمی دارد که با معرفت خداوند و حب به او سرشته شده است، همان که آفریدگار ما، ولی نعمت ما و هادی ماست.[۱۲]
عوامل و زمینه‌های محبت خدا
بر اساس آیه ۳۱ سوره آل عمران و مطابق توضیحی که داده شد پیروی از بنده خالص و محبوب خدا یعنی پیامبر گرامی اسلام (ص) هم نشانه صدق ما در ادعای محبت خدا و هم عامل تعلّق محبت خدا به ما است که نتیجه آن آمرزش گناهان و پاکسازی وجود ما می‌باشد. با نگاهی به دیگر آیات قرآن می‌توان از احسان[۱۳]؛ توبه[۱۴]؛ پاکیزگی و طهارت[۱۵]؛ تقوا[۱۶]؛ صبر[۱۷]؛ توکل[۱۸]، قسط و عدالت[۱۹] و قتال و جهاد در راه خدا[۲۰] به عنوان عوامل جلب محبت الهی نام برد.[۲۱]
حبّ الهی در صحیفه سجادیه
محبت خدا در صحیفه سجادیه نمود آشکاری دارد و ابعاد گوناگونی را شامل می‌شود. امام سجاد (ع) از خداوند می‌خواهد که دلش را از هر محبتی جز محبت خداوند خالی گرداند: «فَرِّغْ قَلْبِي لِمَحَبَّتِكَ»[۲۲]؛ (بار خدایا بر محمد و خاندانش درود بفرست) و دلم از هر محبتی تهی گردان (تا تنها جای محبت تو باشد). وی آرزومندانه محبت الهی را طلب می‌کند: «ای خداوند من، تو خود در کتاب محکمت گفته‌ای که توبه بندگانت را می‌پذیری و گناهانشان را عفو می‌کنی و توبه کنندگان را دوست می‌داری، پس همچنان که وعده داده‌ای توبه من بپذیر و همچنان که برعهده گرفته‌ای از خطاهای من درگذر و آن سان که شرط کرده‌ای محبت خود نصیب من ساز»[۲۳].
همچنین: «بار خدایا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و ما را از پیش‌رو و پشت‌سر و جانب راست و جانب چپ و از هر طرف حفاظت فرمای، آن سان که از معصیت تو در امان مانیم و به اطاعت تو راه یابیم و هر چه کنیم در طریق محبت تو باشد»[۲۴]. و نیز: «بار خدایا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و در اوقات غفلتم به یادِ خود آگاهی ده و در ایام فرصتم به طاعت خود برگمار و برای وصول به آستان محبت خود راهی هموار پیش پای من گشای»[۲۵]. با دقت در ادعیه صحیفه می‌بینیم که حضرت در سخن از محبت، آن را در گستره اجتماع و چگونگی برقراری روابط اجتماعی هم مطرح می‌کند: «بار خدایا،... قلبم را از بدسیرتان به بیم افکن و انس خود و دوستان خود و بندگان فرمانبردارت را نصیب من کن»[۲۶]. همچنین: «خدایا،... چنان مکن که دیدگانم از دیدن راه تو نابینا بود یا به خلاف محبت تو گام بردارم، یا به آنان که از تو بریده‌اند پیوندم، یا از آنان که به تو پیوسته‌اند بریده شوم»[۲۷]. همان‌طور که در ابتدای نوشتار مذکور آمد افراد با ایمانی هستند که خدا را دوست می‌دارند و خدا نیز ایشان را دوست می‌دارد[۲۸]. لازمه محبت خدا به این افراد آن است که ایشان پروردگارشان را بر همه چیز ترجیح می‌دهند؛ بر هر چیزی، مثل مال و ثروت، شرف و منزلت، قوم و خویش و یاران و غیر اینها. در نتیجه در عرصه اجتماع آنان با هیچ‌کس از دشمنان خدا پیوند دوستی برقرار نمی‌کنند و پیوند ولایت و دوستی آنها تنها با اولیای الهی است[۲۹]. دعاهای اخیر که از امام سجاد (ع) نقل شد انعکاس همین فرهنگ قرآنی است.[۳۰].[۳۱]
منابع
پانویس
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ص۱۷۸.
- ↑ ﴿فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ﴾ «خداوند به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند» سوره مائده، آیه ۵۴.
- ↑ «و مؤمنان، خداوند را دوستدارترند» سوره بقره، آیه ۱۶۵.
- ↑ مفاتیح الجنان.
- ↑ مفاتیح الجنان.
- ↑ الصحیفة السجادیة الجامعة، ص۱۹۰.
- ↑ الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۸۹.
- ↑ الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۹۳.
- ↑ الصحیفة السجادیة الجامعة، دعای ۱۹۳.
- ↑ رکنی یزدی، فاطمه، مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۸.
- ↑ المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۳، ص۱۶۲.
- ↑ فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه، دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۹.
- ↑ ﴿إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ﴾ «خداوند نیکوکاران را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۱۹۵.
- ↑ ﴿إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ﴾ «بی‌گمان خداوند توبه کاران و شست‌وشوکنندگان را دوست می‌دارد» سوره بقره، آیه ۲۲۲.
- ↑ ﴿وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ﴾ «و خداوند پاکیزگان را دوست می‌دارد» سوره توبه، آیه ۱۰۸.
- ↑ ﴿فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ﴾ «بی‌گمان خداوند پرهیزگاران را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۷۶.
- ↑ ﴿وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ﴾ «و خداوند شکیبایان را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.
- ↑ {{متن قرآن| ﴿إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ﴾ «خداوند توکل کنندگان (به خویش) را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.
- ↑ ﴿إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ﴾ «خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره مائده، آیه ۴۲.
- ↑ ﴿إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ﴾ «بی‌گمان خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او صف زده کارزار می‌کنند چنان که گویی بنیادی به هم پیوسته (و استوار) اند» سوره صف، آیه ۴.
- ↑ رکنی یزدی، فاطمه، مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۹.
- ↑ دعای ۲۱.
- ↑ نیایش سی‌ویکم.
- ↑ نیایش ششم.
- ↑ نیایش بیستم.
- ↑ نیایش بیست‌ویکم.
- ↑ نیایش بیستم.
- ↑ ﴿فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ﴾ «خداوند به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند» سوره مائده، آیه ۵۴.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۳۸۳.
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ۱۴۳۰ هجری؛ الصحیفة السجادیة الجامعة، (تصحیح) سیدمحمدباقر موحّد ابطحی اصفهانی، مؤسسه الامام الهدی، قم، ۱۳۸۱ش، ۱۴۲۳ق؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۱ش؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی، انتشارات اسلامی، تهران؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، منشورات جامعه المدرسین فی الحوزة العلمیه، قم؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، انشارات الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان.
- ↑ رکنی یزدی، فاطمه، مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۹.