قیام عبدالله بن معاویه: تفاوت میان نسخهها
(←مقدمه) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = عبدالله بن معاویه | |||
| عنوان مدخل = [[قیام عبدالله بن معاویه]] | |||
| مداخل مرتبط = [[قیام عبدالله بن معاویه در تاریخ اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
در بحث از علل [[پیروزی]] [[عباسیان]] بر [[امویان]] از آشوبهایی یاد میشود که نقش عمدهای را در این پیروزی ایفا کردند؛ یکی از این [[قیامها]]، [[قیام]] [[عبدالله بن معاویه]]، نواده [[جعفر بن ابی طالب]]، در [[محرم]] ۱۲۷ ق در [[شهر کوفه]] بود. | در بحث از علل [[پیروزی]] [[عباسیان]] بر [[امویان]] از آشوبهایی یاد میشود که نقش عمدهای را در این پیروزی ایفا کردند؛ یکی از این [[قیامها]]، [[قیام]] [[عبدالله بن معاویه]]، نواده [[جعفر بن ابی طالب]]، در [[محرم]] ۱۲۷ ق در [[شهر کوفه]] بود. | ||
بعد از [[نبرد]] اولیه و [[شکست]] سخت عبدالله از [[سپاهیان]] اموی در [[کوفه]]، وی به طرف ایران عقب نشست و پس از [[تصرف]] [[همدان]]، [[قم]]، [[ری]]، [[قومس]]، [[اصفهان]]، [[فارس]] و کرمان، ارتباط امویان را با نواحی [[شرق]] [[خلافت]] قطع کرد و با [[نصب]] کارگزارانی بر آن نواحی<ref>مقاتل الطالبیین، ص۱۱۵.</ref> و ضرب سکه به نام خود عملاً مدعی خلافت گردید<ref>ابن حبیب، أسماء المغتالین، ص۱۸۹.</ref>. بدین ترتیب دامنه قیام عبدالله خیلی زود [[مدائن]] و جبال و فارس را فراگرفت و گروههای ناراضی که به دنبال راهی برای پیروزی بر امویان بودند، زیر درفش وی فراهم آمدند<ref>الفرق بین الفرق، ص۲۴۵؛ الکامل، ج۴، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref>؛ به گونهای که دستههای ناهمگونی چون [[شیعیان]]، خوارج، بزرگان [[بنیامیه]] و حتی [[سفاح]] و [[منصور]] به وی پیوستند<ref>مقاتل الطالبیین، ص۱۱۵ قس: اخبار الدولة العباسیة که در این زمینه خاموش است (ص ۳۰۶) در حالی که دیگران نیز روایت ابوالفرج را تأیید میکنند (الکامل، ج۵، ص۳۷۰- ۳۷۲). البته، با توجه به این که عبدالله مدعی خلافت بوده، در واقع رقیبی برای آل عباس شمرده میشده است؛ خصوصاً که قیام او در آستانه پیروزی عباسیان نزدیک بود که راز و رمز دعوت عباسی را آشکار کند. بنابراین، بعید نمینماید که آل عباس برای اطلاع از اوضاع و احوال و پیوند دادن دعوت عبدالله به کار خویش به وی پیوسته باشند.</ref>؛ اما [[سپاه اموی]] به [[فرماندهی]] [[عامر بن ضَبّاره]] سرانجام | بعد از [[نبرد]] اولیه و [[شکست]] سخت عبدالله از [[سپاهیان]] اموی در [[کوفه]]، وی به طرف ایران عقب نشست و پس از [[تصرف]] [[همدان]]، [[قم]]، [[ری]]، [[قومس]]، [[اصفهان]]، [[فارس]] و کرمان، ارتباط امویان را با نواحی [[شرق]] [[خلافت]] قطع کرد و با [[نصب]] کارگزارانی بر آن نواحی<ref>مقاتل الطالبیین، ص۱۱۵.</ref> و ضرب سکه به نام خود عملاً مدعی خلافت گردید<ref>ابن حبیب، أسماء المغتالین، ص۱۸۹.</ref>. بدین ترتیب دامنه قیام عبدالله خیلی زود [[مدائن]] و جبال و فارس را فراگرفت و گروههای ناراضی که به دنبال راهی برای پیروزی بر امویان بودند، زیر درفش وی فراهم آمدند<ref>الفرق بین الفرق، ص۲۴۵؛ الکامل، ج۴، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref>؛ به گونهای که دستههای ناهمگونی چون [[شیعیان]]، خوارج، بزرگان [[بنیامیه]] و حتی [[سفاح]] و [[منصور]] به وی پیوستند<ref>مقاتل الطالبیین، ص۱۱۵ قس: اخبار الدولة العباسیة که در این زمینه خاموش است (ص ۳۰۶) در حالی که دیگران نیز روایت ابوالفرج را تأیید میکنند (الکامل، ج۵، ص۳۷۰- ۳۷۲). البته، با توجه به این که عبدالله مدعی خلافت بوده، در واقع رقیبی برای آل عباس شمرده میشده است؛ خصوصاً که قیام او در آستانه پیروزی عباسیان نزدیک بود که راز و رمز دعوت عباسی را آشکار کند. بنابراین، بعید نمینماید که آل عباس برای اطلاع از اوضاع و احوال و پیوند دادن دعوت عبدالله به کار خویش به وی پیوسته باشند.</ref>؛ اما [[سپاه اموی]] به [[فرماندهی]] [[عامر بن ضَبّاره]] سرانجام عبدالله بن معاویه را [[شکست]] داد. عبدالله به سوی ابومسلم در [[خراسان]] گریخت و به دست او به [[قتل]] رسید<ref>مقاتل الطالبیین، ص۱۱۶.</ref>. | ||
[[قیام]] عبدالله برای [[عباسیان]] مانند یک [[امتحان]] بود؛ زیرا همزمان با تلاش سخت [[امویان]] برای [[سرکوب]] وی، عباسیان با [[نظارت]] دقیق، هم تجربه آموختند و هم در [[رهبری]] داعیان خراسان تغییراتی ایجاد کردند که در [[پیروزی]] آنان تأثیر بسیار داشت و هم توانستند در [[پناه]] قیام [[عبدالله بن معاویه]] ـ که در ناحیه جبال [[سدی]] میان خراسان و [[شام]] به وجود آورده بود ـ کار [[دعوت]] را در خراسان به سامان آورند<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۷.</ref>. | [[قیام]] عبدالله برای [[عباسیان]] مانند یک [[امتحان]] بود؛ زیرا همزمان با تلاش سخت [[امویان]] برای [[سرکوب]] وی، عباسیان با [[نظارت]] دقیق، هم تجربه آموختند و هم در [[رهبری]] داعیان خراسان تغییراتی ایجاد کردند که در [[پیروزی]] آنان تأثیر بسیار داشت و هم توانستند در [[پناه]] [[قیام]] [[عبدالله بن معاویه]] ـ که در ناحیه جبال [[سدی]] میان خراسان و [[شام]] به وجود آورده بود ـ کار [[دعوت]] را در خراسان به سامان آورند<ref>[[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه]] ص ۷.</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
* [[بنی امیه]] | |||
* [[عباسیان]] | |||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:IM009737.jpg|22px]] [[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|'''تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه''']] | # [[پرونده:IM009737.jpg|22px]] [[سید احمد رضا خضری|خضری، سید احمد رضا]]، [[تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه (کتاب)|'''تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:قیام عبدالله بن معاویه]] | [[رده:قیام عبدالله بن معاویه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۲
مقدمه
در بحث از علل پیروزی عباسیان بر امویان از آشوبهایی یاد میشود که نقش عمدهای را در این پیروزی ایفا کردند؛ یکی از این قیامها، قیام عبدالله بن معاویه، نواده جعفر بن ابی طالب، در محرم ۱۲۷ ق در شهر کوفه بود.
بعد از نبرد اولیه و شکست سخت عبدالله از سپاهیان اموی در کوفه، وی به طرف ایران عقب نشست و پس از تصرف همدان، قم، ری، قومس، اصفهان، فارس و کرمان، ارتباط امویان را با نواحی شرق خلافت قطع کرد و با نصب کارگزارانی بر آن نواحی[۱] و ضرب سکه به نام خود عملاً مدعی خلافت گردید[۲]. بدین ترتیب دامنه قیام عبدالله خیلی زود مدائن و جبال و فارس را فراگرفت و گروههای ناراضی که به دنبال راهی برای پیروزی بر امویان بودند، زیر درفش وی فراهم آمدند[۳]؛ به گونهای که دستههای ناهمگونی چون شیعیان، خوارج، بزرگان بنیامیه و حتی سفاح و منصور به وی پیوستند[۴]؛ اما سپاه اموی به فرماندهی عامر بن ضَبّاره سرانجام عبدالله بن معاویه را شکست داد. عبدالله به سوی ابومسلم در خراسان گریخت و به دست او به قتل رسید[۵].
قیام عبدالله برای عباسیان مانند یک امتحان بود؛ زیرا همزمان با تلاش سخت امویان برای سرکوب وی، عباسیان با نظارت دقیق، هم تجربه آموختند و هم در رهبری داعیان خراسان تغییراتی ایجاد کردند که در پیروزی آنان تأثیر بسیار داشت و هم توانستند در پناه قیام عبدالله بن معاویه ـ که در ناحیه جبال سدی میان خراسان و شام به وجود آورده بود ـ کار دعوت را در خراسان به سامان آورند[۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۱۱۵.
- ↑ ابن حبیب، أسماء المغتالین، ص۱۸۹.
- ↑ الفرق بین الفرق، ص۲۴۵؛ الکامل، ج۴، ص۲۸۴ - ۲۸۵.
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۱۱۵ قس: اخبار الدولة العباسیة که در این زمینه خاموش است (ص ۳۰۶) در حالی که دیگران نیز روایت ابوالفرج را تأیید میکنند (الکامل، ج۵، ص۳۷۰- ۳۷۲). البته، با توجه به این که عبدالله مدعی خلافت بوده، در واقع رقیبی برای آل عباس شمرده میشده است؛ خصوصاً که قیام او در آستانه پیروزی عباسیان نزدیک بود که راز و رمز دعوت عباسی را آشکار کند. بنابراین، بعید نمینماید که آل عباس برای اطلاع از اوضاع و احوال و پیوند دادن دعوت عبدالله به کار خویش به وی پیوسته باشند.
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص۱۱۶.
- ↑ خضری، سید احمد رضا، تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه ص ۷.