ندای آسمانی (نشانه ظهور): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
== پرسش مستقیم == | == پرسش مستقیم == | ||
{{پرسش‌های وابسته}} | |||
# [[صیحه آسمانی که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)]] | # [[صیحه آسمانی که از نشانه‌های حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)]] | ||
# [[آیا ندای آسمانی از نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی است؟ (پرسش)]] | # [[آیا ندای آسمانی از نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی است؟ (پرسش)]] | ||
{{پایان پرسش‌های وابسته}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۲
از نشانه‌های حتمی ظهور، صیحه یا ندایی است که از آسمان شنیده می‌شود. این صدا به گونه‌ای است که همه مردم آن را می‌شنوند. در این صیحه گفته می‌شود که حق با علی و شیعیان اوست و با معرفی امام مهدی(ع) دستور به اطاعت از ایشان می‌دهد. بعد از این ندا، صدایی هم از زمین شنیده می‌شود که مردم را از اجابت دعوت حضرت بازمی‌دارد. ندای دوم از شیطان است.
معناشناسی
از نشانه‌های حتمی ظهور ندای آسمانی است که صیحه نام دارد. منظور از صیحه، صدایی است که در آستانۀ ظهور امام زمان(ع) طنین انداز شده و همۀ مردم آن را می‌شنوند. برای این صدای آسمانی غیر از تعبیر صیحه، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" اعلان"، "فزعه" و "هدّه" نیز استفاده شده است. ممکن است اینها تعبیرهایی گوناگون از یک حادثه و یا دست‌کم، اَشکال گوناگون یک حادثه باشند. مراد از همه آنها، بلند شدن صدایی در آسمان است. ولی به اعتبار اینکه صدای عظیم، بیدارباشی است که همه را متوجه خود میکند و نیز موجب وحشت عمومی و ایجاد دلهره و اضطراب می‌گردد، به آن صیحه، فزعه، صوت و نداء که هریک بیانگر ویژگی از آن حادثه‌اند، اطلاق شده است. این احتمال هم وجود دارد که آنها سه حادثه جدای از هم باشند که در یک زمان رخ نمی‌دهند، بلکه ابتدا صدایی عظیم همه را متوجه خود میکند (صیحه)، به دنبال آن صدایی هولناک، مردم را به وحشت می‌اندازد (فزعه) و آنگاه صدایی از آسمان شنیده می‌شود که مردم را به سوی مهدی(ع) فرا می‌خواند[۱].
ویژگی‌های صیحه
وقوع صیحه به گونه‌ای خواهد بود که همۀ مردم را متوجه ظهور خواهد کرد. ندای آسمانی، صدایی است که از آسمان، توسط جبرئیل امین بلند می‌شود و در آن به معرفی حضرت مهدی(ع) و بیان نام و نسب و حقانیت او و پیروانش می‌پردازد و به زبانی رسا چنین اعلام میکند: «صبح نزدیک شد، بدانید که حق با مهدی(ع) و شیعیان اوست» و پس از آن، امام عصر(ع) ظهور میکند. با توجه به کینه‌توزی و دشمنی شیطان نسبت به فرزندان آدم و سعی در گمراه نمودن آنان، از طرف او نیز ندایی به گوش رسیده و باعث سردرگمی مردم می‌شود[۲]. البته این صدا با ندای دعوت به سوی حضرت متفاوت بوده و اگر انسان به آن دو ندا توجه کرده و با هم مقایسه کند پی به صحّت و درستی ندای حق می‌برد، مانند اینکه ندای حق از طرف آسمان به گوش می‌رسد و ندای باطل و شیطانی، زمینی است، یعنی تفاوت آسمانی و زمینی بودن در نداها وجود دارد و این برای مردم قابل تشخیص است. و نیز مراجعه به راویان حدیث یکی دیگر از راه‌های تشخیص ندای حق از باطل است[۳]. ندای آسمانی]] در سال قبل از ظهور اتفاق میافتد، هنگامی که شرایط ظهور منجی فراهم شود و خداوند، زمان را برای امر ظهور مناسب بداند به مردم این آگاهی را می‌دهد که خداوند، اجازه ظهور را صادر کرده است. زمان این ندا در احادیث، گوناگون، ۲۳ ماه رمضان، ماه رجب، ماه محرم و روز عاشورا، گفته شده است. ویژگی این ندا آن است که هر کس در زمین است، آن را به زبان خود می‌شنود. زیرا امام صادق(ع) فرمود: عمومی است و آن را هر قومی به زبان خود می‌شنود[۴].
باید توجه داشت وجود صیحه به معنی این نیست که الزاما همه شنوندگان به آن ایمان می‌آورند، بلکه ممکن است بسیاری هم به آن ایمان نیاورند، هرچند که آن ندا به گوششان می‌رسد و این در روزگار پیامبران گذشته نیز بسیار دیده شده است؛ آنها از حدود و چارچوب‌های قوانین طبیعت پا فراتر گذشته‌اند و معجزاتی داشته‌اند، اما نه تنها مردم به آنها ایمان نیاورده‌اند بلکه آنها را متهم به سحر و جادو کرده‌اند[۵].
روایات دربارۀ صیحه
در مورد صیحه سه دسته روایت وجود دارد:
- روایاتی که به صورت اجمال وجود و حتمی بودن ندا را مطرح می کنند؛ ابوحمزه ثمالی میگوید به امام باقر (ع) عرض کردم: آیا خروج سفیانی حتمی است؟ فرمود: «آری، و ندا هم حتمی است»[۶].
عمر بن حنظله نقل میکند: از امام صادق (ع) شنیدم که فرمود: «پنج علامت قبل از قیام قائم (ع) اتفاق میافتد: صیحه آسمانی و خروج سفیانی و فرو رفتن در زمین، قتل نفس زکیه و خروج یمانی... سپس میگوید من آیه ﴿إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ﴾ را قرائت کردم و پرسیدم آیا مقصود از آن صیحه است؟ امام فرمود: اگر چنین شود گردن‌های دشمنان خدا خاضع شود»[۷].
- روایاتی که از دو گونه ندا سخن میگوید: ندای حق و ندای باطل که یکی پس از دیگری روی خواهد داد؛ امام باقر (ع) فرمودند: «ندا دهنده ای از آسمان ندا می‌دهد که فلان بن فلان امام است و اسمش را هم می‌آورد. ابلیس ملعون نیز از زمین ندا میکند، همان طور که در شب پیمان عقبه، به رسول خدا (ص) ندا کرد»[۸]
- روایاتی که از ندای به نام قائم (ع) بدون پرداختن به ندای باطل، خبر می‌دهند؛ امام باقر (ع) فرمودند: «از نشانه‌های ظهور، خروج سفیانی و ... ندادهندهای است که به نام او (قائم (ع)) و پدرش ندا می‌دهد»[۹].
- روایایی که از ندا به حقانیت امیرالمؤمنین ((ع)] و اهل بیت (ع) سخن میگوید: سیوطی از نعیم بن حماد روایت کرده است که امام علی بن ابی طالب (ع) فرمود: هرگاه این ندا از آسمان برخاست که: "حق با آل محمد (ع) است" در آن هنگام نام مهدی بر سر زبان‌ها افتد، مردم از دوستی او سیراب شوند و جز او را یاد نکنند»[۱۰].[۱۱]
نتیجه‌گیری
از مجموع روایات و مطالب به دست می‌آید:
- روایات حتمی بودن اصل ندای آسمانی را می‌رسانند؛ ولی بیان کننده حتمی بودن خصوصیات ندای آسمانی نیستند مانند زمان وقوع. یعنی اگر زمان ندا، شب جمعه و بیست و سوم ماه مبارک رمضان معرفی می‌شود این مطلب، حتمی نیست و احتمال بداء در آن می‌رود بنابراین، می‌توان در هر روز و شب، منتظر ظهور حضرت مهدی (ع) بود: «تَوَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً»[۱۲].
- این صدا، از آسمان شنیده می‌شود؛ به گونه‌ای که همۀ مردم کره زمین آن را می‌شنوند و به خود میآیند.
- محتوای این پیام آسمانی، دعوت به حق و حمایت از حضرت مهدی (ع) و بیعت با آن حضرت است.
- همزمان با شنیده شدن این صدا از آسمان یا کمی پس از آن، روی زمین نیز صدایی شنیده می‌شود. ندا دهنده آن، شیطان است که مردم را به گمراهی فرا می‌خواند و میکوشد با ایجاد تردید در مردم، آنان را از حمایت مهدی (ع) و اجابت دعوت آسمانی، بازدارد[۱۳].
پرسش مستقیم
منابع
صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور
م‍ح‍م‍دی ری‌ش‍ه‍ری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی.
قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور
موسوی‌نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان
سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت
زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید
زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی
یوسفیان، مهدی، رخدادهای ظهور
حسنی، سید نذیر، مصلح کل
اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور
رحیمی، عباس، امید فردا
فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی
امامی میبدی، علی رضا، آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی
طاهری؛ حبیب‌الله، سیمای آفتاب
رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات
باقری‌زاده اشعری، محمد، از امام مهدی بیشتر بدانیم
خیراللهی، زهرا؛ موسوی شکور، فخری سادات، علائم ظهور در آیات قرآن
نویسندگان کتاب؛ آفتاب مهر
سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت .
پانویس
- ↑ ر.ک: م‍ح‍م‍دی ری‌ش‍ه‍ری، محمد، دانشنامه امام مهدی، ج ۷، ص۴۴۱ ـ ۴۴۴؛ زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی، ص۳۴ ـ ۳۶؛ فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص۱۹۸؛ امامی میبدی، علی رضا، آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی، ص۱۹۷؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید، ص۲۶۶، ۲۶۷؛ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص۲۸۴-۲۸۷؛ موسوی‌نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ج۲، ص۵۸، ۵۹؛ اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی، ص۲۸۴-۲۸۷؛ خیراللهی، زهرا؛ موسوی شکور، فخری سادات، علائم ظهور در آیات قرآن، ص۲۳۵ـ ۲۳۷.
- ↑ زراره میگوید به امام صادق(ع) عرض کردم: «عجبت اصلحك الله و اني لا عجب من القائم كيف يقاتل مع ما يرون من العجائب من خسف البيداء بالجيش و من النداء الذي تكون من السماء؟ فقال: إن الشيطان لا يدعهم حتي ينادي كما نادي برسول الله(ص) يوم العقبة»؛ در شگفتم خداوند امر شما را اصلاح کند (یا شما را به سلامت دارد) و من در عجبم از قائم(ع) که چگونه با او جنگ می‌کنند با وجود آنچه از شگفتی‌ها می‌بینند از فرو بردن زمین سپاه را و آن صدا که از آسمان می‌باشد؟ پس حضرت فرمود: همانا شیطان آنا را رها نمی‌کند؟ تا جایی که ندا کند، همچنان که [مربوط] به رسول خدادر روز عقبه ندا کرد، غیبة نعمانی، ص۲۶۴، ح ۲۹.
- ↑ زاره میگوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمود: «یُنَادِی مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ فُلاَناً هُوَ اَلْأَمِیرُ وَ یُنَادِی مُنَادٍ أَنَّ عَلِیّاً وَ شِیعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ قُلْتُ فَمَنْ یُقَاتِلُ اَلْمَهْدِیَّ بَعْدَ هَذَا فَقَالَ إِنَّ اَلشَّیْطَانَ یُنَادِی أَنَّ فُلاَناً وَ شِیعَتَهُ هُمُ اَلْفَائِزُونَ لِرَجُلٍ مِنْ بَنِی أُمَیَّةَ قُلْتُ فَمَنْ یَعْرِفُ اَلصَّادِقَ مِنَ اَلْکَاذِبِ قَالَ یَعْرِفُهُ اَلَّذِینَ کَانُوا یَرْوُونَ وَ یَقُولُونَ إِنَّهُ یَکُونُ قَبْلَ أَنْ یَکُونَ وَ یَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ هُمُ اَلْمُحِقُّونَ اَلصَّادِقُونَ»؛ ندا کنندهای از آسمان ندا میکند که "فقط فلانی امیر است" و آواز دهندهای دیگر ندا میکند فقط علی(ع) و پیروان او پیروزند. گفتم: پس چه کسی پس از این با مهدی(ع) می‌جنگد؟ فرمود؟ شیطان آواز می‌دهد "همانا فلانی و پیروانش پیروزند". شعار به نفع مردی از بنی امیّه. عرض کردم: پس چه کسی می‌تواند راست را از دروغ باز شناسد؟ امام فرمودند: آن را می‌شناسد کسانی که احادیث ما را روایت می‌کنند و آن را بیان می‌کنند قبل از آنکه واقع شود و می‌دانند که آنان دارای حقّند و صادق هستند، غیبة نعمانی، ص۲۶۴، ح ۲۸.
- ↑ «عَام یسْمَعُ کلُ قَوْمٍ بِلِسَانِهِم»، کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، ج۲، ص۶۵۰.
- ↑ ر.ک: زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید، ص۲۶۶، ۲۶۷؛ زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی، ص۳۴ ـ ۳۶؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۰۷؛ باقری‌زاده اشعری، محمد، از امام مهدی بیشتر بدانیم، ص۸۱، ۸۲؛ آفتاب مهر، ج۲، ص۸۰ ـ ۸۲؛ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص۲۸۴-۲۸۷؛ یوسفیان، مهدی، رخدادهای ظهور، ص۲۲ – ۲۴؛ فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص۱۹۸؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۰۷.
- ↑ «قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ خُرُوجُ اَلسُّفْيَانِيِّ مِنَ اَلْمَحْتُومِ قَالَ نَعَمْ وَ اَلنِّدَاءُ مِنَ اَلْمَحْتُومِ»، مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ص ۳۳۸.
- ↑ کافی، جلد ۸، صفحه ۳۱۰؛ الغیبه للطوسی، صفحه ۴۳۶.
- ↑ «يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ إِنَّ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ هُوَ اَلْإِمَامُ بِاسْمِهِ وَ يُنَادِي إِبْلِيسُ مِنَ اَلْأَرْضِ كَمَا نَادَى بِرَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَيْلَةَ اَلْعَقَبَةِ»، ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة.
- ↑ «وَ إِنَّ مِنْ عَلاَمَاتِ خُرُوجِهِ خُرُوجَ اَلسُّفْيَانِيِّ ... وَ مُنَادٍ يُنَادِي بِاسْمِهِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ»، ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۱۲۸.
- ↑ «إِذَا نَادَی مُنَادٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ أَنَّ اَلْحَقَّ فِی آلِ مُحَمَّدٍ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَظْهَرُ اَلْمَهْدِیُّ عَلَی أَفْوَاهِ اَلنَّاسِ، وَ یُشْرَبُونَ حُبَّهُ، فَلاَ یَکُونُ لَهُمْ ذِکْرُ غَیْرِهِ»، سیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۴۰.
- ↑ ر.ک: صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور، ص ۱۱۵ ـ ۱۱۸؛ امامی میبدی، علی رضا، آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی، ص ۱۹۷.
- ↑ طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص ۴۵۷، ح ۴۶۸.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص ۴۴۱ ـ ۴۴۳؛ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص ۲۸۴-۲۸۷؛ زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی، ص ۳۶ ـ ۳۸.
امام مهدی}}