بحث:دیدار با امام مهدی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
(صفحه‌ای تازه حاوی « ==مقدمه== *غیبت امام دوازدهم {{ع}} از ضروریات مذهب شیعه است. بنابر تعا...» ایجاد کرد)
 
جز (جایگزینی متن - 'ابومحمد' به 'ابومحمد')
 
خط ۱۸: خط ۱۸:
*گروهی از علمای بزرگ [[شیعه]] همانند [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]] و [[سید بن طاووس]] بر این باورند که می‌توان در [[غیبت کبری]] به [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} نایل گشت و این را یکی از فواید [[وجود امام زمان]] {{ع}} در [[زمان غیبت]] دانسته‌اند. برخی مسئله‌ای طرح کرده‌اند که وقتی [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} [[غایب]] است، بود و نبود ایشان چه بهره‌ای برای [[شیعیان]] دارد. [[سید مرتضی]] در پاسخ بر آن است که یکی از بهره‌ها، [[امکان ملاقات]] با آن [[امام همام]] {{ع}} است. بنابر نظر او، دلیلی بر رد [[امکان ملاقات]] در دست نیست. [[شیخ طوسی]] [[معتقد]] است که دلیلی در میان‌ نیست که [[امام]] {{ع}} بر همه دوستداران خویش [[پنهان]] است و جایز است که ایشان بر بیش‌تر آنان ظاهر گردد. اگر [[امام]] {{ع}} بر کسی ظاهر نمی‌گردد، به [[دلیل]] کوتاهی‌های خود او است<ref>الغیبة، شیخ طوسی/ ۶۸؛ چشم به راه مهدی‌، ۷۳ و ۷۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 427.</ref>.
*گروهی از علمای بزرگ [[شیعه]] همانند [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]] و [[سید بن طاووس]] بر این باورند که می‌توان در [[غیبت کبری]] به [[دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}} نایل گشت و این را یکی از فواید [[وجود امام زمان]] {{ع}} در [[زمان غیبت]] دانسته‌اند. برخی مسئله‌ای طرح کرده‌اند که وقتی [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} [[غایب]] است، بود و نبود ایشان چه بهره‌ای برای [[شیعیان]] دارد. [[سید مرتضی]] در پاسخ بر آن است که یکی از بهره‌ها، [[امکان ملاقات]] با آن [[امام همام]] {{ع}} است. بنابر نظر او، دلیلی بر رد [[امکان ملاقات]] در دست نیست. [[شیخ طوسی]] [[معتقد]] است که دلیلی در میان‌ نیست که [[امام]] {{ع}} بر همه دوستداران خویش [[پنهان]] است و جایز است که ایشان بر بیش‌تر آنان ظاهر گردد. اگر [[امام]] {{ع}} بر کسی ظاهر نمی‌گردد، به [[دلیل]] کوتاهی‌های خود او است<ref>الغیبة، شیخ طوسی/ ۶۸؛ چشم به راه مهدی‌، ۷۳ و ۷۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 427.</ref>.
==[[دیدار]] با [[امام]] در عصر [[غیبت کبری]] در [[توقیع]] [[امام زمان]] {{ع}}==
==[[دیدار]] با [[امام]] در عصر [[غیبت کبری]] در [[توقیع]] [[امام زمان]] {{ع}}==
*در [[توقیع]] [[امام زمان]] {{ع}} خطاب به [[آخرین نایب]] خاص، [[علی بن محمد سمری]]، آمده است که [[امام]] {{ع}} او را از پایان عمرش باخبر می‌سازد و از آغاز [[غیبت کبری]] [[آگاه]] می‌کند و بدو [[فرمان]] می‌دهد که کسی را پس از خود به [[نیابت]] برنگزیند و در پایان می‌فرماید: هر کس پیش از [[خروج سفیانی]] و [[صیحه آسمانی]] مدعی [[دیدار]] با من شود، [[کذاب]] است. بسیاری از علمای [[شیعه]] این [[توقیع]] را در کتب [[روایی]] خویش آورده‌اند<ref>کمال الدین‌، ۲- ۱/ ۵۱۶؛ الغیبة، شیخ طوسی/ ۲۴۳؛ کشف الغمة، ۳/ ۳۲۰.</ref>. برخی با استناد به این [[توقیع]] و نیز شواهد دیگر، بر آن رفته‌اند که [[دیدار]] با [[امام]] {{ع}} در [[عصر غیبت]]، ممکن نیست و اگر برای کسی پیش آید، از آن پرده بر نمی‌دارد و سخن نمی‌گوید. در برابر، برخی دیگر در [[سند]] این [[توقیع]] خدشه وارد کرده و آن را ضعیف و مرسل دانسته‌اند<ref>بحارالانوار، ۵۳/ ۳۱۸.</ref>. اما [[حقیقت]] این است که [[توقیع]] یاد شده را نمی‌توان مرسل دانست؛ زیرا [[شیخ طوسی]] آن را بی‌واسطه از [[ابو محمد]] مُکتب [[نقل]] کرده است که از [[مشایخ]] وی بوده است و [[ابومحمد]] نیز آن را در خانه [[سمری]] استنساخ کرده است. بدین سان، با بررسی شرح حال [[راویان]] [[توقیع]] روشن می‌شود که [[توقیع]]، مرسل یا ضعیف و غیر قابل [[اعتماد]] نیست و [[شیخ صدوق]] آن را از [[مشایخ]] [[معتمد]] خویش [[نقل]] کرده است<ref>مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۵۸؛ چشم به راه مهدی‌، ۵۸- ۵۱.</ref>. برخی دیگر از محققین تفسیرهایی از [[توقیع]] به دست داده‌اند که از این گذر، ناسازگاری آن با [[ملاقات امام]] {{ع}} در [[عصر غیبت]] از میان رفته است؛ مثلًا گفته‌اند که مراد از [[دیدار]] [[امام]] {{ع}}، [[ظهور]] او است بدین معنا که هر کس پیش از [[خروج سفیانی]] و صحیحه آسمانی مدعی شود که [[امام زمان]] {{ع}} [[ظهور]] کرده و او به [[دیدار]] آن [[امام]] {{ع}} نایل گشته است، [[دروغگو]] است<ref>آخرین امید، ۶۶.</ref> یا گفته‌اند که هر کس مدعی شود هر گاه بخواهد، [[امام]] {{ع}} را می‌بیند، [[دروغگو]] است<ref>امامت و مهدویت‌، ۲/ ۴۷۵.</ref>. برخی دیگر نیز معتقدند که مراد این است: هر کس ادعای [[دیدار]] [[امام]] را به عنوان [[نایب خاص]] سر دهد، [[دروغگو]] است. در [[حقیقت]]، [[کلام امام]] {{ع}} در [[توقیع]] [[مبارک]] تأکیدی بر پایان دوره [[غیبت صغری]] و [[نیابت خاص]] است و تصریح [[امام]] {{ع}} در آغاز [[توقیع]] بدین موضوع، [[گواه]] بر درستی این [[تفسیر]] است<ref>مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۶۰ و ۳۶۱؛ بحارالانوار، ۵۲/ ۱۵۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 427-428.</ref>.
*در [[توقیع]] [[امام زمان]] {{ع}} خطاب به [[آخرین نایب]] خاص، [[علی بن محمد سمری]]، آمده است که [[امام]] {{ع}} او را از پایان عمرش باخبر می‌سازد و از آغاز [[غیبت کبری]] [[آگاه]] می‌کند و بدو [[فرمان]] می‌دهد که کسی را پس از خود به [[نیابت]] برنگزیند و در پایان می‌فرماید: هر کس پیش از [[خروج سفیانی]] و [[صیحه آسمانی]] مدعی [[دیدار]] با من شود، [[کذاب]] است. بسیاری از علمای [[شیعه]] این [[توقیع]] را در کتب [[روایی]] خویش آورده‌اند<ref>کمال الدین‌، ۲- ۱/ ۵۱۶؛ الغیبة، شیخ طوسی/ ۲۴۳؛ کشف الغمة، ۳/ ۳۲۰.</ref>. برخی با استناد به این [[توقیع]] و نیز شواهد دیگر، بر آن رفته‌اند که [[دیدار]] با [[امام]] {{ع}} در [[عصر غیبت]]، ممکن نیست و اگر برای کسی پیش آید، از آن پرده بر نمی‌دارد و سخن نمی‌گوید. در برابر، برخی دیگر در [[سند]] این [[توقیع]] خدشه وارد کرده و آن را ضعیف و مرسل دانسته‌اند<ref>بحارالانوار، ۵۳/ ۳۱۸.</ref>. اما [[حقیقت]] این است که [[توقیع]] یاد شده را نمی‌توان مرسل دانست؛ زیرا [[شیخ طوسی]] آن را بی‌واسطه از [[ابو محمد]] مُکتب [[نقل]] کرده است که از [[مشایخ]] وی بوده است و ابومحمد نیز آن را در خانه [[سمری]] استنساخ کرده است. بدین سان، با بررسی شرح حال [[راویان]] [[توقیع]] روشن می‌شود که [[توقیع]]، مرسل یا ضعیف و غیر قابل [[اعتماد]] نیست و [[شیخ صدوق]] آن را از [[مشایخ]] [[معتمد]] خویش [[نقل]] کرده است<ref>مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۵۸؛ چشم به راه مهدی‌، ۵۸- ۵۱.</ref>. برخی دیگر از محققین تفسیرهایی از [[توقیع]] به دست داده‌اند که از این گذر، ناسازگاری آن با [[ملاقات امام]] {{ع}} در [[عصر غیبت]] از میان رفته است؛ مثلًا گفته‌اند که مراد از [[دیدار]] [[امام]] {{ع}}، [[ظهور]] او است بدین معنا که هر کس پیش از [[خروج سفیانی]] و صحیحه آسمانی مدعی شود که [[امام زمان]] {{ع}} [[ظهور]] کرده و او به [[دیدار]] آن [[امام]] {{ع}} نایل گشته است، [[دروغگو]] است<ref>آخرین امید، ۶۶.</ref> یا گفته‌اند که هر کس مدعی شود هر گاه بخواهد، [[امام]] {{ع}} را می‌بیند، [[دروغگو]] است<ref>امامت و مهدویت‌، ۲/ ۴۷۵.</ref>. برخی دیگر نیز معتقدند که مراد این است: هر کس ادعای [[دیدار]] [[امام]] را به عنوان [[نایب خاص]] سر دهد، [[دروغگو]] است. در [[حقیقت]]، [[کلام امام]] {{ع}} در [[توقیع]] [[مبارک]] تأکیدی بر پایان دوره [[غیبت صغری]] و [[نیابت خاص]] است و تصریح [[امام]] {{ع}} در آغاز [[توقیع]] بدین موضوع، [[گواه]] بر درستی این [[تفسیر]] است<ref>مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۶۰ و ۳۶۱؛ بحارالانوار، ۵۲/ ۱۵۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 427-428.</ref>.


==[[دیدار]] [[امام]] در ادعیه و [[زیارات]]==
==[[دیدار]] [[امام]] در ادعیه و [[زیارات]]==

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۰۰

مقدمه

گونه‌های دیدار

  1. دیدار در خواب؛
  2. دیدار به حال مکاشفه‌ که از گذر طاعات و ریاضات شرعی و صفای باطنی پدید می‌آید؛
  3. دیدار در بیداری: این گونه دیدار نیز بر سه گونه است:
    1. آنکه امام را می‌بینند؛ ولی نمی‌شناسند.
    2. آنکه می‌بینند و می‌شناسند. این گونه دیدار بسیار اندک پیش می‌آید.
    3. آنکه امام (ع) را می‌بینند و پس از اینکه دیدار پایان یافت، آن حضرت (ع) را می‌شناسند[۶].
  • مسئله‌ای که محل بحث است، این است که آیا می‌توان امام را به حال بیداری دید و در حال دیدار یا پس از آن، او را شناخت یا نه. در روایات آمده است که امام زمان (ع) در ایام حج، برای مناسک حضور می‌یابد و مردم را می‌بیند و آنان را می‌شناسد؛ ولی مردم او را نمی‌شناسند، هر چند می‌بینند[۷]. بنابر این دسته از روایت، بسیاری کسان امام (ع) را می‌بینند؛ ولی نمی‌شناسند[۸].

معنای غیبت

دیدار در عصر غیبت کبری

نظریه‌های علمای شیعه

دیدار با امام در عصر غیبت کبری در توقیع امام زمان (ع)

دیدار امام در ادعیه و زیارات

شوق دیدار امام (ع)

ادعای دیدار

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ↑ مرءاة العقول‌، ۴/ ۵۲.
  2. ↑ الارشاد، ۳۴۶؛ اعلام الوری‌، ۴۱۶.
  3. ↑ الغیبة، شیخ طوسی/ ۲۱۷؛ کمال الدین‌، ۲- ۱/ ۴۳۵.
  4. ↑ کمال الدین‌، ۲- ۱/ ۴۳۴، الغیبة، شیخ طوسی/ ۱۵۲.
  5. ↑ فرهنگ شیعه، ص 425.
  6. ↑ فرهنگ شیعه، ص 425.
  7. ↑ منتخب الاثر، ۲۵۲.
  8. ↑ فرهنگ شیعه، ص 425.
  9. ↑ ﴿وَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَبَيْنَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ حِجَابًا مَّسْتُورًا ﴾؛ سوره اسراء، آیه ۴۵.
  10. ↑ امامت و مهدویت، ۲/ ۴۷۹- ۴۷۶.
  11. ↑ فرهنگ شیعه، ص 426.
  12. ↑ امامت و مهدویت، ۲/ ۴۷۴.
  13. ↑ بحارالانوار، ۵۲/ ۷۷- ۱.
  14. ↑ الامام المهدی من المهد الی الظهور، ۲۵۴.
  15. ↑ فرهنگ شیعه، ص 426.
  16. ↑ الغیبة، شیخ طوسی/ ۶۸؛ چشم به راه مهدی‌، ۷۳ و ۷۴.
  17. ↑ فرهنگ شیعه، ص 427.
  18. ↑ کمال الدین‌، ۲- ۱/ ۵۱۶؛ الغیبة، شیخ طوسی/ ۲۴۳؛ کشف الغمة، ۳/ ۳۲۰.
  19. ↑ بحارالانوار، ۵۳/ ۳۱۸.
  20. ↑ مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۵۸؛ چشم به راه مهدی‌، ۵۸- ۵۱.
  21. ↑ آخرین امید، ۶۶.
  22. ↑ امامت و مهدویت‌، ۲/ ۴۷۵.
  23. ↑ مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۶۰ و ۳۶۱؛ بحارالانوار، ۵۲/ ۱۵۱.
  24. ↑ فرهنگ شیعه، ص 427-428.
  25. ↑ کمال الدین‌، ۲- ۱/ ۵۱۳.
  26. ↑ مفاتیح الجنان‌، ۸۴۲.
  27. ↑ مکیال المکارم‌، ۲/ ۳۷۴.
  28. ↑ فرهنگ شیعه، ص 428.
  29. ↑ الاصول من الکافی‌، ۱/ ۳۳۷.
  30. ↑ الاصول من الکافی‌، ۱/ ۳۳۶.
  31. ↑ فرهنگ شیعه، ص 428.
  32. ↑ طبقات اعلام الشیعه‌، ۳/ ۱۴۵.
  33. ↑ چشم به راه مهدی‌، ۹۵ و ۱۰۰.
  34. ↑ فرهنگ شیعه، ص 428-429.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=بحث:دیدار_با_امام_مهدی_در_کلام_اسلامی&oldid=903749»