محمد حنفیه در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
(←پانویس) |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
[[رده:محمد حنفیه در معارف و سیره حسینی]] | [[رده:محمد حنفیه در معارف و سیره حسینی]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
[[رده:اعلام]] | |||
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۴۷
- این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون محمد حنفیه است. "محمد حنفیه" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام حسین (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
محمد حنفیه فرزند امیر المؤمنین(ع) و برادر سید الشهدا(ع). مادرش خوله، دختر جعفر بن قیس ملقّب به حنفیّه بود.
مقدمه
وی از دلیر مردان شیعه و در جنگ جمل علمدار سپاه علی(ع) بود. در جنگ نهروان هم حضور داشت[۱]. در مدینه می‌زیست. هنگامی که سید الشهدا(ع) پس از امتناع از بیعت با یزید، قصد خروج از مدینه به سوی مکّه را داشت، محمد حنفیّه از کسانی بود که اصرار داشت ابا عبدالله(ع) نرود و پیشنهاد می‌کرد دور از نیرو‌های وابسته به حکومت باشد. امام نیز اصرار خویش را بر رفتن به مکّه به او گفت و در وصیتنامه‌ای خطاب به محمد حنفیّه، آن سخنان معروف خویش را («لَمْ أَخْرُجْ أَشَراً وَ لَا بَطَراً...») نوشت[۲]. در حادثۀ کربلا، همکاری نداشت.
دهخدا می‌نویسد: "بعد از شهادت امیر المؤمنین(ع) مانند سایر بنی هاشم گوشه‌گیر و منزوی بود. پس از یزید، مختار بن ابی عبیده او را امام خواند و به نام او بر عراق مستولی گردید. در سال ۶۶ هجری عبدالله بن زبیر که خود مدعی خلافت بود، وی را به بیعت و متابعت خویش، اکراه می‌کرد و او تن در نمی‌داد... فرقۀ کیسانیّه او را امام خویش دانند و گویند به جبل رضوی زنده باشد"[۳]. وی در سال ۸۱ در ایّام عبد الملک در مدینه از دنیا رفت و در بقیع به خاک سپرده شد[۴][۵].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ سفینة البحار، ج۱، ص۳۱۹.
- ↑ حیاة الامام الحسین، ج۲، ص۲۶۲.
- ↑ لغت‌نامه، دهخدا، (کلمه ابن حنفیه).
- ↑ مروج الذهب، ج۳، ص۱۱۶.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۳۹.