الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
خط ۱: خط ۱:
<div class="boxTitle">'''[[رمضان|رمضان]]'''</div>
<div class="boxTitle">'''[[دعا|دعا]]'''</div>
[[پرونده: IM010125.jpg|بی‌قاب|150px|left|link= رمضان]]
دعا از [[برترین]] [[عبادات]] و بلکه عصاره و [[روح]] [[عبادت]] و سپر [[مؤمن]] و [[سلاح]] اوست. دعا در [[حقیقت]] خواستۀ درونی و آرزوی هر فرد است و [[انسان]] هرگز از [[آرزوها]] و نیازمندی‌ها و خواسته‌هایش جدا نمی‌شود، از این رو دعا و [[نیایش]] در هر [[انسانی]] نهادینه شده و [[آدمی]] به گونۀ [[فطری]] برای [[رسیدن به کمال]] و مطلوب خویش، خود را [[نیازمند]] دعا می‌داند. دعا نشان دهندۀ [[اعتقاد]] به [[مالکیت]]، [[ربوبیت]] و [[قدرت الهی]] در عمل است، لذا دعا مغز [[عبادت]] و بزرگ‌ترین [[عبادت]] است و ترک آن به معنای ترک تمام [[عبادت]] است.
ماه رمضان، نهمین ماه از ماه‌های قمری، یکی از ماه‌های بافضیلت و ماه [[رحمت]] و [[آمرزش]] است که روزه گرفتن در آن بر مسلمانان [[واجب]] شده است. در روایات از آن به عنوان "[[شهر الله]]" یعنی ماه [[خدا]] یاد شده است. یکی از شب‌های بسیار مهم در این ماه، "شب قدر" است که بهتر از هزار ماه است و [[قرآن]] نیز در این شب نازل شده است. در نوزدهمین روز این ماه حضرت علی{{ع}} ضربت خورده و در روز بیست و یکم به [[شهادت]] رسیدند.


رمضان تنها ماهی است که در قرآن به صراحت نام آن آمده است و به [[سبب نزول]] قرآن و [[وجوب]] [[روزه‌داری]] در آن از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، تا جایی که [[شب قدر]] آن معادل هزار ماه دانسته شده است: {{متن قرآن|لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ}}. قرآن در تنها یادکرد صریح از ماه رمضان، پس از بیان وجوب روزه و برخی [[احکام]] آن، از ماه رمضان به عنوان ماه [[نزول قرآن]] برای [[هدایت]] [[انسان‌ها]] به بزرگی یاد شده و به روزه در آن [[فرمان]] می‌دهد: {{متن قرآن|شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ ...}}.
عوامل و ضرورت‌های که موجب می‌‌شود [[انسان]] به سمت دعا [[تمایل]] پیدا کند عبارت‌اند از: [[رشد]] و [[کمال آدمی]]؛ [[اعتقاد به ربوبیت خداوند]] به وسیلۀ [[دعا کردن]]؛ حاصل شدن [[ارتباط قلبی]] بین مخلوق و [[خالق]].


در باب فضیلت این ماه در حدیثی از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} آمده که ایشان فرموده است: «ای [[مردم]]! شما در ماه رمضان به میهمانی [[خدا]] [[دعوت]] شده و مورد [[لطف]] او قرار گرفته‌اید. در این ماه، نَفَس‌های شما [[تسبیح]]، خوابتان [[عبادت]]، عملتان مقبول و دعایتان [[مستجاب]] است...».
دعا [[آداب]] و شرایطی دارد که رعایت آنها دعا را به [[اجابت]] نزدیک‌تر کرده و زمینه را برای بهره‌گیری بهتر از آن، فراهم می‌سازد. آداب و شرایط دعا به دو بخش تقسیم می‌‌شود:
#'''[[آداب]] و شرائطی که بدون آن، ماهیّت دعا محقّق نمی‌شود''' مانند اینکه: دعا باید همراه [[ایمان]] و [[معرفت به خداوند]] باشد؛ شروع دعا با [[حمد]] و [[ستایش]] [[خداوند]] باشد؛ [[یقین]] داشتن به [[اجابت]]؛ [[توبه]] و [[اقرار]] به [[گناه]] و همچنین [[اقرار]] به [[نعمت‌ها]] و [[اطاعت از خداوند]]؛ دعا باید با [[حکمت]] و [[مصلحت]] نیز هماهنگ باشد.
#'''[[آداب]] و شرائطی که ماهیت دعا بدون آنها محقّق می‌شود، امّا [[اجابت دعا]] منوط به وجود آنهاست''' مانند: [[ابتهال]] و تضرع در دعا؛ بلند نکردن صدا؛ فراگیر بودن دعا؛ [[اخلاص]] در دعا.


روزه یکی از فروع دین اسلام و از مهم‌ترین مصادیق عبادت‌ها و [[واجبات]] است. برای روزه‌داری، آثاری مانند: تقویت [[تقوا]]، [[پرهیزگاری]]؛ پیشگیری از عذاب‌های دنیوی و [[اخروی]]؛ جلوگیری از نفوذ [[شیطان]] و سلامت جسم بیان شده است. مهم‌ترین امتیاز ماه رمضان، توجه بیشتر [[مؤمنان]] به [[قرآن کریم]] است.
باید توجه داشت عدم [[استجابت دعا]] یا به خاطر آن است که شرائط لازم برای [[استجابت]] فراهم نشده و یا به خاطر آن است که مانعی در استجابت دعا وجود دارد. از جمله موانع [[پذیرش]] دعا عبارت است از:
# '''[[صفات رذیله]]:''' این [[صفات]] [[مانع]] بزرگی، برای رسیدن دعا به [[حریم]] [[پاک]] [[الهی]] است، [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرمایند: «[[خداوند]] دعائی که از [[قلبی]] سخت و سنگین ایجاد شود را نمی‌پذیرد».
# '''[[گناه]]:''' [[خداوند متعال]] بارها [[عهد]] فرموده [[کافران]]، [[فاسقان]] و [[ظالمان]] را مشمول [[هدایت]] خود نکند؛ از این‌رو نه خود آنان را می‌پذیرد نه عملشان را و نه دعایشان را.
# '''[[مال]] مُشتبَه:''' [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: «کسب خود را [[حلال]] کن تا دعایت [[مستجاب]] شود، چراکه لقمۀ [[حرام]] باعث می‌‌شود تا [[چهل]] روز دعایش [[مستجاب]] نشود».
#'''ناهماهنگی میان زبان و [[قلب]]:''' دعا به سبب هماهنگی بین زبان و [[قلب]] [[مستجاب]] می‌‌شود و [[خداوند]] کسانی را که با [[قلبی]] [[غافل]] به سمت او می‌‌آید و دعا می‌‌کند را نمی‌پذیرد. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} فرمودند: «[[خداوند]] دعائی که از [[قلبی]] [[غافل]] برخیزد را نمی‌پذیرد».


در آخرین سال از [[غیبت حضرت مهدی]]{{ع}}، در این ماه رویدادهای عجیبی اتفاق خواهد افتاد. [[امام صادق]]{{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابومحمد]]! پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} قطعاً پنج نشانه ظاهر خواهد شد، ندایی آسمانی که در ماه رمضان شنیده می‌‌شود، [[قیام سفیانی]]، [[قیام خراسانی]]، [[کشته شدن نفس زکیه]] و فرورفتن [[لشکر سفیانی]] به [[زمین]] در [[سرزمین بیداء]].
در منابع اسلامی دعا دارای آثار مادی و [[معنوی]] و فردی و [[اجتماعی]] است؛ اما مهمترین آثاری که می‌‌توان برای دعا متصور شد عبارت است از [[اجابت دعا]] از سوی [[خداوند]]؛ برطرف شدن [[حجاب]] از مقابل [[فطرت انسان]]؛ جلب [[ولایت الهی]]؛ تزکیۀ نفس.


<div class="readmoreButton">[[رمضان|'''ادامه''']]</div>
<div class="readmoreButton">[[دعا|'''ادامه''']]</div>

نسخهٔ ‏۱۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۶

دعا از برترین عبادات و بلکه عصاره و روح عبادت و سپر مؤمن و سلاح اوست. دعا در حقیقت خواستۀ درونی و آرزوی هر فرد است و انسان هرگز از آرزوها و نیازمندی‌ها و خواسته‌هایش جدا نمی‌شود، از این رو دعا و نیایش در هر انسانی نهادینه شده و آدمی به گونۀ فطری برای رسیدن به کمال و مطلوب خویش، خود را نیازمند دعا می‌داند. دعا نشان دهندۀ اعتقاد به مالکیت، ربوبیت و قدرت الهی در عمل است، لذا دعا مغز عبادت و بزرگ‌ترین عبادت است و ترک آن به معنای ترک تمام عبادت است.

عوامل و ضرورت‌های که موجب می‌‌شود انسان به سمت دعا تمایل پیدا کند عبارت‌اند از: رشد و کمال آدمی؛ اعتقاد به ربوبیت خداوند به وسیلۀ دعا کردن؛ حاصل شدن ارتباط قلبی بین مخلوق و خالق.

دعا آداب و شرایطی دارد که رعایت آنها دعا را به اجابت نزدیک‌تر کرده و زمینه را برای بهره‌گیری بهتر از آن، فراهم می‌سازد. آداب و شرایط دعا به دو بخش تقسیم می‌‌شود:

  1. آداب و شرائطی که بدون آن، ماهیّت دعا محقّق نمی‌شود مانند اینکه: دعا باید همراه ایمان و معرفت به خداوند باشد؛ شروع دعا با حمد و ستایش خداوند باشد؛ یقین داشتن به اجابت؛ توبه و اقرار به گناه و همچنین اقرار به نعمت‌ها و اطاعت از خداوند؛ دعا باید با حکمت و مصلحت نیز هماهنگ باشد.
  2. آداب و شرائطی که ماهیت دعا بدون آنها محقّق می‌شود، امّا اجابت دعا منوط به وجود آنهاست مانند: ابتهال و تضرع در دعا؛ بلند نکردن صدا؛ فراگیر بودن دعا؛ اخلاص در دعا.

باید توجه داشت عدم استجابت دعا یا به خاطر آن است که شرائط لازم برای استجابت فراهم نشده و یا به خاطر آن است که مانعی در استجابت دعا وجود دارد. از جمله موانع پذیرش دعا عبارت است از:

  1. صفات رذیله: این صفات مانع بزرگی، برای رسیدن دعا به حریم پاک الهی است، امام صادق(ع) می‌فرمایند: «خداوند دعائی که از قلبی سخت و سنگین ایجاد شود را نمی‌پذیرد».
  2. گناه: خداوند متعال بارها عهد فرموده کافران، فاسقان و ظالمان را مشمول هدایت خود نکند؛ از این‌رو نه خود آنان را می‌پذیرد نه عملشان را و نه دعایشان را.
  3. مال مُشتبَه: پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «کسب خود را حلال کن تا دعایت مستجاب شود، چراکه لقمۀ حرام باعث می‌‌شود تا چهل روز دعایش مستجاب نشود».
  4. ناهماهنگی میان زبان و قلب: دعا به سبب هماهنگی بین زبان و قلب مستجاب می‌‌شود و خداوند کسانی را که با قلبی غافل به سمت او می‌‌آید و دعا می‌‌کند را نمی‌پذیرد. امیرمؤمنان(ع) فرمودند: «خداوند دعائی که از قلبی غافل برخیزد را نمی‌پذیرد».

در منابع اسلامی دعا دارای آثار مادی و معنوی و فردی و اجتماعی است؛ اما مهمترین آثاری که می‌‌توان برای دعا متصور شد عبارت است از اجابت دعا از سوی خداوند؛ برطرف شدن حجاب از مقابل فطرت انسان؛ جلب ولایت الهی؛ تزکیۀ نفس.