امام باقر از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۵

مقدمه

بسیاری از محدثان و مورخان، دانش امام باقر(ع) را بی‌نظیر دانسته‌اند. سعید بن مسیب، عروة بن زبیر و ابن شهاب زهری، از فقهای بزرگ مدینه، آن حضرت را شکافنده علوم می‌دانستند. ابن سعد او را ثقه و کثیر العلم و الحدیث دانسته است^[۱]. عبدالله بن عطاء مکی گوید: من دانشمندان بسیاری دیده‌ام که دانش آنان در مقابل ابوجعفر محمد بن علی(ع) اندک است، سپس در ادامه گوید: حکم بن عتیبة^[۲] از فقهای مشهور مدینه در مقابل ابوجعفر(ع) می‌نشست و علم می‌آموخت^[۳]. ابن منظور گوید: وی علم را شکافت و به اصل آن پی برد و فروع آن را استنباط کرد و دامنه آن را گسترش داد^[۴].

محمد بن طلحه شافعی، امام باقر(ع) را جامع علوم دانسته که دانش به واسطه او گسترش یافت^[۵]. ابن حجر از امام به مانند کسی که زمین را می‌شکافد و گنج‌های پنهان آن را آشکار می‌کند یاد کرده که گنجینه‌های معارف، حقایق احکام، حکمت‌ها، نکات دقیق و لطیف دانسته تا چیزی بر کوردلان و خبیثان پنهان نباشد^[۶].

زمخشری درباره علم آن حضرت، کلام خود امام را نقل کرد که فرمود: حق، من را به یاری خواست در حالی که باطل، آن را از درون فراگرفته بود، من پهلوی باطل را شکافتم تا چهره حق از حجابش بیرون کشیده و منتشر شد^[۷].

برخی بزرگان اهل سنت از حضرت روایت می‌کردند، مانند: مالک بن انس، پیشوای مذهب مالکی، عطاء بن ابی رباح، فقیه مکه، سفیان ثوری، معروف به امیرالمؤمنین در حدیث، شعبه بن حجاج، محدث و مفسر بصره و نیز ایوب بن کیسان سختیانی، معروف به سیدالفقهاء^[۸].

منابع

پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش اول ج۲

پانویس

↑ ابن سعد، طبقات الکبری، ج۵، ص۳۲۴.
↑ طوسی (رجال، ص۱۳۱) او را از اصحاب امام باقر(ع) شمرده است.
↑ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۶۱.
↑ ابن منظور، لسان العرب، ج۴، ص۷۴.
↑ شافعی، مطالب السؤول، ص۲۷۷.
↑ هیثمی ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۲۰۱.
↑ زمخشری، ربیع الأبرار، ج۳، ص۱۵۵.
↑ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش اول ج۲، ص ۲۲۴.

[1] ابن سعد، طبقات الکبری، ج۵، ص۳۲۴.

[2] طوسی (رجال، ص۱۳۱) او را از اصحاب امام باقر(ع) شمرده است.

[3] مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۶۱.

[4] ابن منظور، لسان العرب، ج۴، ص۷۴.

[5] شافعی، مطالب السؤول، ص۲۷۷.

[6] هیثمی ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۲۰۱.

[7] زمخشری، ربیع الأبرار، ج۳، ص۱۵۵.

[8] پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش اول ج۲، ص ۲۲۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 == مقدمه ==
-بسیاری از محدثان و مورخان، [[دانش]] [[امام باقر]]{{ع}} را بی‌نظیر دانسته‌اند. [[سعید بن مسیب]]، [[عروة بن زبیر]] و [[ابن شهاب زهری]]، از فقهای بزرگ [[مدینه]]، آن [[حضرت]] را [[شکافنده علوم]] می‌دانستند. [[ابن سعد]] او را [[ثقه]] و کثیر العلم و الحدیث دانسته است<ref>ابن سعد، طبقات الکبری، ج۵، ص۳۲۴.</ref>. [[عبدالله بن عطاء مکی]] گوید: من [[دانشمندان]] بسیاری دیده‌ام که دانش آنان در مقابل [[ابوجعفر محمد بن علی]]{{ع}} اندک است، سپس در ادامه گوید: [[حکم بن عتیبة]]<ref>طوسی (رجال، ص۱۳۱) او را از اصحاب امام باقر{{ع}} شمرده است.</ref> از فقهای مشهور مدینه در مقابل [[ابوجعفر]]{{ع}} می‌نشست و [[علم]] می‌آموخت<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۶۱.</ref>. ابن منظور گوید: وی علم را شکافت و به اصل آن پی برد و [[فروع]] آن را [[استنباط]] کرد و دامنه آن را گسترش داد<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۴، ص۷۴.</ref>.
+بسیاری از محدثان و مورخان، [[دانش]] [[امام باقر]]{{ع}} را بی‌نظیر دانسته‌اند. [[سعید بن مسیب]]، [[عروة بن زبیر]] و [[ابن شهاب زهری]]، از فقهای بزرگ [[مدینه]]، آن حضرت را شکافنده علوم می‌دانستند. [[ابن سعد]] او را [[ثقه]] و کثیر العلم و الحدیث دانسته است<ref>ابن سعد، طبقات الکبری، ج۵، ص۳۲۴.</ref>. [[عبدالله بن عطاء مکی]] گوید: من دانشمندان بسیاری دیده‌ام که دانش آنان در مقابل [[ابوجعفر محمد بن علی]]{{ع}} اندک است، سپس در ادامه گوید: حکم بن عتیبة<ref>طوسی (رجال، ص۱۳۱) او را از اصحاب امام باقر{{ع}} شمرده است.</ref> از فقهای مشهور مدینه در مقابل ابوجعفر{{ع}} می‌نشست و [[علم]] می‌آموخت<ref>مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۶۱.</ref>. ابن منظور گوید: وی علم را شکافت و به اصل آن پی برد و [[فروع]] آن را [[استنباط]] کرد و دامنه آن را گسترش داد<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۴، ص۷۴.</ref>.
-[[محمد بن طلحه شافعی]]، امام باقر{{ع}} را جامع [[علوم]] دانسته که دانش به واسطه او گسترش یافت<ref>شافعی، مطالب السؤول، ص۲۷۷.</ref>. [[ابن حجر]] از [[امام]] به مانند کسی که [[زمین]] را می‌شکافد و گنج‌های پنهان آن را آشکار می‌کند یاد کرده که گنجینه‌های [[معارف]]، [[حقایق]] [[احکام]]، [[حکمت‌ها]]، نکات دقیق و لطیف دانسته تا چیزی بر کوردلان و خبیثان پنهان نباشد<ref>هیثمی ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۲۰۱.</ref>.
+[[محمد بن طلحه شافعی]]، امام باقر{{ع}} را جامع [[علوم]] دانسته که دانش به واسطه او گسترش یافت<ref>شافعی، مطالب السؤول، ص۲۷۷.</ref>. [[ابن حجر]] از [[امام]] به مانند کسی که [[زمین]] را می‌شکافد و گنج‌های پنهان آن را آشکار می‌کند یاد کرده که گنجینه‌های معارف، [[حقایق]] [[احکام]]، [[حکمت‌ها]]، نکات دقیق و لطیف دانسته تا چیزی بر کوردلان و خبیثان پنهان نباشد<ref>هیثمی ابن حجر، الصواعق المحرقه، ص۲۰۱.</ref>.
 [[زمخشری]] درباره علم آن حضرت، [[کلام]] خود امام را نقل کرد که فرمود: [[حق]]، من را به [[یاری]] خواست در حالی که [[باطل]]، آن را از درون فراگرفته بود، من پهلوی باطل را شکافتم تا چهره حق از حجابش بیرون کشیده و منتشر شد<ref>زمخشری، ربیع الأبرار، ج۳، ص۱۵۵.</ref>.
-برخی بزرگان [[اهل سنت]] از حضرت [[روایت]] می‌کردند، مانند: [[مالک بن انس]]، پیشوای [[مذهب مالکی]]، [[عطاء بن ابی رباح]]، [[فقیه]] [[مکه]]، سفیان ثوری، معروف به [[امیرالمؤمنین]] در [[حدیث]]، [[شعبه بن حجاج]]، [[محدث]] و [[مفسر]] [[بصره]] و نیز [[ایوب بن کیسان سختیانی]]، معروف به سیدالفقهاء<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۲۴.</ref>.
+برخی بزرگان [[اهل سنت]] از حضرت [[روایت]] می‌کردند، مانند: [[مالک بن انس]]، پیشوای [[مذهب مالکی]]، [[عطاء بن ابی رباح]]، [[فقیه]] [[مکه]]، سفیان ثوری، معروف به [[امیرالمؤمنین]] در [[حدیث]]، [[شعبه بن حجاج]]، [[محدث]] و [[مفسر]] [[بصره]] و نیز [[ایوب بن کیسان سختیانی]]، معروف به سیدالفقهاء<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]]، ص ۲۲۴.</ref>.
 == منابع ==