ابراهیم بن یعقوب جوزجانی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== ابواسحاق ابراهیم بن یعقوب بن اسحاق سعدی جوزجانی خراسانی تمیمی. در شهر گوزگان (جوزجان) از توابع بلخ به دنیا آمد<ref>معجم البلدان ج۲ ص۱۸۲</ref>. فقه را از احمد بن...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ ۱ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۳۱
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ابواسحاق ابراهیم بن یعقوب بن اسحاق سعدی جوزجانی خراسانی تمیمی. در شهر گوزگان (جوزجان) از توابع بلخ به دنیا آمد[۱]. فقه را از احمد بن حنبل[۲]، و حدیث را از عبدالصمد بن عبدالوارث، یزید بن هارون، حسین بن علی جعفی و دیگران آموخت. ابوحاتم، ابوداود، ترمذی، نسائی و برخی دیگر از وی حدیث نقل کرده‌اند[۳]. ابراهیم در دمشق سکنی گزید و همانند دیگر شامیان، در دشمنی با امیرمؤمنان علی(ع) افراط داشت و مطالبی در مخالفت با آن حضرت بیان می‌‌کرد[۴]، از این رو حریزی مذهب[۵] شمرده شده است[۶]. سمعانی به اشتباه او را جریری، منسوب به مذهب محمد بن جریر طبری نامیده است[۷]. با این حال احمد بن حنبل و دیگر علمای اهل سنت از او تجلیل کرده و او را از محدثان و مصنفان ثقه به شمار آورده‌اند. او بر منبر مسجد دمشق حدیث می‌‌کرد و با احمد بن حنبل مکاتبه داشت[۸]. البته بعضی از رجال‌نویسان به دلیل مخالفت او با امام علی(ع)، وی را ملامت کرده‌اند[۹]. ابراهیم مدتی در مکه، بصره و رمله سکونت داشت و در سال ۲۴۵ه به مصر نیز سفر کرد. وی در سال ۲۵۶ یا ۲۵۹ه در دمشق از دنیا رفت[۱۰].
کتاب‌های الجرح و التعدیل، الضعفاء[۱۱]، المترجم[۱۲]، احوال الرجال، امارات النبوة و الاباطیل[۱۳] آثار او می‌‌باشند.[۱۴]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ معجم البلدان ج۲ ص۱۸۲
- ↑ تاریخ الاسلام ج۱۹ ص۷۲
- ↑ الجرح و التعدیل ج۲ ص۱۴۸.
- ↑ تاریخ مدینة دمشق ج۷ ص۲۷۸-۲۸۲
- ↑ منسوب به حریز بن عثمان ناصبی. (مغ)
- ↑ الثقات ج۸ ص۸۱
- ↑ الأنساب ج ۲ ص۵۲
- ↑ تهذیب الکمال ج۲ ص۴۴
- ↑ تاریخ الاسلام ج۱۹ ص۷۲
- ↑ تاریخ مدینة دمشق ج۷ ص۲۷۸-۲۸۲
- ↑ الأعلام ج۱ ص۸۱
- ↑ معجم المؤلفین ج۱ ص۱۲۸
- ↑ المستدرک علی معجم المؤلفین ص۳۳
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۷۱.