نشانه‌های ظهور چه تعداد است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{پرسش غیرنهایی}} {{جعبه اطلاعات پرسش | موضوع اصلی = مهدویت (پرسش)|بانک جامع...» ایجاد کرد) |
جز (حذف پیوند از عنوان منبع‌شناسی جامع مهدویت توسط ربات) |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
==پرسش‌های وابسته== | ==پرسش‌های وابسته== | ||
== | ==منبع‌شناسی جامع مهدویت== | ||
{{پرسش‌های وابسته}} | {{پرسش‌های وابسته}} | ||
{{ستون-شروع|3}} | {{ستون-شروع|3}} | ||
نسخهٔ ۱۷ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۵۰
| نشانه‌های ظهور چه تعداد است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل اصلی | مهدویت |
نشانه‌های ظهور چه تعداد است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آیت‌الله محمد محمدی ری‌شهری، در کتاب «دانشنامهٔ امام مهدی» در این‌باره گفته است:
- «شمارش و بیان همه علائم ظهور، به دلیل اختلاف نظری که درباره تعداد و عناوین آنها وجود دارد، آسان نیست. به علاوه، کمتر کسی است که فهرست کاملی از علائم ارائه کرده باشد. از این معدود افراد می‌توان شیخ مفید را نام برد که در کتاب ارشاد به تعداد قابل توجهی از این علائم اشاره می‌کند و اربلی در "کشف الغمة"، همان فهرست را آورده است. مؤلف "أعیان الشیعة"، ذیل نام امام دوازدهم، نسبت به دیگران تفصیل بیشتری داده و هفتاد نشانه را با ذکر نمونه‌هایی از احادیث آورده است[۱]. در کتاب "مأتان و خمسون علامة"، ۲۵۰ نشانه برای ظهور ذکر شده است. از عالمان اهل سنت، مقدسی شافعی در "عقد الدرر"، فصلی از کتابش را به مجموع نشانه‌ها اختصاص داده و حدود چهل مورد را ذکر می‌کند. این ارقام و عناوین در طول زمان افزایش یافته و گزارش‌هایی از منابع غیر معتبر و راویانی ضعیف و مجهول به آن اضافه شده است. کتاب‌هایی مانند "إلزام الناصب"، "بیان الائمة"، "نوائب الدهور"، "معجم الملاحم و الفتن" و یأتی علی الناس زمان ... با جمع‌آوری اخبار صحیح و سقیم به ترویج این اخبار دامن زده‌اند. هر چه زمان پیش رفته و حوادثی مهم روی داده، مواردی از نشانه‌ها بر آن رویداد، تطبیق شده و اضافاتی نیز در آنها صورت گرفته است. مثلًا تا قرن هفتم از نشانه‌هایی که بر ظلم و ستم ناشی از حمله مغول (۶۱۶- ۶۵۶ ق)[۲] تطبیق شود، کمتر سخن گفته‌اند؛ اما مؤلف عقد الدرر- که کتابش را در سال ۶۸۵ ق به پایان رسانده-[۳] با تفصیل بیشتری درباره خروج کافری که از مشرق می‌آید و حکومت بنی عباس را سرنگون می‌کند و از خصوصیات مغولان (بدون ذکر نام آنان) و حملات مکرر آنان به عنوان نشانه‌های ظهور سخن گفته است. شبیه این مطلب را درباره دیگر حوادث مهم تاریخی نیز مشاهده می‌کنیم»[۴].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱. حجت الاسلام و المسلمین اسماعیلی؛ |
|---|
|
| ۲. حجت الاسلام و المسلمین اکبرنژاد؛ |
|---|
|
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ أعیان الشیعة، ج ۲، ص ۷۱- ۸۱.
- ↑ البته حمله مغولان پس از سقوط بغداد در سال ۶۵۶ ق نیز ادامه یافت.
- ↑ عقد الدرر، ص ۳۴۹.
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۷، ص ۴۲۲-۴۲۳.
- ↑ منتخب الأثر، ۴۶۹- ۴۲۱؛ بحار الأنوار، ج ۵۲، ۱۸۰- ۲۷۹؛ کنز العمال، ج ۱۱، ۲۰۵- ۳۴۸؛ سنن ابی داود، ج ۴، ۱۰۶- ۱۰۹.
- ↑ ارشاد، ج ۲، ۳۶۸؛ المسائل العشر، چاپ‌شده در مصنفات شیخ مفید ج ۳، ۱۲۲، کنگره هزاره مفید.
- ↑ بحار الأنوار، ج ۵۲، ۲۷۹- ۱۸۰.
- ↑ البرهان فی علامات مهدی آخر الزمان، علاء الدین هندی، ۱۸۳- ۱۲۰، مطبعه خیام، قم؛ الصواعق المحرقه، احمد بن حجر هیثمی مکی، ۱۶۱- ۱۶۷، محمدیه، قم.
- ↑ بحار الأنوار، ج ۵۲، ۲۵۶- ۲۶۰؛ کمال الدین شیخ صدوق، ۲۸۰- ۲۸۹.
- ↑ " هَذِهِ الْعَلَامَاتُ الَّتِي ذَكَرَهَا الْأَئِمَّةِ ع مَعَ كَثْرَتِهَا وَ اتِّصَالِ الرِّوَايَاتِ بِهَا وَ تواترها وَ اتِّفَاقُهَا مُوجِبَةُ أَلَا يَظْهَرَ الْقَائِمِ إِلَّا بَعْدَ مجيئها وَ كَوْنِهَا إِذْ كَانُوا قَدْ أَخْبَرُوا أَنْ لَا بُدَّ مِنْهَا وَ هُمْ الصَّادِقُونَ ... ثُمَّ حَقَّقُوا كَوْنِ الْعَلَامَاتِ الْخَمْسُ الَّتِي أَعْظَمُ الدَّلَائِلِ وَ الْبَرَاهِينِ عَلَى ظُهُورِ الْحَقِّ بَعْدَهَا كَمَا أَبْطَلُوا أَمَرَ التَّوْقِيتِ "؛ کتاب الغیبة، نعمانی، ۲۸۲.
- ↑ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص ۲۶۱.
- ↑ درباره نشانههاى ظهور كتابهاى ويژهاى تأليف شده است، كه شايد مفصلترين آنها، كتاب نوائب الدهور فى علائم الظهور نوشته سيد حسن ميرجهانى باشد كه در دو مجلد قطور به چاپ رسيده است
- ↑ اکبرنژاد، مهدی، بررسی تطبیقی مهدویت در روایات شیعه و اهل‌سنت، ص۱۴۰، ۱۴۱.