اقتصاد در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '[[رده: ' به '[[رده:') |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
[[رده: مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده: اقتصاد]] | [[رده:اقتصاد]] |
نسخهٔ ۱۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۵۵
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اقتصاد (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اقتصاد: میانهروی از قصد به معنای مستقیم نمودن و استوار داشتن راه[۱].
- ﴿مِنْهُمْ أُمَّةٌ مُقْتَصِدَةٌ وَكَثِيرٌ مِنْهُمْ سَاءَ مَا يَعْمَلُونَ﴾[۲].
- واژه قصد و اقتصاد در موضوعات مختلف معانی متعددی را بر میتابد؛ "قصد در مشی" به معنای اعتدال در راهرفتن است: ﴿وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ﴾[۳].
- اقتصاد به معنای "میانهروی" دو نوع است:
- اقتصاد ممدوح که حد وسط میان افراط و تفریط است؛ مانند جُود بین اسراف و بخل و شجاعت بین تهوُر و جبن.
- آنچه میان ممدوح و مذموم است؛ مانند آنچه میان عدل و جور قرار میگیرد؛ مانند ﴿فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَيْرَاتِ﴾[۴][۵]. چنین وضعیتی مورد تأیید الهی قرار نمیگیرد.
- خداوند عدهای از اهل کتاب را که تعدی به حدود الهی نمیکنند، به آیات الهی کافر نیستند، در صدد تضییع حقوق دیگران نیستند و طرفدار احیای حق هستند، "امت مقتصده" لقب داده است؛ اگرچه اینان اندک هستند: ﴿مِنْهُمْ أُمَّةٌ مُقْتَصِدَةٌ وَكَثِيرٌ مِنْهُمْ سَاءَ مَا يَعْمَلُونَ﴾[۶][۷][۸].
منابع
پانویس
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۶۷۲.
- ↑ «برخی از ایشان امتی میانهرو هستند و بسیاری از آنان آنچه انجام میدهند زشت است» سوره مائده، آیه ۶۶.
- ↑ «و در راه رفتنت میانهرو باش و از آوایت فرو کاه» سوره لقمان، آیه ۱۹.
- ↑ «و برخی از آنان، ستمکاره با خویشند و برخی میانهرو و برخی با اذن خداوند در کارهای نیک پیشتازند» سوره فاطر، آیه ۳۲.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۶۷۲.
- ↑ «برخی از ایشان امتی میانهرو هستند و بسیاری از آنان آنچه انجام میدهند زشت است» سوره مائده، آیه ۶۶.
- ↑ سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۶، ص۳۸.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۱۶.