باقیات صالحات: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
در دو [[آیه]] از دو [[سوره]] [[قرآن کریم]] که هر دوی‌شان در [[مکه]] نازل شده، کلمه {{متن قرآن|الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ}} ذکر شده است: یکی آیه ۲۶ [[سوره کهف]]، و دیگری آیه ۷۶ [[سوره مریم]]. ما در این جا به طریق معمول خود در این امر، ابتدا [[آیات]] را به ترتیب مصحفی آن، تنظیم نموده و پس از آن، به [[تحقیق]] در معنای باقیات صالحات، و سپس به تحقیق [[تفسیری]] آن از کتب [[تفسیر]] [[علمای شیعه]] و [[اهل تسنن]] پرداخته و بعد به تفسیر [[روایی]] آن از کتب تفسیر روایی [[شیعی]] و [[سنی]] می‌پردازیم و سرانجام هم به [[فضل الهی]]، با [[تدبر]] در آیات مذکور آنها را مورد دقت و [[تأمل]] قرار می‌دهیم.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۲۶۵.</ref> | در دو [[آیه]] از دو [[سوره]] [[قرآن کریم]] که هر دوی‌شان در [[مکه]] نازل شده، کلمه {{متن قرآن|الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ}} ذکر شده است: یکی آیه ۲۶ [[سوره کهف]]، و دیگری آیه ۷۶ [[سوره مریم]]. ما در این جا به طریق معمول خود در این امر، ابتدا [[آیات]] را به ترتیب مصحفی آن، تنظیم نموده و پس از آن، به [[تحقیق]] در معنای باقیات صالحات، و سپس به تحقیق [[تفسیری]] آن از کتب [[تفسیر]] [[علمای شیعه]] و [[اهل تسنن]] پرداخته و بعد به تفسیر [[روایی]] آن از کتب تفسیر روایی [[شیعی]] و [[سنی]] می‌پردازیم و سرانجام هم به [[فضل الهی]]، با [[تدبر]] در آیات مذکور آنها را مورد دقت و [[تأمل]] قرار می‌دهیم.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۲۶۵.</ref> | ||
==معنای باقیات صالحات== | |||
راغب در مفردات فرموده: بقاء، [[ثابت]] بودن شیء بر حالت اولیه بوده و ضدّ فناست، و باقی، بر دو قسم است: باقی بنفسه که [[مقید]] به [[زمان]] نیست (بلکه خود [[خالق]] زمان است) و او همان [[باری تعالی]] است و بر او فنا صحیح نیست، و باقی به غیر خود، و او به جز باری تعالی است و فنا بر آن صحیح باشد. باقی بالله نیز بر دو قسم است: باقی بشخصه تا اینکه [[خدای تعالی]] بخواهد آن را فنا کند، مانند بقای اجرام آسمانی، و باقی بنوعه و جنسه بدون شخص و جزئش، مانند: [[انسان]] و حیوان؛ همچنین در [[آخرت]]، باقی بشخصه است، مانند: [[اهل بهشت]] که آنان نه برای مدتی، بلکه تا ابد ماندنی هستند؛ چنان‌که [[خدای عزوجل]] فرمود: {{متن قرآن|خَالِدِينَ فِيهَا}}<ref>«در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۱۶۲.</ref>، و قسم دیگر باقی به‌نوعه و جنسه است؛ چنان‌که از [[پیامبر]]{{صل}} [[روایت]] شده که: {{متن حدیث|أَنَّ ثِمَارَ أَهْلِ الْجَنَّةِ يَقْطِفُهَا أَهْلُهَا وَ يَأْكُلُونَهَا ثُمَّ تَخَلَّفَ مَكَانَهَا مِثْلُهَا}}: البته، میوه‌های [[بهشت]] را [[اهل]] آن چیده و آن را می‌خورند و پس از آن، مانند آنها در جای آن میوه‌ها جایگزین می‌گردد. به همین جهت است که آنچه در [[آخرت]] می‌باشد، دایمی بوده و خدای عزوجل درباره آن فرمود: {{متن قرآن|وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى}}<ref>«و آنچه نزد خداوند است بهتر و پایاتر است، آیا خرد نمی‌ورزید؟» سوره قصص، آیه ۶۰.</ref>، و نیز قوله تعالی: {{متن قرآن|وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ}}<ref>«دارایی و پسران زیور زندگی دنیایند و کارهای ماندگار شایسته در نزد پروردگارت در پاداش و امید (به آینده) بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۶.</ref>، آنچه از [[اعمال]] است که [[پاداش]] آن برای [[انسان]] باقی می‌ماند و آن، [[تفسیر]] به نمازهای پنج‌گانه شده است و گفته‌اند که آن، {{متن حدیث|سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ}} است و صحیح آن است که آن، شامل هر عبادتی است که در آن [[قصد قربت]] به [[خدای متعال]] شده باشد، و بر این مبناست فرموده خدای متعال: {{متن قرآن|بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ}}<ref>«برنهاده خداوند برای شما بهتر است» سوره هود، آیه ۸۶.</ref>، و آن را به [[الله]] تعالی اضافه گردانیده<ref>مفردات، ص۵۴-۵۵.</ref>. | |||
فخرالدین در مجمع‌البحرین فرموده: قوله تعالی: {{متن قرآن|وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ}}، را گفته‌اند: آن، اعمالی است که پاداش آن باقی می‌ماند، و گفته اند: آن، نمازهای پنج‌گانه است: و گفته‌اند: آن، {{متن حدیث|سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ}} است، و از بعضی [[مفسرین]] [[خاصه]] و [[عامه]] درباره قوله: {{متن قرآن|الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ أَمَلًا}}<ref>«دارایی و پسران زیور زندگی دنیایند و کارهای ماندگار شایسته در نزد پروردگارت در پاداش و امید (به آینده) بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۶.</ref>، آمده است که مراد از آن، [[اعمال]] خیر است. پس البته که ثمره آن تا ابدالابدین باقی می‌ماند. پس آن است باقیات، و معنای {{متن قرآن|خَيْرٌ أَمَلًا}} این است که فاعل آن در [[آخرت]] به آن می‌رسد، آن چیزی را که در [[دنیا]] آرزوی رسیدن به آن را داشته، و آنچه در “خیر” آمده است، همان {{متن قرآن|الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ}} است<ref>مجمع البحرین، ص۱۲.</ref>. | |||
در [[فرهنگ]] لغات نیز آمده که: بقی َ- بقاءً ماند: [[استوار]] شد، و بقاء، به معنای زیست و زندگانی، و باقی، اسم فاعل است به معنای مانده و از [[نام‌های خداوند]] است<ref>ملخص المنجد و منتهی الارب، ص۴۸.</ref>. | |||
در معنای [[صالح]] آورده که به معنای [[نیک]]، ضد [[فاسد]]، جمع آن صالحون، و مؤنث آن صالحه است<ref>ملخص المنجد و منتهی الارب، ص۴۴۲.</ref>. همچنین در فرهنگ عمید آمده: باقی (به کسر قاف)؛ یعنی [[پایدار]]، پاینده، جاوید، باز مانده، به جا مانده<ref>فرهنگ عمید، ص۲۳۲.</ref>. | |||
در معنای صالح هم آورده: نیک، [[نیکوکار]]، [[شایسته]]. صالحه، مؤنث صالح است به معنای [[زن]] نیکوکار، و نیز به معنای [[عمل نیک]] و [[حسنه]] است<ref>فرهنگ عمید، ص۷۹۵.</ref>. | |||
و در مقدمه مرآة‌الانوار و مشکوة‌الاسرار فرموده: بقاء، ضد فنا و زوال است، و {{عربی|بقیه الشیء}}، آن چیزی است که بعد از آن می‌ماند، و در [[سوره هود]]، {{متن قرآن|بَقِيَّتُ اللَّهِ}} را به [[ائمه]]{{عم}} و به خصوص [[قائم]]{{ع}}، [[تفسیر]] فرموده‌اند، و در [[سوره بقره]] مراد از: {{متن قرآن|وَبَقِيَّةٌ مِمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ}}<ref>«و (نیز) بازمانده‌ای از آنچه از خاندان موسی و هارون بر جای نهاده‌اند» سوره بقره، آیه ۲۴۸.</ref> را [[ذریه]] [[انبیا]] و برخی از آثاری دانسته‌اند که نزد ائمه{{عم}} موجود است، و در [[سوره زخرف]] کلمة {{متن قرآن|بَاقِيَةً}} [[تأویل]] به ائمه{{عم}}، و نیز تأویل به [[ولایت]] و [[امامت]] آنان شده است، و در [[سوره کهف]] و [[مریم]]، کلمه {{متن قرآن|الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ}}، تأویل به [[مودت]] ائمه{{عم}} شده است<ref>مقدمه برهان، ص۷۲.</ref>. | |||
و در معنای صالحات فرموده: صالحات در [[قرآن]] صفت برای [[اعمال]] است و از آن [[تأویل]] به [[ولایت]] و [[اطاعت از ائمه]]{{عم}} و نحو آن شده است، و در [[روایت]] [[عمل صالح]]، به [[معرفت]] [[ائمه]]{{عم}} تأویل شده است<ref>برهان، ص۱۴۰.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۲۶۶.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۵۰
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل باقیات صالحات (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
در دو آیه از دو سوره قرآن کریم که هر دوی‌شان در مکه نازل شده، کلمه ﴿الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ﴾ ذکر شده است: یکی آیه ۲۶ سوره کهف، و دیگری آیه ۷۶ سوره مریم. ما در این جا به طریق معمول خود در این امر، ابتدا آیات را به ترتیب مصحفی آن، تنظیم نموده و پس از آن، به تحقیق در معنای باقیات صالحات، و سپس به تحقیق تفسیری آن از کتب تفسیر علمای شیعه و اهل تسنن پرداخته و بعد به تفسیر روایی آن از کتب تفسیر روایی شیعی و سنی می‌پردازیم و سرانجام هم به فضل الهی، با تدبر در آیات مذکور آنها را مورد دقت و تأمل قرار می‌دهیم.[۱]
معنای باقیات صالحات
راغب در مفردات فرموده: بقاء، ثابت بودن شیء بر حالت اولیه بوده و ضدّ فناست، و باقی، بر دو قسم است: باقی بنفسه که مقید به زمان نیست (بلکه خود خالق زمان است) و او همان باری تعالی است و بر او فنا صحیح نیست، و باقی به غیر خود، و او به جز باری تعالی است و فنا بر آن صحیح باشد. باقی بالله نیز بر دو قسم است: باقی بشخصه تا اینکه خدای تعالی بخواهد آن را فنا کند، مانند بقای اجرام آسمانی، و باقی بنوعه و جنسه بدون شخص و جزئش، مانند: انسان و حیوان؛ همچنین در آخرت، باقی بشخصه است، مانند: اهل بهشت که آنان نه برای مدتی، بلکه تا ابد ماندنی هستند؛ چنان‌که خدای عزوجل فرمود: ﴿خَالِدِينَ فِيهَا﴾[۲]، و قسم دیگر باقی به‌نوعه و جنسه است؛ چنان‌که از پیامبر(ص) روایت شده که: «أَنَّ ثِمَارَ أَهْلِ الْجَنَّةِ يَقْطِفُهَا أَهْلُهَا وَ يَأْكُلُونَهَا ثُمَّ تَخَلَّفَ مَكَانَهَا مِثْلُهَا»: البته، میوه‌های بهشت را اهل آن چیده و آن را می‌خورند و پس از آن، مانند آنها در جای آن میوه‌ها جایگزین می‌گردد. به همین جهت است که آنچه در آخرت می‌باشد، دایمی بوده و خدای عزوجل درباره آن فرمود: ﴿وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَى﴾[۳]، و نیز قوله تعالی: ﴿وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ﴾[۴]، آنچه از اعمال است که پاداش آن برای انسان باقی می‌ماند و آن، تفسیر به نمازهای پنج‌گانه شده است و گفته‌اند که آن، «سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ» است و صحیح آن است که آن، شامل هر عبادتی است که در آن قصد قربت به خدای متعال شده باشد، و بر این مبناست فرموده خدای متعال: ﴿بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ﴾[۵]، و آن را به الله تعالی اضافه گردانیده[۶].
فخرالدین در مجمع‌البحرین فرموده: قوله تعالی: ﴿وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ﴾، را گفته‌اند: آن، اعمالی است که پاداش آن باقی می‌ماند، و گفته اند: آن، نمازهای پنج‌گانه است: و گفته‌اند: آن، «سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ» است، و از بعضی مفسرین خاصه و عامه درباره قوله: ﴿الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ أَمَلًا﴾[۷]، آمده است که مراد از آن، اعمال خیر است. پس البته که ثمره آن تا ابدالابدین باقی می‌ماند. پس آن است باقیات، و معنای ﴿خَيْرٌ أَمَلًا﴾ این است که فاعل آن در آخرت به آن می‌رسد، آن چیزی را که در دنیا آرزوی رسیدن به آن را داشته، و آنچه در “خیر” آمده است، همان ﴿الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ﴾ است[۸]. در فرهنگ لغات نیز آمده که: بقی َ- بقاءً ماند: استوار شد، و بقاء، به معنای زیست و زندگانی، و باقی، اسم فاعل است به معنای مانده و از نام‌های خداوند است[۹].
در معنای صالح آورده که به معنای نیک، ضد فاسد، جمع آن صالحون، و مؤنث آن صالحه است[۱۰]. همچنین در فرهنگ عمید آمده: باقی (به کسر قاف)؛ یعنی پایدار، پاینده، جاوید، باز مانده، به جا مانده[۱۱]. در معنای صالح هم آورده: نیک، نیکوکار، شایسته. صالحه، مؤنث صالح است به معنای زن نیکوکار، و نیز به معنای عمل نیک و حسنه است[۱۲]. و در مقدمه مرآة‌الانوار و مشکوة‌الاسرار فرموده: بقاء، ضد فنا و زوال است، و بقیه الشیء، آن چیزی است که بعد از آن می‌ماند، و در سوره هود، ﴿بَقِيَّتُ اللَّهِ﴾ را به ائمه(ع) و به خصوص قائم(ع)، تفسیر فرموده‌اند، و در سوره بقره مراد از: ﴿وَبَقِيَّةٌ مِمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ﴾[۱۳] را ذریه انبیا و برخی از آثاری دانسته‌اند که نزد ائمه(ع) موجود است، و در سوره زخرف کلمة ﴿بَاقِيَةً﴾ تأویل به ائمه(ع)، و نیز تأویل به ولایت و امامت آنان شده است، و در سوره کهف و مریم، کلمه ﴿الْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ﴾، تأویل به مودت ائمه(ع) شده است[۱۴]. و در معنای صالحات فرموده: صالحات در قرآن صفت برای اعمال است و از آن تأویل به ولایت و اطاعت از ائمه(ع) و نحو آن شده است، و در روایت عمل صالح، به معرفت ائمه(ع) تأویل شده است[۱۵].[۱۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۲۶۵.
- ↑ «در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۱۶۲.
- ↑ «و آنچه نزد خداوند است بهتر و پایاتر است، آیا خرد نمی‌ورزید؟» سوره قصص، آیه ۶۰.
- ↑ «دارایی و پسران زیور زندگی دنیایند و کارهای ماندگار شایسته در نزد پروردگارت در پاداش و امید (به آینده) بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۶.
- ↑ «برنهاده خداوند برای شما بهتر است» سوره هود، آیه ۸۶.
- ↑ مفردات، ص۵۴-۵۵.
- ↑ «دارایی و پسران زیور زندگی دنیایند و کارهای ماندگار شایسته در نزد پروردگارت در پاداش و امید (به آینده) بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۶.
- ↑ مجمع البحرین، ص۱۲.
- ↑ ملخص المنجد و منتهی الارب، ص۴۸.
- ↑ ملخص المنجد و منتهی الارب، ص۴۴۲.
- ↑ فرهنگ عمید، ص۲۳۲.
- ↑ فرهنگ عمید، ص۷۹۵.
- ↑ «و (نیز) بازمانده‌ای از آنچه از خاندان موسی و هارون بر جای نهاده‌اند» سوره بقره، آیه ۲۴۸.
- ↑ مقدمه برهان، ص۷۲.
- ↑ برهان، ص۱۴۰.
- ↑ امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۲۶۶.