عبدالله بن حفض قرشی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:1100558.jpg' به 'پرونده:IM009657.jpg') |
||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:IM009657.jpg|22px]] [[قاسم خانجانی|خانجانی، قاسم]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|'''مقاله «عبدالله بن حفض قرشی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۶ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۹
مقدمه
نوه عمر بن سعد بن ابی وقاص است که پدر و جدش (در سالهای ۶۷-۶۶) به دست مختار کشته شدند[۱]. نامش را عبدالله آوردهاند[۲]، ولی به کنیهاش شهرت دارد[۳].
برخی منابع به نقل از ابومسعود سلیمان بن ابراهیم اصبهانی وی را در شمار صحابه آورده و روایتی از او نقل کردهاند[۴]. البته صحابی بودن وی قطعاً درست نیست؛ زیرا وقتی جدش را در شمار تابعین آوردهاند، چگونه او میتواند صحابی باشد؟[۵] به علاوه، برخی بر صحابی نبودن ابوبکر تأکید کرده، او را از تابعین میدانند[۶]. شاید منشأ خطا، روایتی باشد که از وی نقل شده است. بر مبنای این روایت، رسول خدا(ص) از عبدالله بن رواحه عیادت کرد و ضمن سخنانی، آن دسته از اموات را که شهید به شمار میروند معرفی فرمود[۷]. بخش پایانی این روایت - درباره شهید شمرده شدن برخی اموات - از برخی دیگر نیز نقل شده است[۸].
منابع رجالی اهل سنت، وی را أهل مدینه و ثقه دانسته، از او به عنوان اهل علم یاد کردهاند[۹].
وی از کسانی چون "ابن عمر" و عروة بن زبیر روایت شنیده و شعبة بن حجاج، ابن جریج و برخی دیگر نیز از وی روایت نقل کردهاند[۱۰].[۱۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن سعد، ج۵، ص۱۲۷؛ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۴۳-۴۴.
- ↑ ابن حجر، تهذیب، ج۱۲، ص۲۸.
- ↑ مزی، ج۱۰، ص۸۸؛ ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۵، ص۱۶۵.
- ↑ ابن اثیر، ج۶، ص۳۴؛ مغلطای، ج۲، ص۲۶۳؛ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۴۳.
- ↑ ابن سعد، ج۵، ص۱۲۷.
- ↑ ذهبی، ج۲، ص۱۵۲؛ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۴۴.
- ↑ ابن اثیر، ج۶، ص۳۴؛ مغلطای، ج۲، ص۲۶۳؛ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۴۳.
- ↑ برای نمونه ر.ک: بخاری، التاریخ الکبیر، ج۷، ص۲۲؛ ابن ابی عاصم ج۴، ص۱۵۷؛ ابن حبان، ج۷، ص۴۶۲.
- ↑ عجلی، ص۴۹۲؛ ابن حجر، تهذیب، ج۵، ص۱۶۵.
- ↑ بخاری، الکنی، ص۱۰؛ ابن ابی حاتم، ج۹، ص۳۳۸؛ مزی، ج۱۰ ص۸۹-۸۸.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «عبدالله بن حفض قرشی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۱۸۳.