امانت در لغت

مقدمه

امانت از ریشه «ا م ن»، به معنای زوال خوف و احساس آرامش در امری است^[۱]. امانت به معنای مصدری، به معنای آرامش یافتن است. کاربرد اسمی این واژه، ناظر بر امری است که مالکیّت اصلی آن متعلّق به دیگری است و به طور موقت، در اختیار امینی قرارگرفته و از بودن امانت نزد آن امین احساس آرامش حاصل می‌شود و ترس از دست رفتن یا ورود صدمه به امانت وجود ندارد^[۲]. بنابراین، در امانت چند اصل مورد توجه قرار می‌گیرد: امانت، امر با ارزشی در نظر مالک آن است؛ که خوف از دست رفتن و ضایع شدن در آن وجود دارد. امینِ بر امانت، می‌باید استعداد حفظ آن را داشته باشد و از ارزش آن آگاه باشد. امانت نزد امین موقت است و در نهایت باید به صاحب اصلی آن به صورت اولیه‌اش و بدون تصرّف در آن بازگردد. رابطه امین و امانت، رابطه ظرف و مظروف است و لذا هر مقدار که امانت با ارزش‌تر باشد، ظرف شریف‌تری را می‌طلبد.^[۳]
«امانت» به معنای آن چیزی است که به ودیعه نهاده می‌شود. این واژه از ماده «أمن» گرفته شده که به معنای سکون قلب و رفع خوف و اضطراب است^[۴]. چنان که درکلام حضرت یعقوب (ع) خطاب به فرزندانش، این معنا به خوبی دیده می‌شود: ﴿قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلَّا كَمَا أَمِنْتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِنْ قَبْلُ فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ﴾^[۵] براین اساس، اگر امانت را به صورت مصدری معنا کنیم، ضد خیانت و به معنای آرامش یافتن و سکون قلب و طمأنینه است^[۶] و اگر به صورت اسمی معنا کنیم، به معنای چیزی است که بر محور آن به دیگری اعتماد می‌شود^[۷]. به عبارت دیگر، امانت ودیعه‌ای است که از طرف صاحب امانت موقتاً در اختیار کسی قرار می‌گیرد که مورد اعتماد ودیعه‌گذار است و اگر امین در نگهداری امانت کوتاهی کند، خائن نامیده می‌شود.^[۸]

پرسش مستقیم

امانت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ (پرسش)

منابع

پانویس

↑ لسان العرب، ج۱۳، ص۲۱.
↑ المصباح المنیر، ج۲، ص۲۴.
↑ فیاض‌بخش، محمد تقی و محسنی، فرید، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۲ ص ۱۰۲.
↑ المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی) (مؤسسه دار الهجرة، ۱۴۱۴ ﻫ.ق)، ج۲، ص۲۴.
↑ «گفت: آیا شما را بر او جز همان‌گونه امین می‌توانم داشت که پیش از این بر برادرش امین داشته بودم؟ پس خداوند بهترین نگهبان و او بخشاینده‌ترین بخشایندگان است» سوره یوسف، آیه ۶۴.
↑ مجمع البیان فی تفسیر القرآن (ط. ناصر خسرو، ۱۳۷۲ ه. ش.)، ج۴، ص۶۹۷.
↑ المیزان فی تفسیر القرآن (ط. جامعه مدرسین، ۱۴۱۷ﻫ.ق)، ج۱۶، ص۳۴۸.
↑ فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۵ ص ۴۲۴.

[1] لسان العرب، ج۱۳، ص۲۱.

[2] المصباح المنیر، ج۲، ص۲۴.

[3] فیاض‌بخش، محمد تقی و محسنی، فرید، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۲ ص ۱۰۲.

[4] المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر للرافعی) (مؤسسه دار الهجرة، ۱۴۱۴ ﻫ.ق)، ج۲، ص۲۴.

[5] «گفت: آیا شما را بر او جز همان‌گونه امین می‌توانم داشت که پیش از این بر برادرش امین داشته بودم؟ پس خداوند بهترین نگهبان و او بخشاینده‌ترین بخشایندگان است» سوره یوسف، آیه ۶۴.

[6] مجمع البیان فی تفسیر القرآن (ط. ناصر خسرو، ۱۳۷۲ ه. ش.)، ج۴، ص۶۹۷.

[7] المیزان فی تفسیر القرآن (ط. جامعه مدرسین، ۱۴۱۷ﻫ.ق)، ج۱۶، ص۳۴۸.

[8] فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۵ ص ۴۲۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]