عشق حسینی
مقدمه
عظیم‌ترین سرمایۀ روحی شیعه که پیوند دهندۀ آنان با اهل بیت پیامبر و عاملی بازدارنده از تباهی، برانگیزاننده به فداکاری و جهاد و تصفیه‌کنندۀ دل و جان است. در سایۀ همین عشق، یاد حسین و عاشورا زنده مانده و سوز آن، حمایت قلبی عاشق امام حسین (ع) را همواره به نفع حق و جبهۀ ایثار، نیرو بخشیده است. همین عشق، یاران او را روز عاشورا به استقبال شهادت فرستاد تا با مرگ در رکاب حسین (ع) حیات ابدی یافتند.
عشق حسین (ع) را خداوند در دل‌ها نهاده و شعله‌ای خاموش نشدنی است. به فرمودۀ امام صادق (ع): «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً»[۱]. محبت حسین بن علی (ع) نه تن‌ها در دل زمینیان است، بلکه عرشیان نیز او را دوست می‌دارند و به فرمودۀ رسول خدا (ص)، او محبوب‌ترین چهرۀ زمینی نزد آسمانیان است:«مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى أَحَبِّ أَهْلِ الْأَرْضِ إِلَى أَهْلِ السَّمَاءِ فَلْيَنْظُرْ إِلَى الْحُسَيْنِ»[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ کامل الزیارات، ص۳۸.
- ↑ مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۷۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۴۱.