نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Msadeq(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۹ توسط Msadeq(بحث | مشارکتها)
در یکی از این شبهات، احمد امین مصری میگوید: اگر بنا باشد امیال نفسانی را از انسان جداسازیم، در حقیقت ویژگی ماهوی انسانی او را از بین برده و به او ماهیت دیگری دادهایم[۷]. در واقع از نظر او چون منطقاً نمیتوان خاصیت و ماهیت ذاتی انسان را از او جدا ساخت، عصمت بیمورد خواهد بود[۸].
حقیقت عصمت: عصمت، به معنای درجه نهایی ایمان است. چنانچه ایمانانسان به حد کمال رسید، غفلت به او دست نمیدهد و در این صورت هر کاری را که صورت میدهد، با یاد خداست.
عصمت پیامبران، بدان معناست که آنها نه مرتکب گناه میشوند و نه در کار خود به خطا و اشتباه دچار میگردند. مصونیت از گناه، به معنای آن است که انسان موجودی مختار است و کارهای خویش را بر اساس منافع و مضار و مصالح و مفاسدی که تشخیص میدهد، انتخاب میکند. از این رو "تشخیص"، در اختیار و انتخابکارها نقش مهمی دارد و طبعاً محال است انسان چیزی را که بر حسب تشخیص او متضمن هیچ فایدهای نیست و به علاوه زبان و ضرر دارد، انتخاب کند.
عصمت بر این نکته تأسیس شده است که هر اندازه ایمان افراد قویتر و توجهشان به آثار گناهان شدیدتر باشد، اجتنابشان از گناه بیشتر و احتمال ارتکاب آن کمتر میشود. اگر درجه ایمان در حد شهود و عیان برسد، به حدی که شخص حالت خود را در حین ارتکاب گناه حالت شخصی ببیند که میخواهد خود را از کوه به زیر افکند و یا زهر کشندهای را بنوشد، در اینجا احتمال اختیارگناه به صفر میرسد، چنین حالی را عصمت از گناه مینامیم.
مصونیت از اشتباه نیز مولود نوع بینشپیامبران است. اشتباه زمانی رخ میدهد که انسان به وسیله حسی درونی یا بیرونی با واقعیتی مرتبط شود؛ یک سلسله صورتهای ذهنی از آنها در ذهن خود تهیه میکند؛ با قوهعقل خود آن صورتها را تجزیه و ترکیب میکند و در آنها انواع تصرفات را صورت دهد؛ آنگاه در تطبیق صورتهای ذهنی با واقعیتهای خارجی و در ترتیب آن صورتها گاه خطا و اشتباه رخ میدهد؛ حال تصور کنید که انسانی مستقیماً با واقعیتهای عینی به وسیله حسی خاص مواجه است و ادراک واقعیت، عین اتصال با واقعیت است نه صورتی ذهنی از اتصال با واقعیت؛ در چنین صورتی برای چنین انسانی خطا و اشتباه معنی ندارد.
برای آنها اشتباه فرض نمیشود؛ زیرا آنان از درون خود با واقعیت هستی ارتباط و اتصال دارند.
عصمت نسبی است، یعنی مراتب و درجات دارد. معصومین نسبت به چیزهایی که برای ما گناه است، معصوم هستند و هرگز گناه نمیکنند؛ ولی معصومین هم مراحل و مراتبی دارند و مراتب همه یکسان نیست.
انسان در هر درجهای از ایمان باشد، نسبت به موضوعی که نهایت و کمال ایمان را به آن دارد، یعنی در مرحله ﴿لَوْلَا أَنْ رَأَى بُرْهَانَ رَبِّهِ﴾[۹]، قهراً عصمت دارد[۱۰][۱۱].