قیام محمد بن جعفر دیباج

آشنایی اجمالی

از جمله نهضت‌های زمان مأمون عباسی قیام محمد بن جعفر دیباج فرزند امام صادق(ع) در سال ۲۰۰ ق است. این رویداد پس از نهضت محمد بن ابراهیم و ابوالسرایا بود و در عصر امامت حضرت ابوالحسن علی بن موسی الرضا (ع) به وقوع پیوست^[۱].

شخصیت محمد بن جعفر

ابوالفرج می‌گوید: او مردی فاضل و در میان اهل و خاندان خود مقدم بود و می‌گوید: مأمون در خراسان به خاندان ابوطالب دستور داد با کسی از آل ابوطالب غیر از محمد بن جعفر سوار شوند و حرکت کنند. آنها نپذیرفتند و گفتند: حرکت نکنیم و جز با محمد بن جعفر سوار نمی‌شویم، پس مأمون با خواسته آنها موافقت کرد.

محمد بن منصور گوید: در حضور ابوطاهر احمد بن عیسی بن عبدالله سخن از محمد بن جعفر به میان آمد، شنیدم از ابوطاهر که به خوبی از او یاد کرد و او را ستایش کرد و گفت: محمد بن جعفر مردی عابد و فاضل بود و روزی را روزه می‌کرد و روزی را افطار می‌نمود^[۲].

زهد محمد بن جعفر

یحیی بن حسن گوید از مؤمل شنیدم که می‌گفت: محمد بن جعفر را در مکه دیدم که با دویست مرد بیرون آمد که آنها جامه پشمینه بر تن داشتند و نشانه‌های صلاح و خیر بر آنان نمایان بود. خدیجه دختر عبدالله بن حسین بن علی بن الحسین که همسر محمد بن جعفر است درباره او نقل می‌کرد: هنگامی که محمد بن جعفر از نزد خاندان خود با جامه‌ای بیرون می‌رفت هرگز باز نمی‌گشت مگر آنکه آن جامه را بخشیده بود^[۳].^[۴]

علت قیام محمد بن جعفر

موسی بن سلمه گوید: محمد بن جعفر کناره‌گیری کرده بود و در هیچ یک از امور وارد نمی‌شد. پس مردی در روزهای ابوالسرایا نامه‌ای را نوشته بود و در آن نامه فاطمه دختر رسول خدا (ص) و همه اهل بیت را سب کرده و دشنام داده بود. خاندان ابوطالب نزد او آمده و آن نامه را بر او قرائت کردند، محمد بن جعفر به آنها پاسخی نداد و برخاست و وارد خانه‌اش شد، پس از آن در حالی نزد آنان بازگشت که زره پوشیده و لباس نبرد در بر نموده و شمشیر خود را حمایل کرده بود و مردم را به سوی خود دعوت کرد^[۵].^[۶]

آغاز قیام محمد بن جعفر

محمد بن جعفر صادق در سال ۱۹۹-۲۰۰ بر ضد مأمون عباسی قیام کرد و بسیاری از مردم حجاز با او به امارت بیعت کردند. علی بن حسین بن علی بن حمزه علوی از محمد و او از عمویش نقل کرده است که گروهی از خاندان ابوطالب نزد محمد بن جعفر گرد آمدند که از آن جمله حسین بن حسن افطس و محمد بن سلیمان بن داود بن حسن بن حسن و محمد بن حسن معروف به سیلق و علی بن حسین بن عیسی بن زید و علی بن حسین بن زید و علی بن جعفر بن محمد بودند و در جبهه مقابل هارون بن مسیب فرمانده سپاه عباسیان بود و نبرد شدیدی روی داد که تعدادی از سپاه هارون بن مسیب در آن کشته شدند.

در ادامه جنگ محمد بن جعفر و یارانش محاصره شدند زیرا پناهگاه او بسیار محکم بود و هارون بن مسیب نمی‌توانست به آنجا دست پیدا کند ولی ادامه محاصره آنجا باعث شد که آذوقه و آبی که ذخیره کرده بودند تمام شود و یاران محمد بن جعفر پراکنده شدند و او را تنها گذاشتند. وقتی محمد بن جعفر دید که تنها مانده است نزد هارون رفت و از او برای خود و باقیمانده از یارانش امان گرفت و هارون امان او را پذیرفت.

این را نوفلی نقل کرده است، اما محمد بن علی بن حمزه ذکر کرده است که فرستادن سپاه از طرف عیسی جلودی صورت گرفته و از ناحیه هارون بن مسیب نبوده است، پس جلودی خاندان ابوطالب را بر محمل‌هایی بدون زیرانداز سوار کرد و به سوی خراسان فرستاد^[۷]. مأمون او را تکریم بسیار کرد و او در جرجان توطن گزید. او را به خاطر زیبایی و جمال به دیباجه (دیبا: ابریشم رنگین) ملقب کرده‌اند^[۸].^[۹]

دلایل شکست قیام

شاید مهم‌ترین اسباب شکست این حرکت به این قرار باشد:

ناتوانی در سازمان‌دهی دقیق، نبود پایگاه مردمی که به آن تکیه کند، گسترش نیافتن آن در شهرهای بزرگ و کوتاهی پیروانش در مقابله با عباسیان؛
تردید محمد بن جعفر (ع) در تبلیغ به نفع خودش و نفرت از آنکه پذیرش این کار با اصرار آل علی بن ابی طالب (ع) و فرزندش، علی بود؛
اعتماد به یارانی بدکردار: ارذال و اوباش مکه، برخی از سپاهیان و فرزندش، علی که باعث روی گردانی هوادارانش شد؛
تردید برخی از مردم مکه در بیعت با وی و عدم پای‌بندی بیعت کنندگان به دوستی و تأیید خود از او^[۱۰].^[۱۱]

وفات محمد بن جعفر

محمد بن جعفر برای رفتن نزد مأمون عباسی به خراسان عزیمت کرد و در آنجا از دنیا رفت و مأمون خود بر او نماز گزارد^[۱۲].^[۱۳]

منابع

پانویس

↑ نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۳۹.
↑ نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۳۹.
↑ مقاتل الطالبیین، ص۵۳۷.
↑ نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۰.
↑ مقاتل الطالبیین، ص۵۳۸.
↑ نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۰.
↑ نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۱.
↑ خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۶، ص۶۹؛ تاریخ طبری، ج۸، ص۵۳۸ - ۵۳۹.
↑ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ ص۱۹۲؛ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ ص۱۹۲.
↑ لیثی، سمیرة مختار، جهاد الشیعه، ص۳۴۱- ۳۴۳.
↑ طقوش، محمد سهیل، دولت عباسیان، ص ۱۵۱.
↑ مقاتل الطالبیین، ص۵۴۱.
↑ نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۲.

[1] نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۳۹.

[2] نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۳۹.

[3] مقاتل الطالبیین، ص۵۳۷.

[4] نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۰.

[5] مقاتل الطالبیین، ص۵۳۸.

[6] نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۰.

[7] نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۱.

[8] خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۶، ص۶۹؛ تاریخ طبری، ج۸، ص۵۳۸ - ۵۳۹.

[9] تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ ص۱۹۲؛ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ ص۱۹۲.

[10] لیثی، سمیرة مختار، جهاد الشیعه، ص۳۴۱- ۳۴۳.

[11] طقوش، محمد سهیل، دولت عباسیان، ص ۱۵۱.

[12] مقاتل الطالبیین، ص۵۴۱.

[13] نظری منفرد، علی، نهضت‌های پس از عاشورا، ص ۵۴۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]