وظایف معرفتی امت نسبت به اهل بیت
مقدمه
وظایف معرفتی آن است که یک انسان مسلمان، بینش درستی از شخصیت، جایگاه حقوق و معارف اهل بیت (ع) داشته باشد تا در مقام عمل و رفتار نسبت به آنها درست عمل نماید. مهم‌ترین وظایف معرفتی درباره اهل بیت (ع) چند چیز است[۱]:
شناخت شخصیت و جایگاه اهل بیت (ع)
آنچه بر عهده امت است، شناخت شخصیت و جایگاه اهل بیت (ع) است، نه شناخت شناسنامه‌ای و شخصی، گرچه شناخت شخصی آنها نیز لازم است. امام عسکری (ع) می‌فرمایند: زمین تا روز قیامت از حجت خدا بر خلقش خالی نیست. هر که بمیرد، در حالی که امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است[۲].
شناخت شخصیت و جایگاه اهل بیت (ع) محورهای متعددی دارد که در قرآن، روایات و زیارات اهل بیت (ع) تبیین شده است؛ مهم‌ترین محورهای شناخت اهل بیت (ع) چند چیز است: ایشان خلفای الهی‌اند[۳]؛ اهل بیت پیامبر (ع)، منصوب از سوی خدایند[۴]؛ اهل بیت پیامبر، اولیای الهی‌اند[۵]؛ ایشان گواهان اعمالند[۶]؛ اهل بیت پیامبر، معصوم‌اند[۷] و دارای مقام حکومت و رهبری[۸].[۹]
شناخت حقوق اهل بیت (ع)
جنبه‌‌ای که در عرصه شناخت اهل بیت (ع) باید به آن توجه داشته باشیم شناخت حقوق اهل بیت (ع) است. پیامبر اسلام (ص) می‌فرمایند: به خداوند سوگند بنده‌ای از اعمال خود سود نمی‌برد مگر اینکه حق ما را بشناسد[۱۰].
برخی از مهم‌ترین حقوق اهل بیت (ع) چند چیز است: اطاعت از ایشان؛ پذیرش ولایت اهل بیت (ع)؛ محبت و مودت به اهل بیت (ع)؛ گوش به فرمان آنها بودن و وفاداری در بیعت[۱۱].
شناخت سیره و معارف اهل بیت (ع)
منابع
پانویس
- ↑ مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص ۶۱.
- ↑ «أَنَّ الْأَرْضَ لَا تَخْلُو مِنْ حُجَّةٍ لِلَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ أَنَّ مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»؛ وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۲۴۶.
- ↑ سوره بقره، آیه ۳۰ و اصول کافی، ج۱، ص۱۹۳.
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۷۳ و بحارالأنوار، ج۲۳، ص۵.
- ↑ سوره مائده، آیه ۵۵.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۴۳ و اصول کافی، ج۱، ص۱۹۰.
- ↑ سوره احزاب، آیه ۳۳.
- ↑ سوره نساء، آیه ۵۹ و اصول کافی، ج۱، ص۲۷۶.
- ↑ مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص ۶۲ ـ ۶۷.
- ↑ «وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا يَنْفَعُ عَبْداً عَمَلُهُ إِلَّا بِمَعْرِفَةِ حَقِّنَا»؛ بحارالأنوار، ج۲۷، ص۱۷۰؛ فضائل الخمسة من الصحاح الستة، ج۲، ص۷۹.
- ↑ مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص ۶۸.