زیارت در معارف و سیره امام جواد
این مدخل زیرشاخهٔ بحث زیارت است. زیارت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زیارت در لغت - زیارت در قرآن - زیارت در معارف دعا و زیارات - زیارت در معارف و سیره حسینی - زیارت در معارف و سیره سجادی - زیارت در معارف و سیره رضوی - زیارت در معارف و سیره امام جواد - زیارت در معارف و سیره امام هادی - زیارت در معارف مهدویت - زیارت در حقوق اسلامی - پرسش مرتبط نداردزیارت قبر پیامبر اکرم (ص)
عبدالرحمن بن ابی نجران می‌گوید: به امام جواد (ع) گفتم: فدایت شوم! پاداش کسی که با قصد و نیت به زیارت پیامبر اکرم (ص) می‌رود، چیست؟ فرمود: بهشت جاودان جایگاه او خواهد بود[۱].[۲]
فضیلت زیارت امام حسین (ع)
عبدالعظیم حسنی از امام جواد (ع) نقل می‌کند: کسی که در شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان جدم امام حسین (ع) را زیارت کند، بیست و چهار هزار فرشته و پیامبر را ملاقات خواهد کرد؛ زیرا همه آنان از خداوند متعال اجازه می‌گیرند تا او را زیارت کنند و شبی است که احتمال دارد شب قدر باشد[۳].[۴]
فضیلت زیارت امام رضا (ع) بر زیارت امام حسین (ع)
عبدالعظیم حسنی می‌گوید: به حضرت جواد (ع) عرض کردم: میان دو مسئله متحیر مانده‌ام؛ یکی زیارت قبر سیدالشهداء (ع) و دوم زیارت قبر پدرتان؛ کدام یک بر دیگری مقدم و دارای فضیلتی بیشتر است؟ آن حضرت فرمود: لحظه‌ای درنگ نما! سپس داخل منزل شد و پس از چند دقیقه بیرون آمد. دیدم قطره‌های اشک از چشمان مبارکش جاری است. سپس فرمود: جدم امام حسین (ع) زائران بسیاری دارد؛ ولی زائران پدرم در شهر طوس بسیار اندک‌اند[۵].
علی بن مهزیار می‌گوید: از امام جواد (ع) پرسیدم: زیارت پدرت حضرت رضا (ع) با فضیلت‌تر است یا زیارت امام حسین (ع) و کدام مقدم است؟ فرمود: فضیلت زیارت پدرم بیشتر است؛ زیرا عموم مسلمانان و شیعیان به زیارت امام حسین (ع) می‌روند ولی خواص شیعه پدرم را زیارت می‌کنند[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ «عَنِ ابْنِ أَبِي نَجْرَانَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ (ع) جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا لِمَنْ زَارَ رَسُولَ اللَّهِ (ص) مُتَعَمِّداً فَقَالَ لَهُ الْجَنَّةُ»؛ (کافی، ج۴، ص۵۴۸، ح۱؛ تهذیب، ج۶، ص۳، ح۳؛ کامل الزیارات، ص۴۲، ح۷ و ۸، و ص۴۳، ح۱۲، و ص۴۴، ح۱۳، و ص۴۹، ح۱۵؛ وسائل الشیعة، ج۱۴، ص۵۴۷، ح۱۹۳۳۵).
- ↑ طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل، دانشنامه جوادالائمه، ص ۲۹۶.
- ↑ «عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ الْحَسَنِيِّ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ الثَّانِي (ع) فِي حَدِيثٍ قَالَ: مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ (ع) لَيْلَةَ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ هِيَ اللَّيْلَةُ الَّتِي يُرْجَى أَنْ تَكُونَ لَيْلَةَ الْقَدْرِ وَ ﴿فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ﴾ صَافَحَهُ رُوحُ أَرْبَعَةٍ وَ عِشْرِينَ أَلْفَ مَلَكٍ وَ نَبِيٍّ كُلُّهُمْ يَسْتَأْذِنُ اللَّهَ فِي زِيَارَةِ الْحُسَيْنِ (ع) فِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ»؛ (اقبال الأعمال، ص۵۰۴، س ۱۸).
- ↑ طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل، دانشنامه جوادالائمه، ص ۲۹۶.
- ↑ «عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ (ع) قَدْ تَحَيَّرْتُ بَيْنَ زِيَارَةِ قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) وَ بَيْنَ زِيَارَةِ قَبْرِ أَبِيكَ (ع) بِطُوسَ فَمَا تَرَى؟ فَقَالَ لِي مَكَانَكَ ثُمَّ دَخَلَ وَ خَرَجَ وَ دُمُوعُهُ تَسِيلُ عَلَى خَدَّيْهِ فَقَالَ زُوَّارُ قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) كَثِيرُونَ وَ زُوَّارُ قَبْرِ أَبِي (ع) بِطُوسَ قَلِيلُونَ»؛ (عیون اخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۲۵۶، ح۸).
- ↑ «عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ (ع) يَعْنِي مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ الرِّضَا (ع) جُعِلْتُ فِدَاكَ زِيَارَةُ الرِّضَا (ع) أَفْضَلُ أَمْ زِيَارَةُ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ (ع)؟ فَقَالَ زِيَارَةُ أَبِي (ع) أَفْضَلُ وَ ذَلِكَ أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) يَزُورُهُ كُلُّ النَّاسِ وَ أَبِي (ع) لَا يَزُورُهُ إِلَّا الْخَوَاصُّ مِنَ الشِّيعَةِ»؛ (عیون اخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۲۶۱، ح۲۶). مرحوم علامه مجلسی در بیان ذیل حدیث برای روشنگری، دلیل برتری و فضیلت زیارت امام رضا (ع) بر زیارت امام حسین (ع) این‌گونه می‌گوید: یکی از وجوه برتری عبارت است از برتری عقیده زائر امام رضا (ع) بر زائر امام حسین (ع)، بدان جهت که هر کسی به زیارت امام رضا (ع) می‌رود، امامت او را پذیرفته است و هر کس ولایت وی را پذیرفته، ولایت امامان پس از وی را نیز پذیرفته است؛ زیرا پیروان فرقه‌های دیگر شیعه، که فقط به امامت چند تن امامان معصوم قایلند، امام حسین (ع) را به عنوان امام قبول دارند، مانند فرقه زیدیه، فطحیه و... اما گروه‌هایی که امامت پس از امام رضا (ع) نپذیرفته باشند، بسیار اندکند یا وجود ندارند. پس زائران صاحب عقیده شیعه اثنی عشری، بر زائران صاحب عقیده زیدی و یا فطحی و... ، برتری دارند.
- ↑ طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل، دانشنامه جوادالائمه، ص ۲۹۷.