زیارت در معارف و سیره امام هادی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۲۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

زیارت امامان و اهمیت آن

از میان اقدامات امام هادی(ع) توصیه به زیارت امامان(ع)، مورد توجه ویژه بود که جایگاه برجسته امام و امامت را نشان می‌داد. درباره اهمیت زیارت امامان، از امام هادی(ع) روایات متعددی نقل شده است از جمله آنکه از داوود صَرمی نقل کرده‌اند که چون به امام هادی(ع) عرض کرد: من پدر شما را زیارت کردم و ثواب آن را برای شما قرار دادم، فرمود: از سوی خداوند اجر و ثواب بزرگ و از جانب ما ستودن برای تو خواهد بود[۱].

درباره زیارت امام حسین(ع)، امام رضا(ع) و امام جواد(ع) از ایشان پرسش شد، فرمود: زیارت امام حسین(ع) مقدّم است و زیارت آن دو امام (با هم) جامع‌تر و پاداش آن عظیم‌تر است[۲].

همچنین درباره فضیلت زیارت امام رضا(ع) فرمود: هر کس حاجتی از خدا می‌خواهد جدّم را در طوس زیارت کند؛ محل مرقد ایشان بقعه‌ای از بقعه‌های بهشت است که هیچ مؤمنی آن را زیارت نمی‌کند مگر آنکه خداوند او را از آتش جهنم آزاد می‌کند و در دارالقرار (بهشت) او را جای می‌دهد[۳].

زیارت جامعه کبیره که ذیل میراث علمی فرهنگی امام هادی(ع) قرار می‌گیرد، نمونه بارزی از این موضوع و اهمیت آن نزد امام هادی(ع) است[۴].

منابع

  1. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲

پانویس

  1. طوسی، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۱۱۰.
  2. طوسی، تهذیب الاحکام، ج۴، ص۵۸۴؛ مفید، المزار، ص۱۹۰؛ در توضیح این روایت گفته‌اند ممکن است منظور سؤال کننده این باشد که زیارت امام حسین(ع) به تنهایی و زیارت امام رضا(ع) و امام جواد(ع) با هم، کدام افضل است که امام پاسخ دادند زیارت امام حسین(ع) برای مقدّم شدن اولویت دارد، اما زیارت امام رضا و امام جواد(ع) با هم جامع‌تر است و شاید علت آن این باشد که اعتقاد به این دو امام مستلزم اعتقاد به جدشان نیز هست و زیارت این دو امام، زیارت امام حسین(ع) را نیز شامل می‌شود و اجر آن بیشتر است. همچنین دلیل آنکه گفته‌اند زیارت امام رضا(ع) فضیلت بیشتری دارد آن است که حضرت را خواص (و شیعیان) زیارت می‌کنند، اما امام حسین(ع) را همگان (شیعه و غیرشیعه) زیارت می‌کنند؛ ر.ک: فیض کاشانی، الوافی، ج۱۴، ص۱۵۳۵.
  3. صدوق، امالی، ص۴۷۱.
  4. پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ ص۱۹۷.