الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده
احمد بن موسی، مشهور به “شاه چراغ”، میان فرزندان امام هفتم(ع) جایگاه ویژه‌ای داشته و به لقب سیدالسادات مشهور بوده است. ایشان از فضلای عصر خود بوده و روایات بسیاری را از پدرانش به خاطر داشته و نقل کرده است و نسخه‌های متعددی از قرآن را با دست خود نوشته است.
مادر احمد بن موسی که در منابع از وی با کنیه “امّ‌احمد” یاد می‌شود، جایگاه ویژه‌ای نزد امام کاظم(ع) داشته و مورد وثوق ایشان بوده و از گواهان وصیت ایشان به شمار می‌آمده است. علامه مجلسی وی را داناترین، پرهیزگارترین و گرامی‌ترین زنان امام موسی بن جعفر(ع) دانسته است.
علامه مجلسی نقل می‌کند: پس از شهادت امام کاظم(ع)، جماعات زیادی از مردم مدینه به در خانه امّ‌احمد آمدند تا با أحمد بن موسی(ع) به عنوان “امام” بیعت کنند. مجلسی علت این کار را آن می‌داند که ایشان شخصی عابد، پارسا، فاضل، صاحب جلالت و کرامت بود و همه این فضائل، خلق را به این گمان افکنده بود که وی امام پس از حضرت موسی بن جعفر(ع) است. احمد بن موسی(ع) با همه افرادی که برای بیعت حاضر شده بودند به مسجد رفت و از همه آنان بیعت گرفت. سپس بر فراز منبر رفت و خطبه‌ای در نهایت بلاغت و فصاحت ایراد کرد و سپس فرمود: همانطور که اکنون همه شما با من بیعت کردید و بیعت من به گردن شماست، من نیز با برادرم علی بن موسی الرضا(ع) بیعت کرده‌ام. بدانید که او امام و خلیفه پیامبر(ص) است و پس از پدرم او ولیّ خداست که اطاعتش بر من و شما از جانب خدا و پیامبر(ص) واجب شده است. تمام حاضران سخن ایشان را تصدیق کردند و با احمد بن موسی(ع) به در خانه امام رضا(ع) رفتند و با ایشان بیعت کردند. امام نیز برادر را بدین خاطر دعا کرد.
پس از اینکه امام رضا (ع) به مرو رفت، احمد بن موسی(ع) در مدینه به امور خاندان امام کاظم(ع) و شیعیان مشغول شد تا اینکه اخبار نگران‌کننده‌ای درباره تغییر موضع مأمون درباره امام رضا(ع) و به شهادت رساندن حضرت منتشر شد. جنید شیرازی معتقد است ایشان به قصد خونخواهی امام رضا(ع) از مأمون با سپاهی متشکل از خاندان و شیعیان عازم خراسان و مرو شد. برخی منابع دیگر حرکت کاروان احمد بن موسی(ع) را متعلق به زمانی پیش از شهادت امام رضا(ع) می‌دانند و بر این باورند که احمد بن موسی(ع) آنگاه که از توطئه مأمون آگاه شد، قصد مرو کرد و در نزدیکی شیراز با سپاه حاکم وقت، قتلغ خان، مواجه شد و در آنجا بود که از شهادت امام رضا(ع) آگاه شد و پس از جنگی خونین بسیاری از آنان در همین منطقه به شهادت رسیده و به خاک سپرده شدند. قبر ایشان پس از چند قرن پیدا شده و بارگاهی بر روی آن ساخته شد.