آخرت در لغت

مقدمه

برای آشنایی با معنای واژه «آخرت» در لغت، سخن برخی از واژه‌شناسان آورده می‌شود:

فیروزآبادی، «آخرت» و «اخری» را به دار بقا معنا کرده است^[۱].
معین، آخرت را به معنای آن جهان، جهان دیگر، سرای دیگر و عقبا دانسته است^[۲].
عمید برای آخرت، معنای بازپسین، جهان دیگر، آن جهان و آن سرا را نقل کرده است^[۳].
یزید بن سلام، وجه تسمیه آخرت را از پیامبر پرسید. ایشان فرمود: «چون آخرت، متأخر از دنیا و پس از آن می‌آید»^[۴].
در یکی از سخنان امام علی (ع) وجه تسمیه آخرت چنین آمده است: «آخرت را آخرت نامیده‌اند؛ چون در آن جزا و ثواب است»^[۵]. نتیجه اینکه واژه‌شناسان، برای کلمه «آخرت» بر یک معنا اتفاق کرده‌اند و آن، «جهان دیگر» است.^[۶]