آخرت در معارف و سیره حسینی

فنای دنیا و بقای آخرت

میسر بن عبدالعزیز از امام باقر (ع) نقل کرده است که: حسین بن علی (ع) از کربلا به محمّد بن علی (ابن حنفیّه) چنین نوشت: «به نام خداوند بخشنده مهربان. از حسین بن علی به محمّد بن علی و دیگر افراد بنی هاشم که نزد اویند. اما بعد، گویی که دنیا نبوده و گویی که آخرت، همواره بوده و هست. والسّلام!» ^[۱].^[۲]

مرگ مؤمن

در کتاب الفردوس از امام حسین (ع)، از پیامبر خدا نقل است: مرگ، گُلِ خوش‌بویِ مؤمن است^[۳].

نخستین پرسش پس از مرگ

در کتاب عیون أخبار الرضا به سندش، از امام حسین (ع)، از امام علی (ع) آمده است: پیامبر خدا (ص) فرمود: «ای علی! نخستین چیزی که پس از مرگ بنده از او پرسیده می‌شود، گواهی به یگانگی خداوند یکتاست و رسالت محمّد (ص)، و این که تو ولیّ مؤمنانی، به دلیل آنچه خدا و من، برایت قرار داده‌ایم. پس هر کس به اینها اقرار کند و معتقد باشد، به سوی نعمتی که زوال ندارد، رهسپار می‌شود»^[۴].^[۵]

بهای بهشت

طوسی در کتاب الأمالی، به سندش، از امام حسین (ع)، از امام علی (ع) اینگونه نقل می‌کند: شنیدم که پیامبر خدا (ص) می‌فرماید: «توحید، بهای بهشت است و الحمد للّه، شکر کامل هر نعمت. بیم از خدا، کلیدِ هر حکمت و اخلاص، ستون هر عبادت است»^[۶].^[۷]

منابع

محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین

پانویس

↑ «كَتَبَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (ع) إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) مِنْ كَرْبَلَاءَ: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، مِنَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ مَنْ‏ قِبَلَهُ‏ مِنْ‏ بَنِي‏ هَاشِمٍ، أَمَّا بَعْدُ فَكَأَنَّ الدُّنْيَا لَمْ تَكُنْ وَ كَأنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ»، کامل الزیارات، ص۱۵۸، ح۱۹۶.
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص۹۲۹.
↑ «الْمَوْتُ‏ رَيْحَانَةُ الْمُؤْمِنِ‏»، الفردوس، ج۴، ص۲۳۹، ح۶۷۱۸؛ کنز العمّال، ج۱۵، ص۵۵۱، ح۴۲۱۳۶.
↑ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) يَا عَلِيُّ إِنَّ أَوَّلَ مَا يُسْأَلُ‏ عَنْهُ‏ الْعَبْدُ بَعْدَ مَوْتِهِ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ أَنَّكَ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ بِمَا جَعَلَهُ اللَّهُ وَ جَعَلْتُهُ لَكَ فَمَنْ أَقَرَّ بِذَلِكَ وَ كَانَ يَعْتَقِدُهُ صَارَ إِلَى النَّعِيمِ الَّذِي لَا زَوَالَ لَهُ»، عیون أخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۱۲۹، ح۸؛ بحار الأنوار، ج۷، ص۲۷۳، ح۴۱.
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص۹۲۹.
↑ «سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (ص) يَقُولُ: التَّوْحِيدُ ثَمَنُ‏ الْجَنَّةِ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَفَاءُ شُكْرِ كُلِّ نِعْمَةٍ، وَ خَشْيَةُ اللَّهِ مِفْتَاحُ كُلِّ حِكْمَةٍ، وَ الْإِخْلَاصُ مِلَاكُ كُلِّ طَاعَةٍ»، الأمالی، طوسی، ص۵۷۰، ح۱۱۷۸.
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص۹۳۰.

[1] «كَتَبَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (ع) إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) مِنْ كَرْبَلَاءَ: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، مِنَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ مَنْ‏ قِبَلَهُ‏ مِنْ‏ بَنِي‏ هَاشِمٍ، أَمَّا بَعْدُ فَكَأَنَّ الدُّنْيَا لَمْ تَكُنْ وَ كَأنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ»، کامل الزیارات، ص۱۵۸، ح۱۹۶.

[2] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص۹۲۹.

[3] «الْمَوْتُ‏ رَيْحَانَةُ الْمُؤْمِنِ‏»، الفردوس، ج۴، ص۲۳۹، ح۶۷۱۸؛ کنز العمّال، ج۱۵، ص۵۵۱، ح۴۲۱۳۶.

[4] «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) يَا عَلِيُّ إِنَّ أَوَّلَ مَا يُسْأَلُ‏ عَنْهُ‏ الْعَبْدُ بَعْدَ مَوْتِهِ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ أَنَّكَ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ بِمَا جَعَلَهُ اللَّهُ وَ جَعَلْتُهُ لَكَ فَمَنْ أَقَرَّ بِذَلِكَ وَ كَانَ يَعْتَقِدُهُ صَارَ إِلَى النَّعِيمِ الَّذِي لَا زَوَالَ لَهُ»، عیون أخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۱۲۹، ح۸؛ بحار الأنوار، ج۷، ص۲۷۳، ح۴۱.

[5] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص۹۲۹.

[6] «سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (ص) يَقُولُ: التَّوْحِيدُ ثَمَنُ‏ الْجَنَّةِ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَفَاءُ شُكْرِ كُلِّ نِعْمَةٍ، وَ خَشْيَةُ اللَّهِ مِفْتَاحُ كُلِّ حِكْمَةٍ، وَ الْإِخْلَاصُ مِلَاكُ كُلِّ طَاعَةٍ»، الأمالی، طوسی، ص۵۷۰، ح۱۱۷۸.

[7] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص۹۳۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]