نخاوله
مقدمه
طائفه‌ای از قبایل عربی اسلامی اصیل و ریشهدار در مدینه منوره هستند که طوایفی از سادات نیز مخلوط آنهایند و در قسمت جنوب شهر در محله‌ای به نام محله نخاوله ساکنند و عوام آنان را نخولی خوانند. این طایفه که از دیرباز در مدینه طیبه می‌زیسته‌اند و نیز سادات آنها که از نسل حسنین(ع) هستند همه از شیعیان امامیه و دارای جمعیتی زیاد هستند. نخاوله در زمان عثمانی اتحادیه‌ای داشتند ولی سعودی‌ها اتحادیه کشاورزی آنها را منحل کرده و به علت تشیع مورد تحقیر و بدرفتاری قرار دادند. نخاوله در ربیع الثانی سال ۱۳۴۶ قمری قیام نمودند، اما سعودی‌ها آن را سرکوب کرده و بیش از هفت هزار نفر را کشتند و بر زنان آنها به عنوان زنان کفار تعدی نمودند. پس از این نهضت ملی شیعی، آل سعود به تحقیر نخاولهایها پرداختند و فرمان دادند تا با آنان رفت و آمد و مصاحبت نشود و اجازه کسب و کار نیابند و جز در کارهای پست و بی‌ارزش استخدام نگردند. در سال ۱۳۷۱ قمری نخاوله‌ها خواستار رفتار منصفانه با خود شدند، اما مورد حمله وزیر کشور قرار گرفتند. آنها در فقر به سر می‌بردند و حجاج ایرانی در موسم حج به آنان کمک مادی مینمودند تا این که در اثر تحولات اخیر در اوضاع سیاسی منطقه، نخاولهایها وضع اقتصادی بهتری یافته‌اند. در تسمیه اینان به تفاوت گفته‌اند:
- منسوب به قریه نخله (بین مکه و مدینه) هستند.
- از نسل ابونخیله سعید یا لهبی (هر دو از صحابه) هستند.
- در کشاورزی نخل (در کارگاه گرده افشانی نخل) دارای مهارت هستند[۱]
شیعیان موجود در مدینه و در منطقۀ عوالی، از بقایای همان‌هایند و جمعیتشان به ۱۵ هزار نفر می‌رسد[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ راهنمای حرمین شریفین، ابراهیم غفاری، ج۵، ص۱۴۴.
- ↑ سفرنامه «در حریم حرم»، جواد محدثی، ص۵۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۱۰۲۲؛ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر