الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده
"مهدویت" و آموزه‌های آن، موضوعی است که سابقه‌ای بس طولانی در اسلام دارد و رسول خدا (ص) در فرمایشات خود به آن اشاره نموده و ائمه (ع) نیز همواره به آن پرداخته‌اند. از طرفی مسلمانان ـ به خصوص شیعیان ـ به این امر بنیادین اعتقاد راسخ دارند و آن را یکی از باورهای اصولی و اصیل خویش برمی‌شمرند که در قلوب توده‌های مردم رسوخ کرده و لذا چشم طمع افراد سودجو و منحرف، بیشتر متوجه آن شده و درصدد سوءاستفاده برآمده‌اند. از این رو در اعصار مختلف کسانی در قالب ادعاهای مختلف به دروغ خود را مهدی آخرالزمان نامیده و برخی نیز با ادعای نیابت یا باب رابطۀ حضرت بودن، باعث گمراهی گروهی شدند.
به جهت استواری این واقعیت عقیدتی ـ دینی، تا هنگامی که مهدی موعود قیام نکرده است، با مدعیان دروغین روبه‌رو می‌شویم که هر روز به شکلی و در میان هر قومی به اسمی با انگیزه‌های جاه‌طلبانه، وسوسۀ قدرت، شهرت و دنیاطلبی و... به دروغ ادعای مهدویت نموده اند!! ادعاهای افرادِ مدعی مهدویت به صورت‌های متفاوتی ارائه شده است:
- مهدویت: بعضی از این دروغگویان مدعی مهدویت شده و خود را «مهدی» می‌دانستند و به‌دنبال آن، فرقه‌ای انحرافی را بنیان نهاده‌‌اند که بسیاری از آنها با پشتیبانی استعمار به وجود آمده است.
- نیابت خاصه، وکالت، بابیت: افرادی به دروغ ادعا کرده‌اند که با آن حضرت ارتباط خاص دارند یا از سوی آن بزرگوار به مقام نیابت خاص رسیده‌اند که هر موقع بخواهند می‌توانند امام را ببینند، مشکلات به واسطۀ آنان حل می‌شود، آنها واسطه و باب میان مردم و امام هستند، پیامی را از امام آورده‌اند یا پیامی را برای امام می‌برند. این ادعا در حالی است که امام مهدی(ع) در آخرین نامۀ خود به نایب چهارم، تصریح کردند: «تو تا شش روز دیگر از دنیا خواهی رفت. کارهایت را سامان ده و درباره جانشینی از خود، به هیچ کس وصیت نکن که غیبت کامل فرارسیده است... و در آینده بعضی از شیعیان من ادعای مشاهده (و ارتباط با من) می‌کنند. آگاه باشید که هر کس قبل از خروج سفیانی و صیحۀ (آسمانی) ادعای مشاهده داشته باشد، دروغگو است».
- نیابت عامه: در این نوع از نیابت، عده‌ای خود را به جای علمای ربانی، مراجع عظام تقلید و فقها و... معرفی می‌کنند.
برخی پیامدهای چنین ادعاهایی عبارت است از: گمراهی مردم؛ دوری از مسیر اهل بیت(ع)؛ به بازی گرفته شدن دین؛ اختلافات دینی، در اثر متابعت از فرقه‌های انحرافی؛ پراکندگی افراد و عدم وحدت در سایه رهبری واحد؛ شکست‌پذیر بودن در مقابل دشمن.