نویسنده: آقای ظرافتی

وصایت سفارش، توصیه، نوعی عهد و قرارداد مالی که کسی در ثروت خود برای پس از مرگ می‌‌کند. مثل آنکه وصیت می‌‌کند پس از مرگش فلان مبلغ به فلان شخص یا برای فلان کار داده شود. مستحب است که انسان در حال حیات، "وصیت نامه" بنویسد و اگر بدهی‌هایی دارد، یا نمازها و عبادت‌هایی از او فوت شده، در وصیت‌نامه بنویسد تا پس از او عمل شود. وصیت‌کننده باید عاقل، بالغ و ‌رشید باشد تا وصیت او لازم الاجرا گردد. به کسی که عهده‌دار انجام وصیت می‌‌شود "وصی" گفته می‌شود. جانشینان پیامبران را هم وصی گویند. اوصیای انبیا وظیفه دارند کارهای پیامبران را پس از فوتشان به پایان برسانند و ادامه‌دهنده راه آنان باشند. امیرالمؤمنین(ع) وصی حضرت رسول و جانشین او بود. به این برنامه "وصایت" هم گفته می‌‌شود. وصیت در بُعد اخلاقی به پند و موعظه‌ای گفته می‌‌شود که یک شخص به دیگری می‌‌گوید تا به آن عمل کند، مثل وصایای امیرالمؤمنین به فرزندان و شیعیانش، یا وصیت امام صادق(ع) به پیروانش نسبت به اهمیت نماز. این وصیت‌ها گاهی مکتوب است و گاهی شفاهی و گفتاری. وصیت‌نامه الهی سیاسی امام خمینی یکی از جامع‌ترین وصیت‌هاست که در ابعاد مختلف می‌تواند سرمشق عملی مسلمانان قرار گیرد[۱].


مقدمه

پانویس

  با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۴۳-۲۴۴.
  2. ر.ک: «مجمع البحرین»، واژۀ وصیّ
  3. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۲.
  4. بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱
  5. بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۲۰
  6. همان، ج ۲۳ ص ۵۷. نیز ر.ک: «امام‌شناسی»، حسینی تهرانی، ج ۲ ص ۲۲۹ تا ۲۷۵
  7. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۲.
بازگشت به صفحهٔ «وصایت».