نمادگرایی در نشانه‌های ظهور (مقاله)
نمادگرایی در نشانه‌های ظهور عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی نمادین یا حقیقی بودن نشانه‌های ظهور در زبان روایات می‌پردازد. این مقاله ۱۸ صفحه‌ای به قلم حسین الهی‌نژاد نگاشته شده و در فصلنامه مشرق موعود (شماره ۳۸، تابستان ۱۳۹۵) منتشر گشته است.[۱]
| نمادگرایی در نشانه‌های ظهور | |
|---|---|
 | |
| رتبه علمی | علمی پژوهشی (حوزه علمیه) |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | حسین الهی‌نژاد |
| موضوع | دجال، نشانه‌های ظهور امام مهدی |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه مشرق موعود |
| وابسته به | مؤسسه آینده روشن |
| محل نشر | قم، ایران |
| شماره | ۳۸ |
| شماره صفحات | از صفحه ۲۵ تا ۴۲ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
چکیده مقاله
- نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: «روایات مهدویت عموماً و روایات نشانه‌های ظهور خصوصاً از نظر محتوا و مفهوم معطوف به آینده و از نظر متن و واژگان منطبق با گذشته می‌باشند میان استعمال واژگانی که مربوط به متن روایات نشانه‌های ظهور بوده با استنباط مفهومی که مربوط به محتوای آنها می‌باشد فاصله زمانی حاکم است که یکی متعلق به گذشته و گذشتگان و دیگری متعلق به آینده و آیندگان خواهد بود به بیان دیگر متن روایات نشانه‌های ظهور متعلق به فضای فکری مخاطبان عصر حضور معصومین (ع) و محتوا و پیام آنها متعلق به مخاطبات عصر غیبت و ظهور است این دوگانگی در زمان و دوگانگی در مخاطبان زمینه کاربست زبان پیچیده و فنی به نام نمادگرائی و سمبلیک را در نظام روائی مهدویت بالأخص روایات نشانه‌های ظهور، فراهم نموده است».
- ایشان در ادامه می‌نویسد: «بر این اساس حضرات معصومین (ع) در نقل روایات نشانه‌های ظهور با به‌کار گیری سبک سخن رمزدار و رازآلود به همپوشانی این فاصله زمانی و تفاوت‌های فکری میان دو نوع مخاطب پرداخته و جهت فرار از تنگنای واژگانی و تقریب افق فکری میان مخاطبان از سبک سخن نمادین و سمبلیک بهره جسته‌اند نظیر روایات دجال که در واقع زبان آنها بیشتر با شیوه نمادگرائی و رمزداری هماهنگ بوده و شاخصه‌های افسانه‌ای او نظیر حرکت‌های سرسام‌آور، مرکب عظیم الجثه، کارهای اعجاز گونه و به طور کلی فعالیت‌های ما فوق تصور دجال همگی با ابزار نماد و نمادگرائی قابل توجیه است و نشانه‌های دیگر ظهور نظیر طلوع خورشید از مغرب، نداء آسمانی و... نیز در برخی از مؤلفه‌ها با همین سبک زبانی یعنی سبک نمادین و سمبلیک دنبال می‌شوند. در آخر شایان ذکر است که در مورد سبک زبان روایات نشانه‌های ظهور سه فرض قابل تصور است فرض اول؛ به طور مطلق زبان نشانه‌های ظهور را زبان نمادین با استعمال مجازی می‌داند. فرض دوم؛ به طور مطلق زبان نشانه‌های ظهور را زبان عرفی با استعمال حقیقی می‌داند. فرض سوم؛ که فرضیه مختار است زبان نشانه‌های ظهور را تلفیقی از استعمال حقیقی و مجازی دانسته و پیشنهاد نظریه ترکیب زبان عرفی و نمادین می‌باشد».[۲]
فهرست مقاله
دربارهٔ پدیدآورنده
