دعای عرفه
این مدخل زیرشاخهٔ بحث عرفه است. دعای عرفه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: دعای عرفه در حدیث - پرسش مرتبط نداردمصدرشناسی دعای عرفه
این دعا، در کتاب‌های روایی و دعایی که پیش از قرن هفتم نوشته شده و به دست ما رسیده است، دیده نمی‌شود. مصادر این دعا عبارت‌اند از:
إقبال الأعمال
در حال حاضر، مصدر اصلی این دعا، کتاب «إقبال الأعمال»[۱] تألیف سید علی بن طاووس (۵۸۹-۶۶۴ق) است. ایشان در این کتاب، فصلی را به بیان ادعیه‌ای که مستحب است در روز عرفه خوانده شود، اختصاص داده و در آن، دعاهایی را نقل کرده و پس از آن می‌نویسد: و از جمله دعاهای باشرافت در روز عرفه، دعای مولای ما حسین بن علی (درود خدا بر او باد) است: «ستایش مخصوص خداوندی است که دفع کننده‌ای بر قضای او نیست.»...[۲]. سپس بدون آنکه در ابتدا یا وسط یا آخر دعا اشاره‌ای به سند و منبع دعا و راویان آن و جملات توضیحی آنان داشته باشد، دعا را ادامه داده است و در انتهای آن، به اندازه چند صفحه، دعایی با مضامین بلند و عالی نقل می‌کند که با این جمله آغاز می‌شود: «إِلَهِي أَنَا الْفَقِيرُ فِي غِنَايَ فَكَيْفَ لَا أَكُونُ فَقِيراً فِي فَقْرِي»[۳]. و با این جملات به پایان می‌رسد: «كَيْفَ تَخْفَى وَ أَنْتَ الظَّاهِرُ أَمْ كَيْفَ تَغِيبُ وَ أَنْتَ الرَّقِيبُ الْحَاضِرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَحْدَهُ»[۴].[۵]
مصباح الزائر
مصدر بعدی این دعا، کتاب دیگر سید بن طاووس با عنوان «مصباح الزائر» است؛ اما در نسخ خطی موجود و چاپ کنونی آنکه توسط «مؤسسۀ آل البیت(ع)» منتشر شده، این دعا ذکر نشده است. علامه مجلسی می‌نویسد: کفعمی در حاشیة «البلد الأمین» که ذکر شده بر اول این دعا گفته: و ذکر کرده سید باحسب و نسب رضی الدین علی بن طاووس در کتاب «مصباح الزائر» و گفت: روایت کرده بشر و بشیر اسدی این که حسین بن علی بن ابی طالب(ع) بعد از ظهر عرفه آن روز با حالت ذلت و خشوع از خیمه‌اش خارج شد و شروع به حرکت آرام آرام نمود تا این که جماعتی از اهل بیت و اولاد و موالیانش در طرف چپ کوه رو به قبله توقف کردند، آنگاه دستان خود را به طرف صورت خود همانند درخواست کردن مسکین بالا برد، سپس می‌گفت: «ستایش مخصوص خداوندی است که دفع کننده‌ای بر قضای او نیست.»...[۶].
علامه مجلسی در ادامه می‌نویسد: صبا (مصباح الزائر)، فی بحث زیارة یوم عرفة روی بشر و بشیر الأسدیان و ساق علی نحو ما نقلناه عن حاشیة «البلد الأمین»، ثم أورد هذا الدعاء علی نحو ما فی «البلد الأمین»[۷]. «مصباح الزائر» در بحث زیارت روز عرفه: بشر و بشیر اسدی روایت کرده‌اند؛ و ادامه داده بر همان نحوی که ما در حاشیه «بلد الأمین» نقل کرده‌ایم. آنگاه این دعا را به همان نحوی که در «البلد الأمین» آمده آورده است.
محدث نوری می‌نویسد: و در «مصباح الزائر» از بشر و بشیر در خبر پیشین آمده که گفتند: سپس حضرت(ع) چنین دعا کرده و گفت: «ستایش مخصوص خداوندی است که دفع کننده‌ای بر قضای او نیست». تا اینکه گفتند: سپس حضرت(ع) در درخواست خود پافشاری کرده و در دعا کوشش نمود در حالی که از چشمانش اشک می‌ریخت، سپس فرمود: «بار خدایا آن‌چنان کن مرا که از تو خشیت داشته باشم». تا اینکه گفتند: سپس حضرت(ع) صدای خود را بالا برده و چشمانش را به طرف آسمان کشید در حالی که همانند دو ظرف که از آن آب می‌ریزد، می‌گریست و حضرت(ع) با صدای بلند گفت: ای شنواترین شنوندگان تا آخر دعا که «عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ يَا رَبِّ يَا رَبِّ» باشد.[۸].[۹]
البلد الأمین
تقی الدین ابراهیم بن علی کفعمی (۸۴۰-۹۰۵ق) این دعا را در کتاب «البلد الأمین»[۱۰] نقل کرده که با نقل سید بن طاووس در کتاب «مصباح الزائر» تفاوت اندکی دارد. محدث نوری در ادامه عبارت قبل می‌نویسد: و روایت کرده مثل آن را شیخ ابراهیم کفعمی در «البلد الأمین» با این زیادتی که بشر و بشیر گفتند: بعد از این دعا برای او تلاشی نبود مگر گفته اش: «رَبِّ يَا رَبِّ»؛ و مشغول شدند حاضرانی که در اطراف او بوده و آن محضر را درک کرده بودند از دعا کردن برای خود و روی آوردن به شنیدن از حضرت و آمین گفتن بر دعای او و بر آن نسبت به خود اکتفا نمودند. آنگاه صدای آنان با حضرت به دعا بلند شده و خورشید غروب کرده و حضرت(ع) کوچ نموده و مردم نیز با او حرکت کردند.[۱۱].
آغاز دعا در کتاب «البلد الأمین» کفعمی مانند کتاب «اقبال»، بدون ذکر منبع دعا و نام راویان است. وی در اعمال روز عرفه می‌نویسد: «ثُمَّ ادْعُ بِدُعَاءِ الْحُسَيْنِ(ع) وَ هُوَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَيْسَ لِقَضَائِهِ دَافِعٌ...»[۱۲]. آنگاه بخوان دعای حسین(ع) را که عبارت است از: «ستایش مخصوص خداوندی است که دفع کننده‌ای بر قضای او نیست.»...[۱۳]
زاد المعاد و [[بحار الأنوار [کتاب)|بحار الأنوار]]
پس از کفعمی علامه مجلسی (۱۰۳۷-۱۱۱۰ق) در کتاب «زاد المعاد»[۱۴] دعای عرفه را مانند کفعمی نقل می‌کند و در «بحار الأنوار»[۱۵] پس از نقل آن از کتاب «إقبال الأعمال»، بیانی دارد که در ادامه خواهد آمد.
مفاتیح الجنان
شیخ عباس قمی (۱۲۹۴- ۱۳۵۹ق) در کتاب «مفاتیح الجنان»[۱۶] این دعا را از کفعمی و بخش پایانی دعا را به عنوان اضافه‌ای از کتاب اقبال سید بن طاووس نقل کرده است.[۱۷]
منابع
پانویس
- ↑ ابن طاووس، إقبال الأعمال، ج۱، ص۳۳۹-۳۵۰.
- ↑ «وَ مِنَ الدَّعَوَاتِ الْمُشَرَّفَةِ فِي يَوْمِ عَرَفَةَ دُعَاءُ مَوْلَانَا الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ(ع) الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَيْسَ لِقَضَائِهِ دَافِعٌ...»؛ ابن طاووس، إقبال الأعمال، ج۱، ص۳۳۹.
- ↑ ابن طاووس، إقبال الأعمال، ج۱، ص۳۴۸.
- ↑ ابن طاووس، إقبال الأعمال، ج۱، ص۳۵۰.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۳۹۹.
- ↑ «و قال الكفعمي في حاشية البلد الأمين المذكور على أول هذا الدعاء وَ ذَكَرَ السَّيِّدُ الْحَسِيبُ النَّسِيبُ رَضِيُّ الدِّينِ عَلِيُّ بْنُ طَاوُسٍ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ فِي كِتَابِ مِصْبَاحِ الزَّائِرِ قَالَ رَوَى بِشْرٌ وَ بَشِيرٌ الْأَسَدِيَّانِ أَنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ(ع) خَرَجَ عَشِيَّةَ عَرَفَةَ يَوْمَئِذٍ مِنْ فُسْطَاطِهِ مُتَذَلِّلًا خَاشِعاً فَجَعَلَ(ع) يَمْشِي هَوْناً هَوْناً حَتَّى وَقَفَ هُوَ وَ جَمَاعَةٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ وُلْدِهِ وَ مَوَالِيهِ فِي مَيْسَرَةِ الْجَبَلِ مُسْتَقْبِلَ الْبَيْتِ ثُمَّ رَفَعَ يَدَيْهِ تِلْقَاءَ وَجْهِهِ كَاسْتِطْعَامِ الْمِسْكِينِ ثُمَّ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَيْسَ لِقَضَائِهِ دَافِعٌ إِلَى آخِرِهِ»؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج۹۵، ص۲۱۴.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ج۹۵، ص۲۱۴.
- ↑ «وَ فِي مِصْبَاحِ الزَّائِرِ، عَنْ بِشْرٍ وَ بَشِيرٍ فِي الْخَبَرِ الْمُتَقَدِّمِ قَالا ثُمَّ دَعَا(ع) فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَيْسَ لِقَضَائِهِ دَافِعٌ إِلَى أَنْ قَالا ثُمَّ إِنَّهُ(ع) انْدَفَعَ فِي الْمَسْأَلَةِ وَ اجْتَهَدَ فِي الدُّعَاءِ وَ عَيْنَاهُ تَقْطُرَانِ دُمُوعاً ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي أَخْشَاكَ إِلَى أَنْ قَالا ثُمَّ رَفَعَ(ع) صَوْتَهُ وَ بَصَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ وَ عَيْنَاهُ قَاطِرَتَانِ كَأَنَّهُمَا مَزَادَتَانِ وَ قَالَ(ع) بِأَعْلَى صَوْتِهِ يَا أَسْمَعَ السَّامِعِينَ الدُّعَاءَ إِلَى قَوْلِهِ عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ يَا رَبِّ يَا رَبِّ»؛ حسین بن محمد تقی نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۰، ص۲۵، حدیث ۱۱۳۷۰.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۴۰۰.
- ↑ کفعمی، البلد الأمین، ص۲۵۱ - ۲۵۸.
- ↑ «وَ رَوَاهُ الشَّيْخُ إِبْرَاهِيمُ الْكَفْعَمِيُّ فِي الْبَلَدِ الْأَمِينِ، مِثْلَهُ وَ زَادَ قَالَ بِشْرٌ وَ بَشِيرٌ فَلَمْ يَكُنْ لَهُ جُهْدٌ إِلَّا قَوْلُهُ يَا رَبِّ يَا رَبِّ بَعْدَ هَذَا الدُّعَاءِ وَ شَغَلَ مَنْ حَضَرَ مِمَّنْ كَانَ حَوْلَهُ وَ شَهِدَ ذَلِكَ الْمَحْضَرَ عَنِ الدُّعَاءِ لِأَنْفُسِهِمْ وَ أَقْبَلُوا عَلَى الِاسْتِمَاعِ لَهُ وَ التَّأْمِينِ عَلَى دُعَائِهِ قَدِ اقْتَصَرُوا عَلَى ذَلِكَ لِأَنْفُسِهِمْ ثُمَّ عَلَتْ أَصْوَاتُهُمْ بِالْبُكَاءِ مَعَهُ وَ غَرَبَتِ الشَّمْسُ وَ أَفَاضَ(ع) وَ أَفَاضَ النَّاسُ مَعَهُ»؛ نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۰، ص۲۵-۲۶، حدیث ۱۱۳۷۰.
- ↑ کفعمی، البلد الأمین، ص۲۵۱.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۴۰۲.
- ↑ مجلسی، زاد المعاد، ص۱۷۳-۱۸۲.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ج۹۵، ص۲۱۶-۲۲۷، حدیث ۳.
- ↑ عباس قمی، کلیات مفاتیح الجنان، ص۲۶۱-۲۷۴.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۴۰۴.