تمام بن عباس
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. تمام بن عباس از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تمام بن عباس در تاریخ اسلامی - تمام بن عباس در تراجم و رجال - تمام بن عباس در حدیث - پرسش مرتبط ندارد| تمام بن عباس | |
|---|---|
 تصویر قدیمی مدینه | |
| نام کامل | تمام بن العباس بن عبد المطلب قرشی |
| جنسیت | مرد |
| لقب | تمام بن العباس الهاشمی |
| از قبیله | قریش |
| پدر | عباس بن عبدالمطلب |
| مادر | ام ولد |
| برادر | عبدالله بن عباس |
| خویشاوندان |
|
| محل زندگی | مدینه |
| از اصحاب | |
| مشخصات حدیثی | |
| مشایخ او | |
| راویان از او | |
نسب
تمام بن العباس بن عبد المطلب قرشی، هاشمی مشهور به تمام بن العباس الهاشمی او از روات حدیث است. در بین اهل سنت برخی او را صحابی می‌دانند. [۱]
مقدمه
تمام بن عباس آخرین فرزند عباس بن عبدالمطلب پسر عموی رسول خدا (ص) و امیرالمؤمنین علی (ع) و برادر عبدالله بن عباس است[۲]. او در زمان پیامبر اسلام (ص) در مدینه متولد شد و مادرش ام ولد بود و دو برادر مادری او عون و کثیر می‌باشند[۳].
در صحابی یا تابعی بودن تمام اختلاف است، اما او این روایت معروف را از رسول خدا (ص) نقل نموده که فرمود: "اگر بر امتم سخت نمی‌بود، مسواک زدن در هنگام هر نماز را بر آنان واجب می‌کردم"[۴]. اگر این حدیث را بدون واسطه از رسول خدا (ص) نقل کرده باشد، صحابی بودن او تقویت می‌شود. تمام بن عباس، از شیعیان امیرالمؤمنین (ع) بود و با آن حضرت بیعت کرد و از نزدیکان حضرت قرار گرفت و امام (ع) نیز متقابلاً به وی اعتماد داشت و او را به فرمانداری مدینه گمارد؛ زیرا هنگامی که حضرت برای سرکوب ناکثین عازم بصره بود، سهل بن حنیف را بر مدینه گمارد، بعد او را نزد خود فراخواند و تمام بن عباس را بر امارت مدینه نصب کرد، و سپس او را نیز عزل نمود و ابو ایوب انصاری را گمارد و ابو ایوب انصاری تا شهادت امیرالمؤمنین (ع) بر مدینه امارت کرد[۵].[۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ موسوعة الحدیث
- ↑ عباس دارای ده پسر بود که شش نفرشان از ام الفضل بودند، و اسامی آنان: فضل، عبدالله، عبیدالله، ثم، معبد، عبدالرحمان، و یک دختر از این همسر داشت به نام ام حبیب. و پسران دیگر عباس عون، کثیر و تمام بود که مادرشان ام ولد بوده است، و فرزند دهم عباس، به نام حارث است که از همسری به نام هذیل بوده است.
- ↑ ر. ک: اسد الغابه، ج۱، ص۲۱۲؛ الاصابه، ج۱، ص۳۷۵ و اعیان الشیعه، ج۳، ص۶۳۷.
- ↑ «لَوْ لاَ أَنْ أَشُقَّ عَلَى أُمَّتِي لَأَمَرْتُهُمْ بِالسِّوَاكِ مَعَ كُلِّ صَلاَةٍ»؛ ر. ک: اسد الغابه، ج۱، ص۲۱۲؛ الاصابه، ج۱، ص۳۷۵ و اعیان الشیعه، ج۳، ص۶۳۷.
- ↑ اسد الغابه، ج۱، ص۲۱۲ و ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۹۳.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۲۵۳-۲۵۴.