روضه‌خوانی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Bahmani (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۵۳ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

رَوضه یا روضه‌خوانی یاد کردن از مصیبت‌های امام حسین (ع) و اهل بیت و گریستن و گریاندن در عزای آنان را «روضه» و روضه‌خوانی گویند. امامان ما توصیه کرده‌اند که به یاد شهادت و مظلومیّت سیدالشهدا (ع) گریه کنیم و مجالس عزا برپا کنیم تا یاد آنان زنده بماند. عزاداری بر اهل بیت پیامبر از کارهای پسندیده است و ثواب بسیار دارد. به کسی که نوحه و مرثیه می‌خواند «روضه‌خوان» گویند. اصل معنای روضه، باغ و بوستان است و چون در قدیم، مصیبت‌های امام حسین و حادثه کربلا را از روی کتابی به نام «روضة الشهدا» تألیف ملا حسین کاشفی می‌خواندند، هر نوع مرثیه‌خوانی را روضه‌خوانی و به مجالس سوگواری، «روضه» گفته‌اند[۱].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس