حصین بن نمیر کندی در معارف و سیره حسینی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث حصین بن نمیر کندی است. حصین بن نمیر کندی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حصین بن نمیر کندی در تاریخ اسلامی - حصین بن نمیر کندی در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردحصین بن نمیر
ابو عبد الرحمان حصین بن نمیر بن نائل کندی سکونی، از اهالی حِمص (از شهرهای مهمّ شام) و امیر آن بود. او در جنگ صفّین، فرماندهی لشکر حِمص را در سپاه معاویه به عهده داشت. او از شخصیت‌های بارز حکومت بنی امیّه و فرمانده نگهبانان و معاون ابن زیاد بود و از سوی ابن زیاد، مناطق قادسیّه، خَفّان و قُطقُطانه را زیر نظر داشت. او عامل دستگیری قیس بن مسهر (فرستاده امام حسین (ع)) و عبداللّه بن یقطر بود. حُصَین، در کربلا حضور داشت و روز عاشورا، فرماندهی تیراندازان لشکر عمر بن سعد را به عهده داشت و با تیراندازانش، یاران امام (ع) را تیرباران کرد و اسبان آنها را کشت و زمینه را برای یورش نهایی و گروهیِ سپاه ابن سعد به سپاه امام (ع) فراهم کرد. حُصَین، شخصا در برخی درگیری‌ها شرکت داشت و در شهادت حبیب بن مظاهر، نقش داشت. او همان کسی است که در روز عاشورا به امام (ع) تیراندازی کرد و تیر به دندان‌های شریف ایشان خورد و بدین ترتیب، مانع آب خوردن امام (ع) شد. حُصَین، پس از پایان جنگ، هفده سر را با افراد تحت فرمانش به کوفه برد. وی پس از واقعه کربلا نیز در واقعه حَرّه، جانشین مسلم بن عقبه، فرمانده خونریز سپاه جنایتکار شام، در مدینه شد و پس از مرگ او، سپاه را به سمت مکّه سوق داد و در درگیری‌اش با عبداللّه بن زبیر، کعبه را به آتش کشید. سپس به عراق باز گشت و در سرکوب «قیام توّابین» به رهبری سلیمان بن صُرَدِ خُزاعی، شرکت جست. او، سرانجام پس از قیام مختار، در جنگ با ابراهیم بن مالک اشتر - که از سران سپاه مختار بود - کشته شد. ابراهیم، جسد او را سوزاند و سرش را برای مختار به کوفه و سپس برای ابن زبیر به مکّه فرستاد. سر او را در مکّه و مدینه آویزان کردند تا عبرت دیگران باشد.[۱]
