ایثار در معارف و سیره نبوی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ایثار است. ایثار از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ایثار در قرآن - ایثار در حدیث - ایثار در معارف و سیره حسینی - ایثار در معارف و سیره نبوی - ایثار در معارف و سیره فاطمی - ایثار در جامعه‌شناسی اسلامی - ایثار در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ایثار و از خودگذشتگی یکی از آداب پسندیده در روابط اجتماعی است. برای فضیلت ایثار روایات زیادی وارد شده است؛ امام علی(ع) می‌فرماید: ایثار بهترین احسان و بالاترین مرتبه از مراتب ایمان است:«الْإِیثَارُ أَحْسَنُ الْإِحْسَانِ وَ أَعْلَی مَرَاتِبِ الْإِیمَانِ»[۱]؛ انسانی که ایثارگر باشد، در جامعه از محبوبیت زیادی برخوردار است[۲].
ایثارگری در سیره نبوی
ابوقتاده انصاری نقل کرده است که با پیامبر در سفری بودیم. آب وضوی آن حضرت نزد من بود. وقتی پیامبر وضو گرفت، مقداری آب در محل وضو زیاد آمد. هنگامی که روز گرم شد و تشنگی بر هم‌سفران چیره شد، افراد به سوی رسول خدا شتافتند و می‌گفتند: آب، آب. پیامبر همه آنان را با مازاد آب وضو که در محل وضو باقی مانده بود سیراب کرد. آن‌گاه فرمود: ابوقتاده، آب بیاشام. گفتم: خیر شما بفرمایید. پیامبر فرمود: تو بیاشام؛ زیرا ساقی قوم آن است که آخر همه بیاشامد. پس من خوردم و سپس رسول خدا آب آشامید[۳].
در سیره پیامبر (ص) آمده است که حضرت تا آخر عمر شریفش سه روز متوالی شکمش از غذا سیر نبود و اگر می‌خواست، می‌توانست این کار را بکند، اما دیگران را بر خود مقدم می‌داشت: ما شَبِعَ رَسولُ اللَّـهِ (ص) ثَلاثَةَ أيّام حَتّى فارَقَ الدُّنيا، و لَو شاءَ لَشَبِعَ، و لكِنَّهُ كانَ يُؤثِرُ عَلى نَفسِهِ[۴].[۵]
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ منتخب میزان الحکمه، ح۳.
- ↑ برهانی، محمد جواد، سیره اجتماعی پیامبر اعظم، ص ۷۷-۷۸.
- ↑ سیره نبوی، ج۳، ص۲۷۶.
- ↑ منتخب میزان الحکمه، حدیث ۱۰.
- ↑ برهانی، محمد جواد، سیره اجتماعی پیامبر اعظم ص ۷۸-۷۹.