سیره عبادی امام حسین
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
عبادت امام حسین(ع)
عبادت و پرستش خدا برای خاندان نبوّت، هستی و زندگی به شمار می‌آمد و از مناجات و نیایش به درگاه خدا لذّت می‌بردند. شب و روز نهان و آشکار همواره به عبادت می‌پرداختند و امام حسین(ع) نیز یکی از استوانه‌های این خاندان پاک به شمار می‌آمد. وی در پیشگاه خدای قادر توانا چونان عارفی به یقین رسیده و اندیشمندی پرستشگر، می‌ایستاد و هرگاه وضو می‌گرفت، رنگ از رخسار مبارکش می‌پرید و بندبند اعضایش به لرزه درمی‌آمد، سبب آن را از حضرت جویا شدند؛ در پاسخ فرمود: کسی که در پیشگاه خدای توانا ایستاده حق دارد رنگ چهره‌اش به زردی گراید و اعضای بدنش به لرزه درآید[۱]. بر ادای نماز در سخت‌ترین شرایط، پافشاری داشت، به گونه‌ای که نماز ظهر روز دهم محرم (عاشورا) را در اوج نبرد با سپاهیان دشمن که از هر سو وی را در محاصره داشتند و وجود نازنینش را آماج تیر ساخته بودند، به جا آورد[۲].
امام(ع) در کمال فروتنی در پیشگاه خدای عزّ و جلّ رهسپار بیت الله الحرام می‌شد تا با خضوع و خشوع تمام مناسک حج را به جای آورد، تا آنجا که بیست و پنج بار پیاده حج انجام داد[۳]. حالات خضوع و خشوع او در موسم حج در عرفات و نیایش طولانی حضرت با پروردگار خویش که در دامنه کوه به حال ایستاده انجام پذیرفت و مردم گرد او حلقه زده بودند، میان محدثان شیعه و طبقات گوناگون آنان مشهور است.
ابا عبدالله الحسین(ع) در حق مردم نیکی و احسان و انفاق فراوان داشت، روایت شده آن بزرگوار قطعه‌ای زمین به ضمیمه اشیاء دیگری به ارث برد و قبل از تحویل گرفتن، همه را صدقه داد وی در تاریکی شب برای فقرا و مستمندان مدینه مواد خوراکی به دوش می‌کشید و جز پاداش الهی و تقرب به پیشگاهش مزدی درخواست نمی‌کرد[۴].[۵]
عبادت فراوان
- تاریخ الیعقوبی: به علی بن الحسین(ع) گفته شد: چه قدر فرزندان پدرت اندک‌اند! فرمود: «شگفت، این که من از او به دنیا آمدم! او در یک شبانه‌روز، هزار رکعت نماز می‌خواند. پس کِی وقتی برای زنان داشت؟»[۶].
از قتاده نقل شده است: حسین(ع) فاضل و دیندار بود و نماز و روزه و حجّ فراوان انجام می‌داد[۷].[۸]
پیاده به حج رفتن
حفص بن غیاث، از امام صادق(ع) نقل می‌کند: حسین بن علی(ع)، پیاده به حج می‌رفت، در حالی که مَرکب‌های راهوارش در کنارش کشیده می‌شدند[۹].
عبدالله بن عبید بن عمیر نقل کرده است: حسین بن علی(ع) بیست و پنج حجّ پیاده گزارد، در حالی که مَرکب‌های راهوارش با او کشیده می‌شدند[۱۰].[۱۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ جامع الأخبار، ص۷۶؛ احقاق الحق، ج۱۱، ص۴۲۲.
- ↑ ینابیع الموده، ص۴۱۰، مقتل خوارزمی ۲، ص۱۷.
- ↑ سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۱۹۳؛ مجمع الزوائد، ج۹، ص۲۰۱.
- ↑ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۱۳۵.
- ↑ حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت ج۵ ص۶۰.
- ↑ «قِيلَ لِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ(ع) مَا أَقَلَّ وُلْدَ أَبِيكَ قَالَ الْعَجَبُ كَيْفَ وُلِدْتُ لَهُ كَانَ يُصَلِّي فِي الْيَوْمِ وَ اللَّيْلَةِ أَلْفَ رَكْعَةٍ فَمَتَى كَانَ يَتَفَرَّغُ لِلنِّسَاءِ» (تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۴۷).
- ↑ «كَانَ الحُسَيْنُ(ع): فاضِلَاً، دَيِّنَاً، كَثيرَ الصِّيامِ وَالصَّلاةِ وَالحَجِّ» (الاستیعاب، ج۱، ص۴۴۳).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص۱۵۳.
- ↑ .«حَجَّ الحُسَيْنُ بنُ عَلِيٍّ(ع) مَاشِياً وَنَجَائِبُهُ تُقادُ إلى جَنْبِهِ» (المصنّف، ابن أبی شیبة، ج۴، ص۵۴۱، ح۳؛ الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة)، ج۱، ص۴۰۱، ح۳۷۲).
- ↑ .«حَجَّ الحُسَيْنُ بنُ عَلِيٍّ(ع) خَمساً وَ عِشْرِينَ حَجَّةً ماشِيَاً وَنَجَائِبُهُ تُقَادُ مَعَهُ» (الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة)، ج۱، ص۴۰۱، ح۳۷۱؛ تاریخ دمشق، ج۱۴، ص۱۸۰).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص۱۵۳.